"Μου ζητάει η ψυχή σου όρια μα το χώμα υγρό κι άγονο..."

Σήμερα με αγαπώ περισσότερο από χθες και χθες περισσότερο από προχθές... κάθε μέρα κάτι παραπάνω με κάνει και νιώθω καλά που είμαι αυτή που είμαι... αύριο θέλω να μπορέσω να με αγαπάω ακόμα παραπάνω... γιατί υπάρχει ο φόβος να υποτροπιάσω και να αρχίσω να με φτύνω ξαφνικά όπου αντικατοπτρίζεται το είδωλό μου... κι αυτό δε θέλω να το αισθανθώ ούτε τοσοδούλι... μακάρι να μην αισθάνεται κανείς ποτέ την ανάγκη να γυρνάει το βλέμμα του από πάνω του, να αδιαφορεί πλήρως ή να μισεί τον ίδιο του τον εαυτό... δε μετανιώνω για τις πράξεις μου, αλλά μερικές φορές κάποιες από αυτές με λυπούν αφάνταστα για το αποτέλεσμα που φέρνουν και απλά προσπαθώ να τους δώσω μια θετική όψη χωρίς να τα καταφέρνω... κι αυτό με οργίζει και το στομάχι μου διπλώνεται... μακάρι όλα να πηγαίνουν όπως τώρα, όμορφα, και να μην οργιστώ με τίποτα... τουλάχιστον όχι σήμερα... γιατί η ζωή έχει μόνο «τρια γράμματα»...