«...να κοιμηθώ στο πάτωμα, να κλείσω και τα μάτια...»

Τα σαββατοκύριακα που πηγαίναμε στην γιαγιά και στον παππού μικρά, έβρισκα ευκαιρία τα μεσημέρια που έπρεπε να κάνουμε όλοι σιέστα να ξαπλώνω δίπλα από το κρεβάτι τους. Είχα βρει την δικαιολογία πως τάχα δεν χωρούσα να κοιμηθώ στο κρεβάτι μαζί τους και πως δεν ήθελα να πάω στο μέσα δωμάτιο γιατί ήθελα να με νανουρίσει η τηλεόραση. Ήταν ψέμα και η γιαγιά μου το είχε καταλάβει. Με κατσάδιαζε λίγο γιατί έλεγε πως θα κρυώσω κάτω αλλά μου έδινε μια πολύ λεπτή κουβερτούλα και με άφηνε. Το έκανα και στο σπίτι μας αλλά εκεί με το που με έπαιρνε χαμπάρι η μητέρα μου, με φώναζε «ξεσκονόπανο» κι έτσι σηκωνόμουν αμέσως.

Μου άρεσε να έρχομαι σε επαφή με το πάτωμα. Απλωνόμουν όσο πιο πολύ μπορούσα, να αγγίζει όσο πιο πολλή σαρκα γινόταν κάτω. Να νίωθω την δροσιά του και την σκληράδα του. Να ισιώνει η μέση κι ας πονάει λίγο. Να κοιτώ κάτω από το κρεβάτι και να σκέφτομαι πως υπάρχουν μέρη και άνθρωποι στην γη που δεν θα δούν ποτέ τον ήλιο, που δεν θα φωτιστούν ποτέ, που μένουν στην σκιά πάντα. Να κοιτώ πόσο μακριά είναι το ταβάνι, λευκό και άδειο, να περιμένει να γράψω με την φαντασία μου όπως σε μια κόλλα χαρτί τις ιστορίες που θέλω να ζήσω. Να θυμηθώ και να βάλω σε σειρά τα «γιατί;» μου.
Μερικές φορές είχα την ίδια σχέση και με τους τοίχους. Στης άλλης γιαγιάς το σπίτι. Ξαπλωμένη καθετα στο κρεβάτι, ο πισινός να κοιτάει τον τοίχο και τα πόδια να είναι προς τα πάνω ακουμπισμένα στο τοίχο. Απο τον μυρό έως την φτερνα. Αν δεν το έχεις κάνει ποτέ, δοκίμασέ του. Είναι πολύ ξεκούραστη στάση. Απλά χαμογελούσα. Ναι, σαν χαζοχαρούμενο.

Δεν κοιμόμουν εύκολα τα μεσημέρια όμως. Δεν κοιμόμουν καθόλου. Εκανα πως κοιμόμουν. Νόμιζα πως έχανα τον χρόνο μου. Πάλι αυτή η τρεχάλα πίσω από τον χρόνο. Τώρα νιώθω πως μου λείπει ύπνος και όποτε μπορώ ξεκλέβω χρόνο για να κλείσω τα μάτια. Θα κάνω σήμερα όσα μπορώ, και αύριο το ίδιο. Να βιαστώ; Πίσω από τι να τρέξω; Τη ζωή ίσως;

Τώρα ξάπλωσα και χάιδεψα με την παλάμη τον τοίχο δίπλα στο κρεβάτι. Η αφή μου είναι τελικά πολύ αγαπημένη αίσθηση. Κάθομαι και σκέφτομαι πως «το όνειρό μου ξαποσταίνει σε κάποια θάλασσα που ο ήλιος τη ζεσταίνει». Βαρέθηκα τον χειμώνα. Κι ας δεν ήταν βαρής. Πώς μ’αρέσει να χώνω τα βρεγμένα πόδια μου στην άμμο και να τα τριβω. Να κολλάει η άμμος και μετά να στεγνώνουν τα πόδια σκονισμένα. Πώς μ’αρέσει να νιώθω το αλάτι να τραβάει τις τρίχες στο μπράτσο. Πώς μ’αρέσει να νιώθω τα μαλλιά να στεγνώνουν στους ώμους. Τις αγκαλιές, το φιλί, το ρίγος. Και τα "γιατί;" που μου τσιτώνουν το μυαλό.

Σε πολλά «γιατί» δεν υπάρχει απάντηση... κι αυτό είναι που μας μετατρέπει τα μικρά μας ερωτήματα σε μεγάλες έμμονες ιδέες. Αλήθεια, γιατί ήρθα εδώ; Γιατί δε με ρώτησαν; Γιατί πρέπει να έρχομαι και να ξαναφεύγω; Κι άμα θέλω να μείνω, δε θα μου προσφέρει κανείς αυτή την ευκαιρία; Γιατί ακούω περισσότερο την καρδιά μου όταν πρέπει να ακούσω τις εντολές της λογικής και δρω με το μυαλό όταν πρέπει να αφήσω την καρδιά να με κυριέψει και οδηγήσει εκεί που θέλει; Γιατί συνεχίζω να παιδεύω τον εαυτό μου και να φέρομαι σωστά με ανθρώπους που θα έπρεπε να φτύνω; Γιατί άλλοι μου αποκαλύπτουν πολύ αργά την αξία τους; Γιατί ξεγυμνώνω την ψυχή μου; Γιατί ψάχνω την ειλικρίνεια; Γιατί ΣΕ ψάχνω; Θέλω να ελπίζω πως θα σε βρω...κάποτε, θα σε βρω...

Καλοκαίρι, σου’ρχομαι.