Η τρέλα δεν πάει στα βουνά αλλά κυκλοφορεί στις γειτονειές του Παρκ Εξ...

Πήγαμε σήμερα το πρωί στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, εκκλησία στο κέντρο του ελληνισμού του Μοντρεαλ, στην περιοχή Παρκ Εξτενσιον. Είχαμε μνημόσυνο για τον νονό και θείο μου (για τα επτά χρόνια), κάποιοι άλλοι είχαν επίσης δικά τους μνημόσυνα και στο τέλος είχε δοξολογία για την Απελευθέρωση της Τριπολιτσάς (το 80% των Ελλήνων του Μόντρεαλ είναι Πελοπονήσιοι)

Ήταν μια γυναίκα δίπλα μου γύρω στα 30-35 αρκετά εύσωμη και ντυμένη με τρόπο που δεν την κολάκευε καθόλου (κιτς και α λα θεούσα) και όταν άρχισε ο παπάς να ψέλνει την Υπερμάχω άρχισε να σκληρίζει μαζί του... μετά που άρχισε και ο Εθνικός μας ύμνος την έπιασε οίστρος και του έδωσε και κατάλαβε. Ήταν τελείως εκτός ρυθμού και φάλτσα αλλά δεν έδωσα και πολλή σημασία γιατί σκέφτηκα πως ο καθένας ότι μπορεί κάνει.

Πιο ύστερα, στην έξοδο από την εκκλησία, με βρίσκει και με κοιτάει καλά καλά στα μάτια και μου λέει με ύφος λες και γνωριζόμασταν από πάντα:

"- Αυτής της κοπέλας που μόλις πέρασε νομίζω της άρεσαν τα γυαλιά μου...τι λες; Καλά είναι; Πάνε με αυτά που φοράω;"

Για λίγο μένω άφωνη και μετά σκέφτομαι "Παρακαλώ;"

Της απαντάω: "Καλά είναι."

Και συνεχίζει: "Αλλαξα και το μαλλί μου. Το κόντινα κι έτσι μπορώ άλλοτε να το κάνω κότσο κι άλλοτε να το αφήνω κάτω όπως σήμερα. Χαίρομαι που τα άλλαξα." Τελειώνοντας τη φράση της κάνει κι ένα γύρω για να τα δω καλύτερα.

Της λέω κι εγώ "Καλό είναι να ανανεωνόμαστε"

Και η θεϊκή της απάντηση: "Σ'ευχαριστώ. Κι εσύ δεν είσαι κακή και του λόγου σου!" και φεύγει!!!!

Απίθανη;

Τώρα πια ησύχασα... η σημερινή απρόσμενη συναντηση μου διάλυσε καθε ίχνος ανασφάλειας που θα μπορούσα να έχω η γυναίκα. Ξέρω πως τρώγομαι κι εγώ και πως μπορεί να περάσει η μπογιά μου.

Ακόμη γελάω. Πού να πιάσει και το κρύο τι έχουν να ακούσουν τα αφτάκια μας!!!