"...να η καρδιά μου πέταξε, κόκκινος χαρταετός..."

Με είδες. Σου χαμογέλασα. Άνοιξες την παλάμη σου που έκρυβε ένα κόκκινο μπαλόνι. Μου το χάρισες.
Δεν ήξερα πως το φουσκώνουν.
Γέλασες τρυφερά και παιχνιδιάρικα μου είπες "Κάτσε, θα σου δείξω εγώ.."
Τι κόκκινο που ήταν..!
Τα μάτια μου άστραφταν από ενθουσιασμό που θα το μεγάλωνες μπροστά μου. Έλαμπα! Κρεμόμουν απο την ιδέα και μόνο του θεάματος. Χαρούμενη!

Έκανες νάζια. Το φούσκωνες λίγο, το άφηνες να ξεφουσκώσει. Έκανες τον λαχανιασμένο από την κούραση. Κοφτή ανάσα να σε λυπηθώ. Εκλεινες το μάτι, ξαναφύσαγες κορδοτός, γυρναγες την πλάτη να κρυφτείς..
Στην αρχή το έβλεπα όλο αυτό σαν παιχνίδι. Αστεία. Γελούσα κι εγώ προσμένοντας πάντα όμως το τελικό αποτέλεσμα. Εκείνο που μου είχες τάξει. Και περίμενα. Δεν ξέρεις πόσο λαχταρούσα να μου το δώσεις στην τελική του μορφή, δεμένο και γεμάτο από τη δική σου καυτή ανάσα.

Κάποια στιγμή, σου είπα πως κουράστηκα. Δεν ήθελα να παίξω άλλο. Μου είπες πως η ροή θα αλλάξει. Πως τα καλύτερα έρχονται. Σε πίστεψα γιατί δεν το ήξερα το παιχνίδι. Και συνέχιζα να σε κοιτώ να παίζεις.

Ωσπου αποφασισες να το φουσκώσεις για τα καλά. Εκεί που είχα απελπιστεί, είδα το μπαλόνι να φουσκώνει, να φουσκώνει, να φουσκώνει!!

Τι όμορφο!
Τι χαρά!
Ταχυπαλμία και γέλατα δυνατα ξεπηδούσαν από το στήθος μου!

Σταματάς.
"Σ'αρέσει;"
"Πολύ!"
"Το θες;"
"Ακόμη πιο πολύ!"

Κάνεις κίνηση να το δέσεις κόμπο. Με κοιτάς στα μάτια. Χαμογελώ.

Και ξαφνικά το αφήνεις από τα χέρια να κάνει σβούρες στον αέρα. Πόσο γέλασες! Μόνος.

Πάει. Χάθηκε.

Γιατί;
Δεν θα καταλάβω ποτέ.

"Θες να ξαναπαίξουμε;" ψελλίζεις μέσα στα χαχανητά σου.
"Όχι, όχι πιά."



by JolsAriella (deviant art)