ζω

Τις προάλλες περπατούσα στον ασυνήθιστα για Γενάρη μήνα ζεστό ήλιο με ένα υπέροχο τίποτα και τον άνεμο αγκαλιά, ανοιχτό το παλτό να χτυπιέται το στήθος και να τραμπαλίζεται το λυτό κασκόλ μπροστά. Τα μάτια μου έκλειναν νυσταγμένα κι ας είμαι απόλυτα ξεκούραστη μέσα μου.

Είναι που μάλλον έρχονται στιγμές στη ζωή μας που νιώθουμε πλήρεις κι ας έχουμε ακόμη να ανακαλύψουμε και να κατακτήσουμε πολλά, κι ας δεν μας έχουν κατακτήσει ακόμη. Ξεχειλίζεις από πάθος, θες να δεις αγάπη, αλλά δε νιώθεις πως πρόκειται να εκραγείς αν δεν βρεις τώρα τον άνθρωπο για να τον λούσεις με όλη σου αυτή την θέρμη. Όποιος το θελήσει, ξέρεις πως θα σταθεί δίπλα σου να βραχεί μέχρι το κόκκαλο απ'αυτή την πλημμύρα σου. Η αναμονή είναι γλυκιά.

Είναι που υπάρχουν στιγμές που δεν είμαστε ερωτευμένοι. Ή λάθος. Είμαστε... με την ζωή. Δεν σκεφτόμαστε την δυσκολία κάποιων καταστάσεων πιά, κλείσανε όλοι οι κύκλοι ταυτόχρονα και μόλις άνοιξαν καινούριοι. Όταν κάτι διαρκεί πολύ παραμένοντας στάσιμο ή και κάνοντας μερικά βήματα πίσω ή διστάζοντας να τρέξει, κουράζει. Πίσω-μπρος, ανακατεύονται όλα. Ανακατεύεσαι και ο ίδιος σαν ένα στομάχι σε τρικυμία. Και αποφασίζεις να δώσεις ένα τέλος. Η ίδια η φύση δεν μπορεί να το χωνέψει πως της πας κόντρα, πως για λίγο έγινες πιο δυνατή απ'αυτή και σε μια ύστατη προσπάθεια σου θυμίζει την ύπαρξη της κάνοντας σε να ανακοντυλιαστείς όσα έζησες. Όλα σου φαίνονται πικρά αλλά ο νέος κύκλος σου προσφέρει πορτοκαλάδα και γλυκαίνεις... και θυμάσαι το γεύμα που σου έδωσε πριν η ζωή σαν θαύμα.

Έχω ερωτευτεί ποτέ πραγματικά; Δεν ξέρω, ίσως μια φορά.
Θα μάθω, δεν ψάχνω.
Θα μάθω, θα'ρθει.
Αυτό θα'ρθει.
Ίσως φταίει που δεν έχω προλάβει ακόμη να δεθώ με ένα μέρος, ένα σπίτι.
Όλο φεύγω.
Ποτέ δεν αγαπησα τις αποστάσεις.
Όλο φεύγω.

Είναι τα χρόνια σαν πορτοκάλια που τα στίβεις και μεθάς...
Δεν στίβω πια το μυαλό μου... το αφήνω να μεθά, με οδηγεί καλύτερα έτσι.