"Θάλασσα πλατιά"

Μια φορά που τη γνώρισες και την έχεις στα πόδια σου, γίνεται δεύτερη μάνα σου... και όταν χρειάζεται να την αποχωριστείς, όλο σου έρχονται τα κύματα της στο νου, τόσο τα ηχηρά και φουρτουνισμένα όσο και τα αδύναμα που ίσα ίσα σκάνε στην αμμουδιά και στα γυμνά πόδια σου όταν ψάχνεις για βότσαλα και κοχύλια που θα την φέρνουν πιο κοντά σου όπου κι αν βρίσκεσαι... εκείνο το χάδι στα δάχτυλα όταν σκύβεις σε καλεί να πας να την αγκαλιάσεις με όλο σου το σώμα... να χωθείς μέσα της και να επιστρέψεις στην πρώτη σου μορφή.... να κουλουριαστείς μέσα της όπως τους εννιά μήνες που ήσουν χωμένος στην ασφαλή ζεστασιά της κοιλιάς εκείνης της γλυκιάς και μοναδικής γυναίκας που σου χάρισε τα πάντα, και τη ζωή... Την κοιτάς από μακριά και όλα όσα σε προβληματίζουν τα βγάζει στην επιφάνεια, όπως κάθε τι που εκβράζει στη στεριά... και εκείνο το βλέμμα σου που δείχνει πως απλά ρεμβάζεις, εκείνη το καταλαβαίνει... σ'ακούει και σου γνέφει με το ασταμάτητο πηγαινέλα πως σε νιώθει... και ξέρεις καλά πως το μυστικό σου θα το κρατήσει στις αβύσσους της παντοτινά...

________________
...σήμερα θα ήθελα να σε ξαναδώ και να σε μυρίσω... να σε γευτώ και να μου λευκάνεις το σώμα με τους μικρούς σου και αμέτρητους αλμυρούς κρυστάλλινους κόκκους σου... και να σε ακούσω να επαναλαμβάνεσαι συνεχώς... μου λείπεις...

Ποιά όχθη του Ατλαντικού να διαλέξω;

Πού η διαφορά μεταξύ του παγωμένου χιονιού και της καυτής άμμου; Και στα δυο επάνω περπατάς με δυσκολία βουλιάζοντας όταν προσπαθείς να τεντωθείς ή να τρέξεις... και στα δύο μπορείς να ξαπλώσεις κι εκείνα θα πάρουν τη μορφή του κορμιού σου... και τα δύο τα σηκώνει ο αέρας όταν αποφασίζει να φυσήξει με όλη του τη δύναμη... και τα δύο σου γρατζουνίζουν όποιο μέρος του σώματος σου δεν έχεις καλύψει και σου χύνουν τα πιο τσουχτερά δάκρυα... και όταν το καθένα καλύπτει μεγάλες εκτάσεις, μόνο ερημιά βλέπεις... έρημος κυανόλευκη ή ωχρόχρυση... πολικό Νουναβούτ ή αφρικάνικη Σαχάρα... ο πόνος είναι ίδιος... γιατί στις ακραίες θερμοκρασίες, δεν αισθάνεσαι κρυο ή ζέστη, αλλά μόνο πόνο... στον πόνο παντρεύονται αυτές οι δύο αντίπαλες έννοιες. Μου ζέστανες τα χέρια, σου ζέστανα τη σκέψη... μου πάγωσες τον ενθουσιασμό και τον πόθο, σου πάγωσα το χαμόγελο και τον αυθορμητισμό... πόνεσες, πόνεσα... συγνώμη... εσύ δε μιλάς;

Το Τασουλάκι μας

Μια κασέτα βρήκα στο ντουλαπάκι... «Τασούλα» γράφει η σχεδόν σβησμένη μολυβοεπιγραφή... 17 χρόνια ξεχασμένη πρέπει να είναι... σχεδόν όσα χρόνια έχω να ακούσω αυτό το χαϊδευτικό από τους γονείς μου. Από το μαγνητόφωνο ξεπετιέται μια παιδική φωνή, σχεδόν μωρουδίστικη... Τι ζαβολιάρικο που φαίνεται εκείνο το κουνελάκι που όλο τρύπες τρυπά! Χαρά και αθωότητα ακούγονται μόνο όμως στην απειλή για ξύλο... κανένα φόβο δε θα πρέπει να αισθάνεται το κουνελάκι, μα κανένα... μόνο αγάπη... αγάπη γιατί είναι αυτό το απλό πλάσμα που κρατάει συντροφιά στα παιχνίδια εκείνου του μικρού κοριτσιού... μακάρι όλα να παραμένανε τόσο αθώα... και η αγάπη... και ο έρωτας...