Les idées diluviennes

Παρασκευή, Ιουνίου 24, 2005

quelques "perles" effervescentes

Στη μπανιέρα πέταξα πέντε μπαλάκια αλάτινα "αναβράζοντα" όπως έγραφε και το κουτί... η χημική αντίδραση δεν ήταν και τόσο εκρηκτική αλλά πράγματι διαλύθηκαν αρκετά γρήγορα με λιγοστές κινήσεις των χεριών και των ποδιών. Με άλλες τόσες κινήσεις μπορείς να διαλύσεις και τα όνειρά σου... δεν χάνονται όμως. Αλλάζουν μονάχα μορφή και όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο πολύ ομογενοποιούνται με αυτό που είσαι όπως και το αλάτι με το νερό. Μάλλον αυτός είναι ο στόχος τελικά... να καταφέρεις να ζήσεις αρμονικά με τα όνειρα σου. Γιατί να μην τα καταφέρνω ακόμη άραγε;


πι ες: Αν δεν μπανιαρίζεστε συχνά και αρκείστε σε ένα γρήγορο ντουζ, αύριο κλειστείτε στο μπάνιο σας και γεμίσετε την μπανιέρα σας με αλάτια και λάδια. Μόνος σας, θα νομίσετε πως επιστρέφεται στην πρώτη ύλη σας. Με παρέα, κοιτάξτε να γίνεται ένα.

--------------------oOo--------------------

Άδεια μιας μέρας

Συνήθως μετά από φυσική προσπάθεια-άσκηση-κούραση ή κάποια κάψα κοκκινίζω μάλλον χαριτωμένα κι αυτή η κοκκινίλα μένει κανά-δυο ώρες αναλείωτη. Ευτυχώς δεν κρατάει τόση ώρα το κοκκίνισμα της ντροπής, γιατί θα με επαίρναν χαμπάρι πολλοί πως ανοίκω σε κάποιο είδος πουλιού (μπούφος είναι αυτό, κότα είναι; Αυτό εσείς θα το διαλέξετε!)

Σήμερα κοκκίνισα λίγο από την πρώτη μου φετινή τόσο στενή επαφή με τον ήλιο αλλά και την πρώτη μου γνωριμία με το γκόλφ. Τελικά τα στερεότυπα για ακόμη μια φορά μου φάνηκαν τόσο άχρηστα, άσκοπα, ανώφελα. Όχι, δεν αισθάνομαι γριά και για να περπατήσεις αυτά τα χιλιόμετρα με στενά παπούτσια σε λοφάκια, ακούρευτα ή ξυρισμένα χορτάρια και άμμους πρέπει να έχεις υπομονή και αντοχή. Αυτό το γλυκό κάψιμο από αφυδάτωση στα μάγουλα μου αρέσει γιατί μου θυμίζει την καταπόνιση που μου έβαζε χαμογελάκι στα χείλη όλο το απόγευμα, ειδικά όταν δεν χτυπούσα το μπαλάκι κι απλά σαν μπαλαρίνα έκανα γύρο 360 μοιρών στην ίδια θέση. «Καλέ, τι φοβερή που είμαι; Το μπαλάκι πού το πέταξα και δεν το βλέπω; Καλά είμαι κι εγώ μια άπαιχτη ξύλινη τίγρης!!!» Κι όμως το μπαλάκι δεν το είχε κουνήσει ρούπι από εκεί γιατί βαριότανε και προτιμούσε να καθήσει παρέα με τα τριφύλλια στα οποία είχε καθήσει πάνω. Μη γελάτε εσείς.

Τόσα χιλιόμετρα γήπεδο κι ένα τετράφυλλο τριφύλλι δε βρήκα. Έψαξα. Ίσως τελικά την τύχη δεν πρέπει να την ψάχνουμε. Σου ‘ρχεται όποτε της καπνίσει εκεινής. Αφού οι έρευνές μου δεν φέρανε πράσινο ζαρζαβατικό στα χέρια μου άρχισα να μαζεύω μαργαρίτες. Είχα να δω τόσο όμορφες μαργαρίτες χρόνια. Ήταν τόσο υπέροχες μέσα στην απλότητα τους. Ίδιες με τον ήλιο. Τίποτα το ιδιαίτερο μα και τόσο σημαντικές συνάμα. Αυτές ήταν πιο σίγουρες από τα τριφύλλια που έψαχνα. Όταν ομορφαίνεις το περιβάλλον σου με οτιδήποτε είναι να μη σου πάνε όλα πρίμα;

Δεν μάδησα καμμιά... «μ’αγαπάει, δε μ’αγαπάει», όσες αμφιβολίες κι αν μπορούν να υπάρχουν στο μυαλό σου, στο βάθος το ξέρεις.

Επειδή η τύχη δεν ευθύνεται για όλα συμβαίνουν, απόψε κατάφερα να πληκτρολογώ εδώ παρέα με το Rendez-Vous του Manu Chao. Ξεσήκωσα τις κούτες όλες και το μακρινό δισκάκι ξανακάνει γρήγορες στροφές τρελής διάθεσης σαν της δικής μου.

Πάω να ξαναβάλω το Babylon ...επιμένω... ίσως επειδή σήμερα θέλω μόνο χαρωπές μελωδίες. Αύριο με τη βροχή θα αλλάξω playlist.

--------------------oOo--------------------

Κυριακή, Ιουνίου 19, 2005

"...τα μαύρα κρίματα σου να πετάξουν σαν πουλιά γρήγορα μακριά..."

Όταν αγοράσαμε το σπιτάκι μας είχε να βρέξει σχεδόν δυο βδομάδες, φαινόμενο ασυνήθιστο για αρχές Ιουλίου εδώ. Το χόρτο και όλη η χλωρίδα είχε πλαγιάσει και πανιάσει. Η αυλή έμοιαζε με ένα μάτσο άχυρο και το δέντρο μπροστά στην εξώπορτα είχε κατσαρά φύλλα, σαφρακιασμένα από την ξηρασία. Όσο κι αν το κοιτούσα, δεν αναγνώριζα το είδος του... μια άχρηστη λεύκα που μπορούσε να κάνει ζημιά στα υδραυλικά μας είπε ένας φίλος πως ήταν και μάλιστα μας συμβούλεψε να τη ξεριζώσουμε όσο πιο γρήγορα γινόταν.

Το σπίτι, γυμνό εκτός και εντός όταν φτάσαμε, άρχισε να ντύνεται με την πρώτη βροχή κιόλας. Δεν ήταν απλή βροχή, καταιγίδα κυκλώνας-like όπως είπαν και στις ειδήσεις, όπως είδαμε κι εμείς να πέφτει ένα πλατάνι μας από την αστραπιαία φωτιά ενός κεραυνού. Ρεύμα γιοκ μιας και το δέντρο είχε πέσει στα καλώδια μας... Ευτυχώς δεν είχε πέσει στο σπίτι επάνω όπως σε άλλους γείτονες.

Κι όμως, αυτό το ξέσπασμα της υγρής εδώ και μέρες ατμόσφαιρας σε κλάματα έδωσε ζωή στον κήπο και το αγνώστου ταυτότητας δέντρο άρχισε να σηκώνεται. Και σε λίγες μέρες έβγαλε κάτι πράσινα μπουμπουκάκια, χιλιάδες. Και σαν να ετοιμαζόταν ανάσταση άνοιξαν όλα μαζί για να δείξουν το λευκό τους αγνό χρώμα...παρθένα ομορφιά είχε και έχει η πασχαλιά μας!!!

Φέτος όμως δεν έγιναν ακριβώς έτσι τα πραγματα. Έκανε πολύ ζεστή ανοιξη και η πασχαλιά δεν άργησε να ανθήσει. Η βροχή δυνατή ήρθε με το που έβαλε τα καλά της και ούτε τη μοσχοβολιά της δεν προλάβαμε. Βγήκα να πάω στη δουλειά και είδα ριγμένα χάμω από την ορμή του νερού μυριάδες πέταλα. Στεκόταν λυπημένη σαν να της είχε σκίστει το φόρεμα πριν καν φτάσει στο χορό.

Ίσως οι παραπάνω περιγραφές να φαντάζουν πιο θλιβερές απ’ότι είναι στην πραγματικότητα... ίσως και απο μόνη μου να βάζω πινελιές γκρίζες σε ότι με περιτριγυρίζει γιατί η παλέτα μου έχει μόνο αυτό το χρώμα από την Παρασκευή. Σήμερα είναι η γιορτή του πατέρα και μίλησα στο λιοντάρι μου που μου είπε πως θα παλέψει και πως θα χορέψει πρώτος στο γάμο μου.

Χρόνια πολλά, Παππού, και περαστικά... θα δεις, περαστικά θα είναι. Και ρούμπα θα χορέψουμε. Χρόνια πολλά, Μπαμπά, και να μην ανησυχείς... θα δεις, περαστικά θα είναι. Πιστεύω στα θετικά κύματα ενέργειας, πίστεψε κι εσύ όπως πάντα τα πίστευες... εκείνος τα λαμβάνει, τα αισθάνεται. Άμα πιστέψουμε, μεθαύριο θα περπατάει κιόλας.

Η απόσταση είναι μια κόλαση σε μικρές δόσεις. Δεν τη θυμάσαι πάντα κι έτσι η πικρία της έρχεται μαζί με την αγωνία σε κάθε περιστατικό που ξαναφέρνει στο νου την αδυνατότητα σου να κρατήσεις το χέρι του προσώπου που σου λείπει, που σου χάρισε μια καλημέρα, που κινδυνεύει.

Φοβάμαι και συχαίνομαι το ελληνικό «ε, τώρα πια πάει, τελειωμένος είμαι... δεν οφελεί... το τέρμα μου είναι σ’αυτή τη στάση... δεν έχω γυρισμό...» που το πιστεύουν και όλοι όσοι ακούνε αυτόν που το λέει. Αυτοκαταστροφή σκετή.

Σε σκέφτομαι... και μην τα παρατήσεις για να σε βρω καλά όταν έρθω.

--------------------oOo--------------------

Πέμπτη, Ιουνίου 16, 2005

Αγάπη στο πλακόστρωτο





Πήλιο έχω πάει και χειμώνα και καλοκαίρι αλλά δεν πέτυχα ερωτομονοπάτια... Αννούλα, mille merci!

--------------------oOo--------------------

ώρα για νάνι

Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται ή καλύτερα από τι σόι ύπνο θα έχει καταφέρει να σου προσφέρει ο Μορφέας... εξαρτάται από το πόσο θα έχει ανοίξει την αγκαλιά του... προσοχή μπορεί να βρεθείς και κάτω από το κρεβάτι χωρίς να το πάρεις χαμπάρι.

Μάλλον εμένα χθες δε με γούσταρε και πολύ κι έτσι με πέταξε σε λάσπες, τρικυμίες και πνιγμούς που έβλεπα σαν ταινία χωρίς τέλος με κάτι θορύβους που μου άνοιγαν το μάτι κάθε ώρα. Τελικά κατάλαβα πως την ίδια ώρα στο σπίτι κάποιος έκανε ντούζ και κάποιος άλλος έβαζε στεγνωτήριο στις 5 το πρωι δίπλα στο δωμάτιο μου!!!

Περίμενα έναν χτύπο κατά τις έξι για να δω μετά από καιρό την ανατολή του ηλίου και μάλιστα με φωνητική παρέα... κι ας σηκώνομαι πολύ νωρίς, ξεχνώ να βγω να κοιτάξω τις ροζαλιές ηλιαχτιδες που προσπαθούν να σκαρφαλώσουν τον ορίζοντα. Ευκαιρία λοιπόν να δω ένα καλοκαιρινό ξύπνημα της Γης. Χτύπο άκουσα και τινάχτηκα να σηκώσω το ακουστικό και να κοιτάξω γρήγορα από το παράθυρο πού θα ‘ταν καλύτερα να σταθώ για να το δω... κάποιος άγνωστος ήταν που ήθελε να μιλήσει σε άλλον άγνωστο! Συγνώμη λάθος!

Κουρνιάστηκα μεσα στην κουβερτούλα μου μπας και με πάρει ο ύπνος κανά ταξίδι μακριά αλλά μπααα! Ήθελα να το παίξω σβούρα και στριφογυρνούσα ασταμάτητα μέχρι τον άλλο χτύπο κι ένα allô που βγήκε από το στόμα μου σα να έλεγε «έλα να με πάρεις τώρα» ή «εεεε...αααα....ιιιιιι...πού βρίσκομαι;»! Οχι δεν είχα γρίπη ούτε φαριγγίτιδα αλλά το λαρύγγι ήταν κλειστό!!! Ήταν τηλεφώνημα για την ανατολή που σας έλεγα... ο ήλιος δε φαινόταν όμως γιατί αποφάσισε να κάνει κωλόκαιρο και να τον καλύψουν τα σύννεφα.

Ο βροχόλουστος καιρός δεν αρκέστηκε σε κάτι ομηχλώδη φτυσήματα. Εριξε κουβάδες, καρεκλοπόδαρα ή σχοινιά όπως λένε και οι γαλλόφωνοι. Ο γυαλοκαθαριστήρας μα γρήγορα πήγαινε μα αργά, το ίδιο θαρρείς καθάριζε το παρμπριζ. Οδηγούσα με το στυλ της κοπέλας που ψάχνει τους φακούς της κι ας τους φορούσα!

Παρκάρω, ανοίγω την ομπρέλλα μου, πατάω σε λακούβα νερό, βρέχεται όλο το πόδι γιατί είχα τη λαμπρή ιδέα να φορέσω παντοφλέ παπούτσι, κάνω μερικά βήματα, βρέχεται και το λάστιχο κάποιου αυτοκινήτου του οποίου ο σοφέρ μάλλον λάτρευε να τσαλαβουτάει σε λακούβες όταν ήταν μικρούλης με λαστιχένιες μπότες και να κάνει λούτσα τους φίλους του και κάνει παπί εμένα. Βγήκε το όνειρο! Όχι που θα ΄ταν για καλό!

Μόνο για να φτάσω στο νοσοκομείο κουράστηκα πολύ. Εμεινα όρθια και 7 ώρες εκεί για να βάλω στη θέση τους διάφορα χαρτιά στα αρχεία και με πόνεσε η μέση μου! Φοβάμαι μην έχω κάνει λάθος σε κανένα ντοσιέ... Προς το τέλος χασμουριόμουνα! Αύριο πάω γυμναστήριο ε; Ωχ, ακόμη πονάω από τα χτες!

Το αστείο της υπόθεσης είναι πως εκει μέσα είμαι το πιο μικρούλι και οι «μεγάλες» βάλθηκαν να με προξενέψουν ακόμη δεν πάτησα εκεί μέσα! Ένας Mathieu που είναι θεός κι έχει πάει διακοπές και θα έρθει σύντομα! Έ ρε γλέντια! Δε μου φτάνουν οι γιαγιαδες μου που κάθε λίγο και λιγάκι μου λενε «άντε και με μια καλή τύχη» έχω και τους συνεργούς τους για να μου την στρώσουν την τύχη αυτή με κόκκινο χαλί!

Τώρα που επέστρεφα δεν έβρεξε και πολύ... σε μεριές μάλιστα δεν έριχνε καμμια σταγόνα! Το φεγγάρι όμως έπαιζε κρυφτό πίσω από τα σύννεφα που τρέχανε βολιδα μπροστά του σαν να ήταν καπνοι, σαν να καιγόταν κάποιος και να έφτανε η φωτιά του μέχρι εκεί. «Ποιος άραγε καίγεται απόψε και μύρισε η πόλη αγάπη;» Δυστυχώς δεν ήμουν εγώ.

Μπορεί να είναι αργά αλλά αύριο θα ξανασηκωθώ νωρίς, από γινάτι. Πόσο καιρό ακόμη θα κρατήσει η συννεφιά; Δεν θα τραβήξει πολύ αυτή η ιστορία, την ανατολή θα την πετύχω...

--------------------oOo--------------------

Τετάρτη, Ιουνίου 15, 2005

Γειά χαρά όπου κι αν είσαι...

Κάποιες άγνωστες νότες ήρθαν από μακριά και τις έκανα δικές μου γιατί μάλλον προοριζόντουσαν για την πάρτη μου αλλά δε ρώτησα κιόλας... μου αρκούσε που με έκαναν να χαμογελάσω και να ζεσταθώ και τις φαντάστηκα όπως ήθελα. Ναι, άγνωστες νότες και φωνές, τρεις, αλλά ακόμη τις ψάχνω για να μπορώ να τις βάζω να παίζουν όποτε νιώθω λίγο μόνη για να θυμάμαι πως κάποιοι, λιγοστοί βέβαια, με θυμούνται. Θα θελα να ξαναπαίξουν απόψε που θα επιστρέφω απο τη δουλειά, την ώρα που οι δρόμοι είναι άδειοι και με πιάνουν πράσινα κύματα, που δε βιάζομαι και που τρέχω με το όριο ταχύτητας που λέει η ταμπέλα, που τα φώτα της πόλης με κάνουν και νιώθω πως κάπου κοντά φτάνει και η δική μου πρεμιέρα, έτοιμη η σκηνή να με στηρήξει! Κακόμαθα με το τιμόνι και το φθινόπωρο που θα αποχωριστώ το κόκκινο καγιέν αλητάκι μου θα ξαναμάθω να περπατώ...

Σε όποιους μαγικούς βυθούς κι αν περνάς τις μέρες σου, να είσαι καλά. Μου έλειψαν οι τρίλιζές μας...

--------------------oOo--------------------

Τετάρτη, Ιουνίου 08, 2005

γελάσαμε!

Σκέφτομαι κοιτάζοντας το μόνο μέρος του σώματος μου που κόπηκε χωρίς την συγκατάβασή μου κάποιο απόγευμα ζεστό του Αλωνιστή πριν περίπου είκοσι χρόνια να το λαβωματώσω κι εγώ με αμέθυστους ή οπαλίνες. Έτσι κι αλλιώς τατουάζ δε χρειάζομαι, κάποιο ψάρι είναι καθαρά ζωγραφισμένο στο μέτωπο κι ας είδα το φως κάτω από τη συντροφιά άλλου υδάτινου αστερισμού. Φοβάμαι όμως να το πάρω απόφαση όπως φοβάμαι τον εαυτό μου, τις σκέψεις μου τον τελευταίο καιρό, το ταξίδι που προσμένω, τον τίτλο που σιγά-σιγά αγγίζω, το κορμί που δεν άγγιξα ποτέ.

Χόρεψα με τα φεγγάρια και τα άστρα μου να κυματίζουν στα πόδια όμως η ψυχή δεν σάλευε και καθόταν να με βλέπει να παριστάνω την έννοια της ελευθερίας με τα πόδια μεθυσμένα και τα χέρια στον αέρα. Εκείνη δεν το έχαψε το παραμύθι γιατί τα μάτια μου είχαν μικρύνει το βλέμμα τους και τα χείλη δεν χαμογελούσαν. Γι'αυτό και βρέθηκε σε διάσταση από το σαρκίο μου. Πότε θα ξανασμίξουν;

Μέχρι τότε, θα περιμένω την επόμενη πλάκα που θα μου κάνουν για να πιστοποιήσω πόση αφέλεια μπορεί να κρύβει ο σάκος μου ακόμη. Ισως όμως την επόμενη φορά που θα ξανακούσω την προειδοποιηση «Λύκος! Λύκος!» να πιστέψω πως είναι φάρσα και τελικά να βγει αληθινός και να με φάει.

--------------------oOo--------------------

"Δε φοβάμαι το αύριο γιατι έζησα το χθες και λατρεύω το σήμερα... "

Changer d'air, c'est salutaire !

Vous n'avez pas les os en verre, vous pouvez vous cogner à la vie.

Les critiques littéraires sont les cactus qui vivent de leurs piquants parmi les vautours qui vivent de leurs plumes.

La vie n'est que l'interminable répétition d'une représentation qui n'aura jamais lieu.

Une femme sans amour, c'est comme une fleur sans soleil, ça dépérit.

Rater sa vie est un droit inaliénable.

La chance, c'est comme le Tour de France : on l'attend longtemps et ça passe vite.

C'est l'angoisse du temps qui passe qui nous fait tant parler du temps qu'il fait...

Αποσπάσματα από το έργο Αμελί

--------------------oOo--------------------

Τετάρτη, Ιουνίου 01, 2005

«Θεός αν είναι κι αν μ'αγαπάει κανείς...»

Μέχρι τώρα ήξερες πως είσαι μόνη. Στηριζόσουν όμως στο αίμα που, όπως λένε και οι παλιοί, νερό δε γίνεται. Χύθηκε όμως ολάκερο από μια χρόνια τώρα ανοιχτή πληγή που δεν της έδινες σημασία γιατί έλεγες «θα περάσει». Χύθηκε μέχρι την τελευταία του στάλα και η βροχή που σε συνοδεύει, όπως πάντα δυνατή, το δυάλισε, ξέπλυνε από δαύτο τους δρόμους που είχες περπατήσει και δεν έμεινε να σου προσφερθουν παρά μια τυπική καληνύχτα κι ένα υπέροχο ψεύτικο φιλί στο μάγουλο, σαν εκείνο του Ιούδα. Πλέον μόνο το σώμα σου σου απόμεινε... το αίμα χύθηκε, χάθηκε... δεν κυλάει πια ούτε εκείνο, ούτε η φωτιά, ούτε η ψυχή στις φλέβες σου...

____________
«Είμαστε μόνοι μας, μα τόσο μόνοι
Την μοναξιά μας να μετράμε στον καιρό...»

--------------------oOo--------------------