«Θα ‘ρχομαι εγώ με τις σκιές...»

Tourne vers le soleil, l'ombre sera derrière toi.
(proverbe Maori)

Γύρνα προς τον ήλιο και η σκιά θα είναι πίσω σου.
(παροιμία μαορί)

«...να κοιμηθώ στο πάτωμα, να κλείσω και τα μάτια...»

Τα σαββατοκύριακα που πηγαίναμε στην γιαγιά και στον παππού μικρά, έβρισκα ευκαιρία τα μεσημέρια που έπρεπε να κάνουμε όλοι σιέστα να ξαπλώνω δίπλα από το κρεβάτι τους. Είχα βρει την δικαιολογία πως τάχα δεν χωρούσα να κοιμηθώ στο κρεβάτι μαζί τους και πως δεν ήθελα να πάω στο μέσα δωμάτιο γιατί ήθελα να με νανουρίσει η τηλεόραση. Ήταν ψέμα και η γιαγιά μου το είχε καταλάβει. Με κατσάδιαζε λίγο γιατί έλεγε πως θα κρυώσω κάτω αλλά μου έδινε μια πολύ λεπτή κουβερτούλα και με άφηνε. Το έκανα και στο σπίτι μας αλλά εκεί με το που με έπαιρνε χαμπάρι η μητέρα μου, με φώναζε «ξεσκονόπανο» κι έτσι σηκωνόμουν αμέσως.

Μου άρεσε να έρχομαι σε επαφή με το πάτωμα. Απλωνόμουν όσο πιο πολύ μπορούσα, να αγγίζει όσο πιο πολλή σαρκα γινόταν κάτω. Να νίωθω την δροσιά του και την σκληράδα του. Να ισιώνει η μέση κι ας πονάει λίγο. Να κοιτώ κάτω από το κρεβάτι και να σκέφτομαι πως υπάρχουν μέρη και άνθρωποι στην γη που δεν θα δούν ποτέ τον ήλιο, που δεν θα φωτιστούν ποτέ, που μένουν στην σκιά πάντα. Να κοιτώ πόσο μακριά είναι το ταβάνι, λευκό και άδειο, να περιμένει να γράψω με την φαντασία μου όπως σε μια κόλλα χαρτί τις ιστορίες που θέλω να ζήσω. Να θυμηθώ και να βάλω σε σειρά τα «γιατί;» μου.
Μερικές φορές είχα την ίδια σχέση και με τους τοίχους. Στης άλλης γιαγιάς το σπίτι. Ξαπλωμένη καθετα στο κρεβάτι, ο πισινός να κοιτάει τον τοίχο και τα πόδια να είναι προς τα πάνω ακουμπισμένα στο τοίχο. Απο τον μυρό έως την φτερνα. Αν δεν το έχεις κάνει ποτέ, δοκίμασέ του. Είναι πολύ ξεκούραστη στάση. Απλά χαμογελούσα. Ναι, σαν χαζοχαρούμενο.

Δεν κοιμόμουν εύκολα τα μεσημέρια όμως. Δεν κοιμόμουν καθόλου. Εκανα πως κοιμόμουν. Νόμιζα πως έχανα τον χρόνο μου. Πάλι αυτή η τρεχάλα πίσω από τον χρόνο. Τώρα νιώθω πως μου λείπει ύπνος και όποτε μπορώ ξεκλέβω χρόνο για να κλείσω τα μάτια. Θα κάνω σήμερα όσα μπορώ, και αύριο το ίδιο. Να βιαστώ; Πίσω από τι να τρέξω; Τη ζωή ίσως;

Τώρα ξάπλωσα και χάιδεψα με την παλάμη τον τοίχο δίπλα στο κρεβάτι. Η αφή μου είναι τελικά πολύ αγαπημένη αίσθηση. Κάθομαι και σκέφτομαι πως «το όνειρό μου ξαποσταίνει σε κάποια θάλασσα που ο ήλιος τη ζεσταίνει». Βαρέθηκα τον χειμώνα. Κι ας δεν ήταν βαρής. Πώς μ’αρέσει να χώνω τα βρεγμένα πόδια μου στην άμμο και να τα τριβω. Να κολλάει η άμμος και μετά να στεγνώνουν τα πόδια σκονισμένα. Πώς μ’αρέσει να νιώθω το αλάτι να τραβάει τις τρίχες στο μπράτσο. Πώς μ’αρέσει να νιώθω τα μαλλιά να στεγνώνουν στους ώμους. Τις αγκαλιές, το φιλί, το ρίγος. Και τα "γιατί;" που μου τσιτώνουν το μυαλό.

Σε πολλά «γιατί» δεν υπάρχει απάντηση... κι αυτό είναι που μας μετατρέπει τα μικρά μας ερωτήματα σε μεγάλες έμμονες ιδέες. Αλήθεια, γιατί ήρθα εδώ; Γιατί δε με ρώτησαν; Γιατί πρέπει να έρχομαι και να ξαναφεύγω; Κι άμα θέλω να μείνω, δε θα μου προσφέρει κανείς αυτή την ευκαιρία; Γιατί ακούω περισσότερο την καρδιά μου όταν πρέπει να ακούσω τις εντολές της λογικής και δρω με το μυαλό όταν πρέπει να αφήσω την καρδιά να με κυριέψει και οδηγήσει εκεί που θέλει; Γιατί συνεχίζω να παιδεύω τον εαυτό μου και να φέρομαι σωστά με ανθρώπους που θα έπρεπε να φτύνω; Γιατί άλλοι μου αποκαλύπτουν πολύ αργά την αξία τους; Γιατί ξεγυμνώνω την ψυχή μου; Γιατί ψάχνω την ειλικρίνεια; Γιατί ΣΕ ψάχνω; Θέλω να ελπίζω πως θα σε βρω...κάποτε, θα σε βρω...

Καλοκαίρι, σου’ρχομαι.

Fiction Medical Report

IDENTITY
Γυναίκα, 21 ετών, άγαμη, φοιτήτρια, μεταξύ τεσσάρων πόλεων, έναν ωκεανό και μια θάλασσα μακριά, απατρίς, συγκατοικεί με τον αδερφό της, φερέγγυα (τουλάχιστον έτσι φαίνεται!)

CHIEF COMPLAINT
«άλλαξε;»

PRESENT ILLNESS
Εδώ και κάποια φεγγάρια (δεν θυμάται, είναι πολλά) άρχισαν να μουδιάζουν τα χείλη και τα ακροδάχτυλα της μπροστά σ’ένα χαμόγελο που την τρόμαζε και ηρεμούσε μαζί. Με τον καιρό τα μουδιάσματα εμφανιζόντουσαν και δίχως την παρουσία της αιτιολογικής παραμέτρου, οι σκέψεις όντας πιο δυνατές από την ίδια την υπαρξη εκείνη. Άλλοτε φευγαλέα στη μέση μια δραστηριότητας, άλλοτε πιο συνεχή στο κρεβάτι τη νύχτα.
Ερωτηματικά άρχισαν να προκαλούν παροδικές αμαυρώσεις στο πεδίο όρασης της γεμίζοντας τους λευκούς της τοίχους. Κανονικοί σφυγμοί, πίεση χαμηλή.
Πονάνε τα αφτιά της όταν αρχίζει να της λείπει η χροιά εκείνου του γέλιου. Ο πόνος μοιάζει με μαχαιριά, αγγιζει τους 9 βαθμούς στους δέκα, και μερικές φορές κατεβαίνει στον λαιμό και σφίγγει την ομοπλάτη τόσο που να νιώθει πως θα σκιστεί ο θώρακας μπροστά και η καρδιά της θα πάψει να κρύβεται. Ο πόνος χειροτερεύει όταν πονάει η ύπαρξη αυτή και καλυτερεύει όταν η ύπαρξει ανασαίνει γελώντας.
Δεν δακρύζουν τα μάτια.
Δεν έχει μειωθεί η ορασή της, βλέπει καθαρά τον γκρεμό μπροστά.
Δεν πονάει ο λαιμός. Δεν βήχει. Βραχνάς η απουσία.
Φτερνίζεται όταν τη μελετάει κάποιος.
Δεν λυποθυμεί. Ζαλίζεται όταν δεν την έχει ταϊσει καλημέρες.
Δεν τρέμει. Ζει από παραισθήσεις που δεν την παραλύουν.
Σηκώνεται με πόνο στο κεφάλι όταν την ξυπνά.
Πυρετός οι απαντήσεις που δέχτηκε.
Κούραση ο χρόνος που έχασε.
Κρύος ιδρώτας οι στίχοι που σιγοψυθιρίζει πριν κοιμηθεί.
Γράφει με το δεξί χέρι.

PAST HISTORY
Ιατρικό ιστορικό:
- Δυο πεπόνια στα πόδια και ποικίλο βάρος ανά ώρα
- Σπάσιμο του αριστερού καρπού και ακινητοποίηση με γύψο
- Ράγισμα του δεξιού ποδιού και ακινητοποίηση με ταινία
- Στραμπούληγμα 2ου βαθμού στο αριστερό αστράγαλο και πατερίτσες για δυο βδομάδες
- Χώνεψη χρυσών κομματιών από την φαγωμένη και κατεστραμμένη αλυσίδα της ταυτότητας στο πρώτο έτος ζωής
- Γαστρίτιδα και αφυδάτωση (σχεδόν σοκ) με αναρρωση σε μια μέρα στο νοσοκομείο με ορό
Χειρουργικό ιστορικό: κανένα
Ψυχιατρικό ιστορικό: Είναι Ολυμπιακός (σε ελεγχώμενη κατάσταση).


FAMILY HISTORY
- Μητέρα υγειής και καλή μαγείρισσα, υπερπροστατευτική και συμπονετική, φωνακλού και γλυκιά μαζί, έξυπνη, καθοδηγείται από το συναίσθημα
- Πατέρας υγειής και αθλητικός, εργατικός και συναισθηματικός, καθοδηγείται από την λογική όπως κάθε καλός μηχανικός, συμπληρώνει καλά την γυναίκα του.
- Αδερφός έξυπνος και αστείος, ήρεμος και εύστοχος, καλός και αληθινός, γεμάτος από υγεία και με πολλά παλιά σπασίματα από μπάσκετ και πολλά άλλα σπορ
- Παππούδες και γιαγιαδες ακόμη στη ζωή και απολαμβάνοντας τη όσο πιο όμορφα γίνεται
- Μεγάλο σόι, όλο λίγο τρελιάρικο σαν και την ίδια αλλά καλά και μάλαμα!!!

PERSONAL and SOCIAL HISTORY
- Ένα πηγαινέλα η ζωή της ενώ μόνο το έλα και το αντίο του κόσμου ζητούσε στη ζωή της πάνω απ’όλα. Πολλοί γνωστοί, ελάχιστοι φίλοι, ανήκει πουθενά; Ούτε η ίδια ξέρει. Στην Ελλάδα είναι ομογενής, στον Καναδά Ελληνίδα, στην Ελληνική Κοινότητα του Μοντρεαλ Ελλαδίτισσα... Τι είναι τέλος πάντων;

LIFE HABITS
Δεν καπνίζει. Εκτός από μια φορά που δοκιμασε ναργιλέ με γεύση μήλου και της άρεσε κι άλλη μια φορά που ρούφηξε τσιγάρο και δεν το κατάλαβε.
Δεν πίνει, εκτός από ένα ποτηράκι κρασί τη βδομάδα ή ένα ντρινκ όταν πάει σε μπαράκι. Κάποιος της έχει υποσχεθεί να την μεθύσει. Θέλει να κρατήσει την αυτοκυριαρχία της.
Τρώει αρκετα καλά, λίγες ποσότητες, όλη την ώρα (ούτε ποντίκι να ήταν)
Γυμνάζεται 2-3 φορές την βδομάδα (προσπαθεί)
Ναρκωτικά: κανένα ποτέ (μόνο αν η μουσική θεωρείται ναρκωτικό)

DRUGS
Πάλι κατουράς;

ALLERGIES
Σε τίποτα, εκτός από τους ψεύτες και τους υποκριτές (ίδια φάρα)... α ναι, και στις εξετάσεις. Και στις δυο περιπτώσεις πονοκεφαλιάζει και βγάζει σπυριά.

REVIEW of SYSTEMS and PHYSICAL EXAM
Καμμία ιδιαιτερότητα.

SUMMARY
Χωρίς νόημα.

PROBLEMS LIST
Σκατά κατάλαβες.

______________________
ίδέα που γεννήθηκε πριν κάτι μήνες... που είχε βάσεις και πολλές ιδέες ήδη σκόρπιες... που σήμερα τέλειωσε.