συνειρμικά

Εχω ξεχάσει να γράφω για να γράφω. Φτιάχνω χρονικά, συμπληρώνω καθημερινά με τις ώρες τα σημαντικά του καθε ιατρικού περιστατικού, πάντα ανθρώπονου. Καταγράφω ζωές εκτός από τη δική μου. Το δικό μου ιστορικό το έχουν άλλοι στα χέρια τους, ψηφιακά ή σε σκονισμένα ντοσιέ, και είναι απόρρητο. Και για μένα. Εγώ ξέρω πώς το ζω, εκείνοι πώς το βλέπουν.

Δικά μου κρατώ και όσα δεν περιγράφονται, όσα θυμάμαι και δεν τα αφήνω να ναυαγήσουν επειδη ζουν στις αισθήσεις μου, στη μνήμη της έντασης των ερεθισμάτων τους. Μόνο 22 χρόνια απόσταση έχω από την πρώτη μου κραυγή κι όμως ώρες-ώρες νιώθω πως μιλώ για τα περασμένα σα δεινόσαυρος.

Φεύγω στην εποχή που μετρούσαμε ακόμη την ηλικία μας στα δάχτυλα των χεριών μας και θυμάμαι την τρεχάλα την πρωινή στο φούρνο κάτω από το σπίτι για την σφολιατένια τυρόπιτα. Η βουτηρένια μυρωδιά της ή η συνεχής ανησυχία των ποδιών μας έφερνε πιο πολλή λαχτάρα, δεν ξέρω. Τότε που οι βρισιές μας είχαν βάρος όχι από το περιεχόμενο αλλά από το μάκρος της λέξης. "Είσαι τενεκές" "Μιλάει η σκουληκομυρμηγκότρυπα!" Τότε που σκαρφαλώναμε σαν χιμπατζήδες στην στέγη του σπιτιού και νιώθαμε ήρωες, τότε που παίζαμε μίλα και σπάγαμε τις τεράστιες γλάστρες του κήπου της γιαγιάς και όταν ερχόταν μετη σκούπα και το φαράσι να τα μαζέψει κάναμε όλοι την πάπια. Και το απόγευμα να ανεβαίνουμε στο αμάξι του παππού, ενα ημιφορτηγό Datsun, και να στιβαζόμαστε σαν τα πεπόνια στην καρότσα γιατί κανείς δεν ήθελε να πάει να καθήσει μπροστά. Βόλτα στη θάλασσα και λεκέδες από σοκολατένια παγωτά στα φανελάκια. Καμμία αγωνία τότε. Ούτε για τις υποχρεώσεις ούτε για το θάνατο. Ανακαλύπταμε τις αισθήσεις μας και τις δυνατότητες τους. Τα μυστικά τα λέγαμε στο αφτί για να τα ακούν όλοι.

Μετά μάθαμε τα χαρτάκια. Ραβασάκια με πρώτες αγάπες ζωγραφισμένες με κόκκινα μολύβια από πρόσωπα καθαρά και σώματα που αλλάζουν. Πειραματιζόμαστε το όρια: ηχεία που κλατάρουν, τσουλήθρες στις ράμπες, χορός πάνω σε ντραμς και νταούλι, τάσεις φυγής με αερόστατο ή με ένα σακίδιο για το γύρο του κόσμου. Δεν το ονειρεύτηκες ποτέ; Ο χειρότερος εφιάλτης σου: να μην καταφέρεις να βρεις το κλειδί του παραδείσου, εκείνο το κλειδάκι που θα σε κάνει να μπεις στην καρδιά σου και να την καταλάβεις. Αυτό είναι η εφηβία. Ψάξιμο κλειδιού. Μερικοί δεν βγαίνουν ποτέ από αυτή. Λες και δεν φτιάχτηκε κλειδί γι'αυτούς ή δεν τους μάθανε να ψάχνουν.

Τώρα που γράφω, ακούω γλυκανάλατες πανέμορφες καψουρομπαλάντες μαζί με ένα ποτήρι χυμό κράνα και γρεϊπφρουτ, που προτιμώ να το αποκαλώ φράπα. Στυφόγλυκο και ξινοπικρο. Το αποτέλεσμα δροσιστικότατο. Το έφτιαξα το πρωί γιατί τα χιόνια είχαν λιώσει και είχα πάρει μια γεύση καλοκαιριού στο δέρμα. Σήμερα διαλύθηκε ο μύθος: θα ρίξει 20 με 30 εκατοστά χιόνι. Το γρασίδι που μόλις είχε σκάσει μύτη θα ξανασιωπήσει το πράσινο φως του προς την άνοιξη. Πάλι θα φοβάμαι την εξωτερική σκάλα για να μη στραμπουλήξω το πόδι μου. Και στις 26 έχουμε εκλογές. Και οι ασθενείς μου χρειάζονται φωτοθεραπεία. Μάρτης είναι αυτός;


Το κείμενο γράφτηκε συνειρμικά από τις λέξεις που μου πρότειναν οι antigoni, hopkins kai isixiaa. Και οι 15 χώρεσαν εδώ. Ευκαιρία για να ξυπνήσουν οι νευρώνες του δεξιού μυαλού... Δεν καλώ στο παιχνίδι κανένα για να μην του τύχει να βρεθεί με πολλές λέξεις όπως κι εγώ...