Το Τασουλάκι μας

Μια κασέτα βρήκα στο ντουλαπάκι... «Τασούλα» γράφει η σχεδόν σβησμένη μολυβοεπιγραφή... 17 χρόνια ξεχασμένη πρέπει να είναι... σχεδόν όσα χρόνια έχω να ακούσω αυτό το χαϊδευτικό από τους γονείς μου. Από το μαγνητόφωνο ξεπετιέται μια παιδική φωνή, σχεδόν μωρουδίστικη... Τι ζαβολιάρικο που φαίνεται εκείνο το κουνελάκι που όλο τρύπες τρυπά! Χαρά και αθωότητα ακούγονται μόνο όμως στην απειλή για ξύλο... κανένα φόβο δε θα πρέπει να αισθάνεται το κουνελάκι, μα κανένα... μόνο αγάπη... αγάπη γιατί είναι αυτό το απλό πλάσμα που κρατάει συντροφιά στα παιχνίδια εκείνου του μικρού κοριτσιού... μακάρι όλα να παραμένανε τόσο αθώα... και η αγάπη... και ο έρωτας...