"όχι μην κλαις"

Δεν πάνε ακόμα δυο μήνες από εκείνη τη μέρα που για πρώτη φορά μου έδειξες πραγματικά ποιος είσαι... τουλάχιστον ένα μέρος του εαυτού σου που τόσο καιρό σε καθημερινή βάση είχες καταφέρει να κρύβεις πολύ καλά. Είναι μια πλευρά που πολλοί φοβούνται να παραδεχτούν πως τους ανήκει και να την εκδηλώσουν, τάχα μη δείξουν αδυναμία... κι όμως, είναι η πιο όμορφη μορφή έκφρασης που μπορούν να πάρουν τα συναισθήματά μας... έχει τη δυνατότητα να συνοδεύει τις πιο δυνατές συγκινήσεις, τόσο στη χαρά, στη θλίψη, στο πένθος, στην ηδονή, στα γέλια, στη νοσταλγία, στο θυμό, στη διασκέδαση,στα ταξίδια, στο χωρισμό... εκείνα τα δάκρυα σου δε θα τα ξεχάσω ποτέ, να το ξέρεις... και μακάρι να ήμουν εκεί να σου τα σκουπίζω κάθε που σου τρέχουν από τα ολόγλυκά σου μάτια...

"Συγνώμη που σ'αγάπησα πολύ"

Πόση αγάπη μπορείς να δώσεις το ξέρεις... φαντάζεσαι πολύ καλά τα όρια σου... κάτι σου λέει όμως "ξεπέρασέ τα όσο μπορείς"! Θες να χαρίσεις αυτή τη χαρά της ζωής που σου ξεχειλίζει από παντού... τη νιώθεις να σου βγαίνει χώρις να μπορεί κάτι να την ελένξει και να την κρατήσει μέσα σου και δε θες να πάει χαμένη ούτε μια σταλιά... πριν πέσει κάτω και διαλυθεί να έχει κάνει κάποιον να νιώσει Θεός. Κι όμως μερικοί υποψήφιοι θεοί δειλιάζουν όταν βλέπουν σε ποιο ύψος βρίσκεται το απόγειο τους και τρεχάτοι φεύγουν δίνοντας μια δυνατή σμπρωξιά από τη βιασύνη τους στην καρδάρα αγάπης που τους προοριζόταν και όλα σκορπίζουν παντού... Τι ζημιά! Και κάθεσαι και την κοιτάς αποσβολωμένος μην ξέροντας από που να αρχίσεις και από που να τελειώσεις... έτσι, για να σώσεις ότι μπορεί να σωθεί... και γιατί λυπάσαι που τρόμαξες ότι αγαπούσες πιο πολύ...