"όχι μην κλαις"

Δεν πάνε ακόμα δυο μήνες από εκείνη τη μέρα που για πρώτη φορά μου έδειξες πραγματικά ποιος είσαι... τουλάχιστον ένα μέρος του εαυτού σου που τόσο καιρό σε καθημερινή βάση είχες καταφέρει να κρύβεις πολύ καλά. Είναι μια πλευρά που πολλοί φοβούνται να παραδεχτούν πως τους ανήκει και να την εκδηλώσουν, τάχα μη δείξουν αδυναμία... κι όμως, είναι η πιο όμορφη μορφή έκφρασης που μπορούν να πάρουν τα συναισθήματά μας... έχει τη δυνατότητα να συνοδεύει τις πιο δυνατές συγκινήσεις, τόσο στη χαρά, στη θλίψη, στο πένθος, στην ηδονή, στα γέλια, στη νοσταλγία, στο θυμό, στη διασκέδαση,στα ταξίδια, στο χωρισμό... εκείνα τα δάκρυα σου δε θα τα ξεχάσω ποτέ, να το ξέρεις... και μακάρι να ήμουν εκεί να σου τα σκουπίζω κάθε που σου τρέχουν από τα ολόγλυκά σου μάτια...