"...μ'ένα μαχαίρι άνοιξε μου την καρδιά..."

Προσπαθώ να μαντέψω το βλέμμα που θα μου ρίξεις την πρώτη μας φορά... φαντάζομαι πως με ένα μόνο κοίταγμά σου θα καταφέρεις να με ταξιδέψεις στους παραμυθένιους τόπους που μου τάζουν τα μάτια σου, που υπόσχονται τα χείλη σου, που αποθανατίζουν τα δάχτυλά σου... Πολλές φορές αναρωτιέμαι άμα είσαι απλά μια φαντασίωση μου... Φαίνεσαι πολύ αληθινός όμως... αληθινός σε όλες τις απόψεις... με σάρκα και οστά αλλά και με τη δική σου αυθεντικότητα... αυτή η τελευταία σου τρέχει από παντού! Αυθεντικός μέχρι το κόκκαλο κι αν σας αρέσω! Εχω ανάγκη να σε καταλάβω και να βρω αυτό που νιώθω να μου κρύβεις από την πρώτη στιγμή που μιλήσαμε... κάτι δε μου έχεις αποκαλύψει... ή πολλά. Και τα εργαλεία μου να πάρω, και να σε ανοίξω, και να σε κοιτάξω βαθιά μέσα, ξέρω πως πάλι αυτή την αυθεντικότητά σου θα βρω... μόνο που δε θα ανακαλύψω αυτό που θα ψάχνω... αυτό που τόσο καλά αποσιωπείς. Να κάνω μια προσπάθεια; Κάνε «αααααα» να δω λίγο... άνοιξε το στόμα πιο πολύ και κατέβασε τη γλώσσα, σε παρακαλώ... την καρδιά σου σίγουρα δεν την βλέπω αλλά η ψυχή σου που πήγε, βρε; Σελίδα 367 νομίζω έχει το σχεδιάγραμμα.. που'ν'τη καλέ; Για κάνε πιο έξω τη γλωσσίτσα λίγο μπας και καταφέρω κάτι... μπα τίποτα... ψυχικό νυστάρι χρειάζομαι! Αλλά όχι, δε νομίζω να αξίζει να σε κόψω και να σου αφήσω ουλή... δε θέλω να σε πονέσω, δε θέλω να να σου δημιουργήσω ούτε ένα ψεγάδι, γιατί είσαι και χαριτωμένος, μπαγάσα! Δεν αξίζει να φανερώσω την ψυχή σου με τη βία άμα εσύ δε θες. Δε μπορώ να επιβάλλω κανένα είδος αγωγής... όποτε αισθανθείς έτοιμος όμως, εδώ θα είμαι για να κάνω τη διάγνωση... πρέπει να τη κάνω, για σένα και για μένα... γιατί είναι μέρος και της δικής μου διάγνωσης... να με καταλάβω κι εμένα... να καταλάβω τι με δένει με σένα... μην αργήσεις όμως να κανονίσεις το επόμενο μας ραντεβού... το ντοσιέ ΜΑΣ είναι γεμάτο εκκρεμότητες ακόμα...

"θυμάμαι που γελούσες, να μείνω μου ζητούσες παιδί..."

Μπήκε ο τελευταίος μήνας αυτού του χρόνου και μεμιάς ένιωσα πως μεγάλωσα... Ετσι ξαφνικά γνώρισα κάτι που έως τώρα μόνο το φανταζόμουν... όταν αυτό το κάτι μου ψυθυρίζει, νιώθω ακόμα πιο μικρή κι από πέντε χρονών... με φωνάζει κοντά του: «μικρούλα»... και μέσα από εκείνη την αγνότητα σκορπίζεται ορμή. Οταν ένα μικρό παιδάκι θέλει κάτι, με ορμή πέφτει να το αρπάξει... με ορμή πέφτω κι εγώ... και κουρνιάζω σ'εκείνη την αγκαλιά και λίγο πριν κλείσω τα μάτια ζητάω να γευτώ με τα χείλη μου το νανούρισμα της πριν ακόμη αρχίσει να το τραγουδεί... Κι όμως, μεγάλωσα... το διάβασες στα μάτια μου...

"...χάρτινο το φεγγαράκι..."

Κι όμως, εσύ με πιστεύεις... έλα όμως που πρέπει να αρκεστούμε σε ότι είναι ψεύτικο...

Πάρε μολύβι και χαρτί και κάνε ένα κύκλο... δε χρειάζεται να είναι εντελώς στρογγυλός... το φεγγάρι αλλάζει πρόσωπο κάθε βράδυ έτσι κι αλλιώς... το χαρτί να είναι κιτρινωπό, να πορτοκαλοφέρνει μη σου πω... να θυμίζει εκείνο το χρώμα που του χαρίζει ο ήλιος ο κρυμμένος πίσω από την άλλη πλευρά της γης τις πιο ζεστές καλοκαιριάτικες βραδιές... ή να είναι άσπρο, προς το υποθαλασσί, να μοιάζει με πάγο... έτσι όπως είναι η σελήνη στον κατάμαυρο ολοκάθαρο πολικό ουρανό με τις εξωπραγματικές θερμοκρασίες κάτω από το μηδέν, εκεί που ο υδράργυρος δε μπορεί να κατέβει...

Θα σου φέρω το ψαλίδι... να το κόψουμε μαζί, το χέρι μου κάτω από το δικό σου... μετά θα το πετάξουμε ψηλά με όλη μας τη δύναμη να το κρεμάσουμε στον δικό μας ουρανό... και όλα θα γίνουν αληθινά... αρκεί να το θέλεις κι εσύ... αρκεί να έχεις φυλάξει εκείνο το κομμάτι χαρτί...