"...το σώμα που ζητάς το πήρε ο Βοριάς..."

Δε μου αρέσουν οι ζεστοί χειμώνες και τα κρύα καλοκαίρια. Με βαραίνουν οι καλυμμένοι τους ουρανοί, σα να μου ζητούν να τους κουβαλάω μόνη. Βρέχει πάλι σήμερα.



Είναι επικίνδυνο να φαίνεται κανείς δυνατός πάντα. Βολεύει τους υπόλοιπους, έχουν να υπολογίζουν έναν λιγότερο. Η δύναμη του δε σημαίνει όμως πως και όλες τις ανάγκες του μπορεί να τις πληρεί μόνος του συνέχεια. Σημαίνει μονάχα πως αντέχει να μην πληρούνται πάντα όπως θα ήθελε και πως μπορεί να πληρεί των άλλων χωρίς να κοπιάζει εύκολα. Κουράζεται το ίδιο, δεν το λέει απλά.



Η παγίδα είναι να ξεχάσει τον εαυτό του, να μη νιώθει τι όντως αισθάνεται, να συμβιβαστεί με την απώλεια.



Για την ιστορία, είχα διαλέξει από την αρχή ροζ σελίδες να γραφτεί, σαν τα πυρακτωμένα φύλλα που είχαν προλάβει να πέσουν στα πόδια μας εκείνο το φθινόπωρο για να σε υποδεχτούν. Think pink. Κάπου έχασα τα κόκκινα γυαλιά μου. Ακόμη ψάχνω να βρω πού αφερέθηκα. Ίσως γι'αυτό άργησα να σε αγγίξω. Ή αργησες εσύ;



Δεν άφησες καμμία πόρτα ανοιχτή φεύγοντας, ούτε ένα παράθυρο για κάποιο Νοτιά που θα μπορούσε να με φέρει. Κι όμως, κάποιες φορές δεν έχει σημασία που βρίσκεσαι αλλά τι θέα έχεις από εκεί. Το να σε βλέπω έκανε το δειλινό ακόμη πιο αληθινό.



Συνηθίζω όμως. Γιατί το δειλινό είναι αληθινό ούτως ή άλλως. Δε με αφήνεις καν να κλείνω τα μάτια για να με κλέψεις. Κάτι πάντα προσπαθώ να κλέψω εγώ σκαρφιζόμενη να μουτζουρώσω με μαύρο μαρκαδόρο την τελευταία σελίδα που βιαστικά σφράγισες.



Μ'αρέσει να με κάνεις να γελώ. Το καταφέρνεις πάντα. Μη σταματάς. Ποτέ μη σταματήσεις. Έστω κι έτσι, στο παραμύθι μας δίχως τέλος. Με ενδιαφέρουν μόνο οι ήρωές του. Μη φοβάσαι, ήδη έχουν έρθει άλλες αρχές. Μόνο να χαμογελάς.