πού πήγε η μαμά;

Σήμερα έζησα κάτι το άκρως περίεργο...
Πολύ απλό αλλά το όλο σκηνικό με έκανε να ανρωτηθώ πολλά πράγματα.

Πήγαμε στο αθλητικό κέντρο μετά το μάθημα με την Sofia, την Mirna και τον Alex και περιμέναμε να έρθουν οι υπόλοιποι για να αρχίσουμε την πρακτική που είχαμε. Ο Alex είναι σπάνιο παιδί. Μπορεί να σου σπάσει τα νεύρα αν δεν τον γνωρίσεις και δεν κάτσεις να τον καταλάβεις. Καθόλου κακία μέσα του, γεμάτος θετική ενέργεια και με έναν αυθορμητισμό που μερικές φορές είναι παρεξηγήσιμος. Δεν το έχω παρεξηγήσει ποτέ. Ξέρω πως δεν κρύβουν υστεροβουλία οι πράξεις του. Ένας φίλος μου, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, είχε πει το εξής: "Guys, you don't think that Anastassia is the only person who is always on a coffee high without drinking coffee?" Για όσους με ξέρουν, στέκει αρκετά αυτή η διαπίστωση για μένα. Ε, φανταστείτε λοιπόν πως ο Alex είναι συνεχώς έτσι, αλλά σε βαθμό 100πλάσιο από το δικό μου!!! Λατρεύειε τα παιδιά και θέλει όπωσδήποτε να γίνει γυναικολόγος-μαιευτήρας! Του το εύχομαι ολόψυχα!!!

Καθόμασταν εκεί που λέτε και περιμέναμε. Μας πήρε όλες από τα χέρια και μας έκανε κάποιες φιγούρες σάλσα στη μέση του διαδρόμου όπου περνούσε όλος ο κόσμος που προσπαθούσε να καταλάβει τι γιορτάζαμε (το πήξιμο των τελευταίων ημερών μάλλον :Ρ)!!! Ξαφνικά περνάει μια γυναίκα που κρατούσε αγκαλιά ένα κοριτσάκι (Anna το λέγανε) 3 μηνών το πολύ και ένα καθησματάκι στο άλλο της χέρι. Άρχισε και ο Alex να κάνει γκριμάτσες και να χαϊδεύει τα χεράκι του μωρού και να κάνει τον κλόουν για να το κάνει να γελάσει. Τα κατάφερε καλά!!! Η μητέρα εκείνη όμως, κι ας γελούσε και αυτή μας είπε πως έπρεπε να τρέξει για το μάθημα αεροβικής που είχε. Της προτείνει τότε εντελώς αυθόρμητα (πώς το έπαθε;) ο Alex να το κρατήσει μέχρι να τελειώσει εκείνη το μάθημά της. κι εκείνη απάντησε ΝΑΙ!!! Κόκκαλο εγώ. Κόκκαλο και οι άλλες δυο κοπελιές. Μέσα στην τρελή χαρά ο Alex που θα κανάκευε για λίγη ώρα ένα μωρό. Εκείνη γύρισε ευχαριστημένη με ένα τεράστιο χαμόγελο και μας είπε "ο φίλος σας φαίνεται πολύ καλός, δεν θα κάνει κακό στο παιδί μου!" Είχε δίκιο, για το συγκεκριμμένο άνθρωπο... αλλά αυτό μόνο εμείς οι τρεις φίλες του το ξέραμε.

Το χαρήκαμε όλοι το παιδάκι, το πήραμε όλοι αγκαλιά. Τι πιο όμορφο από ένα ήσυχο πλασματάκι που σου θυμίζει το θαύμα της ζωής;Ήταν κουρασμένο και όταν το πήρα στα χέρια άρχισα να του τραγουδώ νανούρισμα... κι εκεί που το έβλεπα τόσο μικρό και ανήμπορο, σκέφτηκα την πράξη εκείνης της μάνας. Πού το αφήνεις το παιδί σου; Κι αν ήμασταν άνθρωποι που θέλανε το κακό του μωρού σου; Κι αν δεν το ξανάβλεπες το παιδί επειδή θέλησες να το εμπιστευτείς σε τελείως ξένους για σένα ανθρώπους ίσα-ίσα για να το ξεφορτωθείς για λίγη ώρα που θα έκανες μια κοιλιακή άσκηση παραπάνω; Δεν ξέρω πώς σκέφτηκε ή αν σκέφτηκε εκείνη η γυναίκα. Ξέρω καλά πως αν είχα παιδί δεν θα το έκανα κάτι τέτοιο ποτέ. Κι ας μην είμαι μάνα. Κι ας μην έχω νιώσει ακόμη την αγάπη που νιώθει ένας γονιός για το παιδί του.

Με έπιασε μια ανατριχίλα και ξανακοίταξα την γλυκιά Anna. Εύχομαι να είναι καλά το μικρό αυτό που αγκάλιασα για λίγες στιγμές και να μην το ξαναφήσει σε αγνώστους η μαμάκα του. Να 'ναι καλά και γερή.