2010's resolution : not to mind...

96 ώρες εφημερείας σερί, εργασία με 70 διαφάνειες ppt, πλημμυρισμένα πατώματα, τιμόνι σε παγωμένη βροχή, στρατιωτικά και κομπλεξικά καψώνια παραμονές Χριστουγέννων... τι σκατοδουλειά!!! Συχαίνομαι τους πάντες και τα πάντα. Μ'ενοχλεί η παραμικρή βλακεία, η υπομονή μου είναι σε πρόθυρα έκρηξης, ο εγωισμός πατημένος και στραπατσαρισμένος. Τα κατάφερες, μαλάκα! Ηδονίζεσαι από την καταχρηση εξουσίας που κάνεις γιατί στο σπίτι σου μάλλον δεν κάνεις και πολλά. Δεν εξηγείται να έχεις αυτή την υπέροχη και όμορφη γυναίκα σπίτι και να βρίσκεις οποιαδήποτε δικαιολογία για να μου δυσκολεύεις τη ζωή και να μένεις στο νοσοκομείο όσο πιο πολύ γίνεται και να μην γυρίσεις σπίτι σου. Αντε να κάνεις κανά παιδί. Άντε!

Τσακισμένη. Ανοίγω το κουτάκι αλληλογραφίας στη δουλειά που το είχα ξεχάσει τόσες μέρες από την αϋπνοία. Καρτούλα... ποιός θέλει να μου ευχηθεί εδώ και δεν το έστειλε σπίτι;

"Ήμουν ασθενής σας τον Φλεβάρη που πέρασε. Κόντεψα να πεθάνω κι όμως τη γλίτωσα. Δε θα σας ξεχάσω ποτέ που καθήσατε να με ακούσετε όταν ήμουν απελπισμένη. Δε θα σας ξεχάσω ποτέ. Καλές γιορτές!"

Δάκρυσα. Και δεν ήταν λόγω των κουρασμένων ποδιών μου ούτε λόγω του βλάκα καθηγητή που θέλει να μου εξοντώσει τα νεύρα. Τελικά ξέρω γιατί διάλεξα αυτό που κάνω και θα συνεχίσω να βλέπω την εργασία μου έτσι όπως κάνω. Γιατί αυτό μένει. Οχι ποιος φαίνεται πιο ωραίος, πιο πλούσιος, πιο έξυπνος, πιο διάσημος... η ανθρωπιά μένει.

Το είχα ξαναγράψει παλιά πως όλα θα ήταν πολύ πιο ευχάριστα αν ολοι προσπαθούσαμε να διευκολύνουμε τη ζωή του διπλανού μας. Οι περισσότεροι κάνουν τα αδύνατα δυνατά για το ανάποδο. Και σημαντικό είναι να μην γίνουμε κυνικοί και να πιστεύουμε πως αξίζει να το δοκιμάσουμε και να μένουμε ακέραιοι. Κι ας πατηθεί ο δήθεν εγωισμός στο ποιός έχει το πάνω χέρι, θα κρατήσω αξιοπρέπεια και δημιουργικότητα. Θες να νιώθεις πως είσαι ανώτερός μου; Σου την κάνω την χάρη. Η τρομοκρατεία δεν κράτησε τους ανθρώπους κοντά σε κανέναν από αγάπη και σεβασμό και, κάποτε που χάνεις τη δύναμη (γιατί όλοι έχουμε αδυναμίες), οι άνθρωποι σε εγκαταλείπουν.

Τελικά, I do not mind. And I won't mind. Τη δουλειά μου να κάνω καλά και τους δικούς μου, συγγενείς και φίλους, να χαίρομαι.

Η ζωή είναι ωραία και έχει μόνο τρία γράμματα. Έχει όμως άπειρα όνειρα... καλημέρα 2010... :)