Ô, mon petit gentil merle...

Το ξυπνητίρι το είχα κανονίσει να χτυπήσει στις 7. Τοκ, τοκ τοκ, τοκ.....ΤΟΚ. Ποιός πετάει πετραδάκια στο παράθυρό μου στις 6 και δέκα το πρωί; Κοιτάζω πίσω από την κουρτίνα και τι να δω; Παίρνει φόρα ένας κότσυφας να μπεί στο δωμάτιο μου από το παράθυρο και βρίσκει συνέχεια το τζάμι. Με βλέπει, φεύγει, ξαναξαπλώνω. Τοκ, τοκ, τοκ, τοκ-τοκ-τοκ. Βλαμμένο είναι;

Αυτό γίνεται 3-4 μέρες τώρα. Είναι πολύ όμορφο αλλά αυτό κάνει όλη τη μέρα. Και μόνο στο δικό μου παράθυρο. Ψύχωση. Ψάχνω να καταλάβω αν έχει χτίσει καμμιά φωλιά κοντά, μήπως έχει χάσει κανένα αβγό του. Μόνο του είναι και δεν τρώει παρά μόνο προσπαθεί να μπει στο σπίτι από κει.

Ή μήπως είναι κανένας μεταμορφωμένος πρίγκηπας ενός παραμυθιού που χρειάζεται ένα φιλί για να λυθούν τα μάγια;

Τοκ! Να το πάλι.

Το λυπάμαι.

Να το ταϊσω; Τι να του κάνω;

Τελικά δε θέλει πολύ για να σαλέψει κανείς... Ποια κοτσιφίνα τον έστειλε;