"Μου ζητάει η ψυχή σου όρια μα το χώμα υγρό κι άγονο..."

Σήμερα με αγαπώ περισσότερο από χθες και χθες περισσότερο από προχθές... κάθε μέρα κάτι παραπάνω με κάνει και νιώθω καλά που είμαι αυτή που είμαι... αύριο θέλω να μπορέσω να με αγαπάω ακόμα παραπάνω... γιατί υπάρχει ο φόβος να υποτροπιάσω και να αρχίσω να με φτύνω ξαφνικά όπου αντικατοπτρίζεται το είδωλό μου... κι αυτό δε θέλω να το αισθανθώ ούτε τοσοδούλι... μακάρι να μην αισθάνεται κανείς ποτέ την ανάγκη να γυρνάει το βλέμμα του από πάνω του, να αδιαφορεί πλήρως ή να μισεί τον ίδιο του τον εαυτό... δε μετανιώνω για τις πράξεις μου, αλλά μερικές φορές κάποιες από αυτές με λυπούν αφάνταστα για το αποτέλεσμα που φέρνουν και απλά προσπαθώ να τους δώσω μια θετική όψη χωρίς να τα καταφέρνω... κι αυτό με οργίζει και το στομάχι μου διπλώνεται... μακάρι όλα να πηγαίνουν όπως τώρα, όμορφα, και να μην οργιστώ με τίποτα... τουλάχιστον όχι σήμερα... γιατί η ζωή έχει μόνο «τρια γράμματα»...

Kalo taksidi, kyria Polyksenh...

H Ypswsh tou Timiou Staurou shmera... ola giortina... pantou louloudia... osmh basilikou pou sou trypaei ta rou8ounia opou ki an sta8eis... hlios zestos pou 8ymizei to telos tou Mah ki ena aeraki pou se kanei na rigeis... h apeleu8erwsh apo osa se barainoun... Anastash... alloi glentane, alloi sbhnoun... shmera, meta apo to koubalhma tou dikou sou Stavrou, apofasises na se parei o aeras... to keraki sou -miso- eixe na kapsei akoma poly... esy omws afhses ena aeraki na eksafanisei th fwtia sou... h floga sou kaiei akoma stis kardies mas omws... agaph se olous kai se ola xarises monaxa... prin dyo mhnes eixa akousei pws phges pali na afhseis th fwtia sou aprostateuth apo mia mpounatsa... thn prolabes omws... h xoufta sou, tote pio megalh kai pio sta8erh kataferei na th kalypsei... auth th fora etremes perissotero ki apo th fwtia... isws kai na tremopaikses parapanw to xeri sou gia na boh8hseis ton anemo sth douleia tou... Afou anoikses ta pania sou pros to adianohto kai agnwsto, sou euxomai mono kalh rota... ase ta pania sou na se pane konta sth galhnh kai thn ikanopoihsh... kalh anapaush...

Το σύνδρομο της λευκής κόλλας

Σε κοιτώ. Προσπαθώ να σου μιλήσω, να σου πω όσα κρύβω μέσα μου. Θέλω να μοιραστώ μαζί σου τις σκέψεις μου, τα όνειρά μου, τις φαντασιώσεις μου, τις ιδέες μου, τα χρώματα και τις νότες που ενώνουν όλες τις παραπάνω έννοιες. Τίποτα όμως δε βγαίνει. Το στόμα μου, τα χείλη μου, η γλώσσα μου, και τα τρια λυτά. Όλες οι λέξεις προσφέρονται για να πάρουν θέση στην πρώτη πρόταση που θα σε σημαδέψει. Η πένα περιμένει μέσα στα ζωηρά δαχτυλά μου που προσμένουν την διαταγή του αρχηγού να χύσει το θεϊκό της σκούρο νέκταρ που μπορεί να δώσει μορφή σε όσα ζουν στο μυαλό μου επάνω σου. Σε σκοπεύει σαν όπλο, ασάλευτα. Κι εσύ με κοιτάς. Με αυτό το απλανές, κενό, κάτασπρο βλέμμα που το αγριεύουν οι σταθερές οριζόντιες γραμμές του και που το νιώθω βαθιά. Σκύβω να σε δω, να σε καταλάβω. Θέλω να σε δαμάσω, να σε κάνω δικιά μου. Κατεβάζω την γραφίδα να σε αγγίξω και να σου πω τα μυστικά μου και να τα κοινοποιήσω. Και ξαφνικά τρομάζω, χάνω τα συναπτά λόγια μου και όλα μπερδεύονται. Και πάλι αγναντεύω την λευκότητα σου. Η ώρα περνάει κι εσύ δε μ'αφήνεις να γίνουμε ένα... ή μηπως δε σε αφήνω εγώ να μπείς μέσα μου και να αποσπάσεις όσα ζητάς; Κι όμως θα σε πάρουν από κοντά μου σε λιγότερο από δυο ώρες... και μετά; Σπάω το κεφάλι μου να ορίσω τους λόγους αυτής μας της ασυνεννοησίας. Αυτολογοκρισία ε; Ώστε με κατάλαβες κι εσύ; Φώναξέ το τότε! Φώναξέ το όσο πιο δυνατά μπορείς και επανελαβέ το χιλιάδες φορές να το καταλάβω κι εγώ επιτέλους! Κατηγόρα με για καταδυνάστευση των στοχασμών μου, πες με δικτάτορα των λόγων μου, βρίσε με για κλονισμό της ίδιας μου της έκφρασης! Κάνε με να νιώσω ένοχη για ν'αλλάξω ριζικά. Μόνο μη με κοιτάς έτσι. Σ'εκπληπαρώ. Η ασπράδα σου αυτή με φοβίζει. Δε με βοηθάς καθόλου. Μ'εκνευρίζεις απλά ακόμα πιο πολύ. Πάψε! Με ζαλίζει το λευκό χρώμα σου. Φύγε μακριά μου. Μεταμορφώσου σε αεροπλανάκι και κάνε όσα ταξίδια δεν κατάφερα να σου προσφέρω. Ετσι ίσως να σε αναζητήσω και να βρω την ελευθερία μου στα ίδια μέρη που θα έχεις επισκεφτεί εσύ. Φύγε...