Το σύνδρομο της λευκής κόλλας

Σε κοιτώ. Προσπαθώ να σου μιλήσω, να σου πω όσα κρύβω μέσα μου. Θέλω να μοιραστώ μαζί σου τις σκέψεις μου, τα όνειρά μου, τις φαντασιώσεις μου, τις ιδέες μου, τα χρώματα και τις νότες που ενώνουν όλες τις παραπάνω έννοιες. Τίποτα όμως δε βγαίνει. Το στόμα μου, τα χείλη μου, η γλώσσα μου, και τα τρια λυτά. Όλες οι λέξεις προσφέρονται για να πάρουν θέση στην πρώτη πρόταση που θα σε σημαδέψει. Η πένα περιμένει μέσα στα ζωηρά δαχτυλά μου που προσμένουν την διαταγή του αρχηγού να χύσει το θεϊκό της σκούρο νέκταρ που μπορεί να δώσει μορφή σε όσα ζουν στο μυαλό μου επάνω σου. Σε σκοπεύει σαν όπλο, ασάλευτα. Κι εσύ με κοιτάς. Με αυτό το απλανές, κενό, κάτασπρο βλέμμα που το αγριεύουν οι σταθερές οριζόντιες γραμμές του και που το νιώθω βαθιά. Σκύβω να σε δω, να σε καταλάβω. Θέλω να σε δαμάσω, να σε κάνω δικιά μου. Κατεβάζω την γραφίδα να σε αγγίξω και να σου πω τα μυστικά μου και να τα κοινοποιήσω. Και ξαφνικά τρομάζω, χάνω τα συναπτά λόγια μου και όλα μπερδεύονται. Και πάλι αγναντεύω την λευκότητα σου. Η ώρα περνάει κι εσύ δε μ'αφήνεις να γίνουμε ένα... ή μηπως δε σε αφήνω εγώ να μπείς μέσα μου και να αποσπάσεις όσα ζητάς; Κι όμως θα σε πάρουν από κοντά μου σε λιγότερο από δυο ώρες... και μετά; Σπάω το κεφάλι μου να ορίσω τους λόγους αυτής μας της ασυνεννοησίας. Αυτολογοκρισία ε; Ώστε με κατάλαβες κι εσύ; Φώναξέ το τότε! Φώναξέ το όσο πιο δυνατά μπορείς και επανελαβέ το χιλιάδες φορές να το καταλάβω κι εγώ επιτέλους! Κατηγόρα με για καταδυνάστευση των στοχασμών μου, πες με δικτάτορα των λόγων μου, βρίσε με για κλονισμό της ίδιας μου της έκφρασης! Κάνε με να νιώσω ένοχη για ν'αλλάξω ριζικά. Μόνο μη με κοιτάς έτσι. Σ'εκπληπαρώ. Η ασπράδα σου αυτή με φοβίζει. Δε με βοηθάς καθόλου. Μ'εκνευρίζεις απλά ακόμα πιο πολύ. Πάψε! Με ζαλίζει το λευκό χρώμα σου. Φύγε μακριά μου. Μεταμορφώσου σε αεροπλανάκι και κάνε όσα ταξίδια δεν κατάφερα να σου προσφέρω. Ετσι ίσως να σε αναζητήσω και να βρω την ελευθερία μου στα ίδια μέρη που θα έχεις επισκεφτεί εσύ. Φύγε...