πόνος

Δεν την θυμάμαι εκείνη τη μέρα. Τόσοι άλλοι προβληματισμοί σαν και αυτόν έχουν στίψει το μυαλό μου τα τελευταία 19 χρόνια, πολλά "γιατί;" επειδή το πνεύμα δεν κοιμάται ποτέ κι επειδή ο πόνος είναι ανεξήγητος τελικά... η ύπαρξη του είναι απλά γεγονός... σαν αξίωμα.

Μια οικογενειακή φίλη μας εκείνη την εποχή έκανε αποβολή για τρίτη φορά και μου εξήγησαν πως τελικά δεν θα βλέπαμε το μωράκι γιατί το πήρε ο Θεούλης μαζί του.
Μετά από λίγη ώρα που φύγαμε από το σπίτι της, ρώτησα:

- Μπαμπά, Μαμά, μας αγαπάει όλους ο Θεούλης;
- Μα φυσικά μας αγαπάει όλους.
- Όλους όλους; (με κάποια επιφύλαξη)
- Μα ναι. Έχει μια καρδιά που μας χωράει όλους.
- Και γιατί πήρε το μωράκι της Θείας Παρθένας και την κάνει να κλαίει;- ... (τι απαντάς σε ένα παιδάκι δυομιση ετών με τέτοιους υπαρξιακούς προβληματισμούς;)