"...χάρτινο το φεγγαράκι..."

Κι όμως, εσύ με πιστεύεις... έλα όμως που πρέπει να αρκεστούμε σε ότι είναι ψεύτικο...

Πάρε μολύβι και χαρτί και κάνε ένα κύκλο... δε χρειάζεται να είναι εντελώς στρογγυλός... το φεγγάρι αλλάζει πρόσωπο κάθε βράδυ έτσι κι αλλιώς... το χαρτί να είναι κιτρινωπό, να πορτοκαλοφέρνει μη σου πω... να θυμίζει εκείνο το χρώμα που του χαρίζει ο ήλιος ο κρυμμένος πίσω από την άλλη πλευρά της γης τις πιο ζεστές καλοκαιριάτικες βραδιές... ή να είναι άσπρο, προς το υποθαλασσί, να μοιάζει με πάγο... έτσι όπως είναι η σελήνη στον κατάμαυρο ολοκάθαρο πολικό ουρανό με τις εξωπραγματικές θερμοκρασίες κάτω από το μηδέν, εκεί που ο υδράργυρος δε μπορεί να κατέβει...

Θα σου φέρω το ψαλίδι... να το κόψουμε μαζί, το χέρι μου κάτω από το δικό σου... μετά θα το πετάξουμε ψηλά με όλη μας τη δύναμη να το κρεμάσουμε στον δικό μας ουρανό... και όλα θα γίνουν αληθινά... αρκεί να το θέλεις κι εσύ... αρκεί να έχεις φυλάξει εκείνο το κομμάτι χαρτί...