επανάληψη

Με κοιτάς, το μέρος μου είν' εδώ
είναι ένας τοίχος σ' ένα δρόμο αδειανό
Και νιώθω τόσο απέραντα φτωχός
στην πιο ωραία αχτίδα του φωτός
Όπως η χλόη βίαια θα κοπεί
έτσι κι εσύ μια μέρα θ' αρνηθείς
Θα καταστρέψεις μια μικρή ζωή
κι αυτό το λάθος μία μέρα θα σε βρει

Όλη η ζωή, οι μέρες που περνάς
τα σύννεφα κοιτάς, κι ο χρόνος φεύγει
Όπως και αυτός που έπεσε στη γη
ήρθε ένα πρωί και έγινε σκόνη

Σ' αγαπώ, το μέρος μου είν' εδώ
με πήρες απ' το χέρι και σ' ευχαριστώ
Ήμουνα σ' ένα δρόμο σκοτεινό
πίστευα πως κανείς δεν πέρναγε από δω

Με κοιτάς, το μέρος μου είν' εδώ
είναι ένας τοίχος σ' ένα δρόμο αδειανό
Και νιώθω τόσο απέραντα φτωχός
στην πιο ωραία αχτίδα του φωτός

Όλη η ζωή, οι μέρες που περνάς
τα σύννεφα κοιτάς, κι ο χρόνος φεύγει
Όπως και αυτός που έπεσε στη γη
ήρθε ένα πρωί και έγινε σκόνη...

Έκπτωση - Κωνσταντίνος Βήτα

_______________________________
"Θηλειά ο έρωτας, ανάγκη ο έρωτας, καμμένα μάτια μου μη με ρωτάς..."

συνειρμικά

Εχω ξεχάσει να γράφω για να γράφω. Φτιάχνω χρονικά, συμπληρώνω καθημερινά με τις ώρες τα σημαντικά του καθε ιατρικού περιστατικού, πάντα ανθρώπονου. Καταγράφω ζωές εκτός από τη δική μου. Το δικό μου ιστορικό το έχουν άλλοι στα χέρια τους, ψηφιακά ή σε σκονισμένα ντοσιέ, και είναι απόρρητο. Και για μένα. Εγώ ξέρω πώς το ζω, εκείνοι πώς το βλέπουν.

Δικά μου κρατώ και όσα δεν περιγράφονται, όσα θυμάμαι και δεν τα αφήνω να ναυαγήσουν επειδη ζουν στις αισθήσεις μου, στη μνήμη της έντασης των ερεθισμάτων τους. Μόνο 22 χρόνια απόσταση έχω από την πρώτη μου κραυγή κι όμως ώρες-ώρες νιώθω πως μιλώ για τα περασμένα σα δεινόσαυρος.

Φεύγω στην εποχή που μετρούσαμε ακόμη την ηλικία μας στα δάχτυλα των χεριών μας και θυμάμαι την τρεχάλα την πρωινή στο φούρνο κάτω από το σπίτι για την σφολιατένια τυρόπιτα. Η βουτηρένια μυρωδιά της ή η συνεχής ανησυχία των ποδιών μας έφερνε πιο πολλή λαχτάρα, δεν ξέρω. Τότε που οι βρισιές μας είχαν βάρος όχι από το περιεχόμενο αλλά από το μάκρος της λέξης. "Είσαι τενεκές" "Μιλάει η σκουληκομυρμηγκότρυπα!" Τότε που σκαρφαλώναμε σαν χιμπατζήδες στην στέγη του σπιτιού και νιώθαμε ήρωες, τότε που παίζαμε μίλα και σπάγαμε τις τεράστιες γλάστρες του κήπου της γιαγιάς και όταν ερχόταν μετη σκούπα και το φαράσι να τα μαζέψει κάναμε όλοι την πάπια. Και το απόγευμα να ανεβαίνουμε στο αμάξι του παππού, ενα ημιφορτηγό Datsun, και να στιβαζόμαστε σαν τα πεπόνια στην καρότσα γιατί κανείς δεν ήθελε να πάει να καθήσει μπροστά. Βόλτα στη θάλασσα και λεκέδες από σοκολατένια παγωτά στα φανελάκια. Καμμία αγωνία τότε. Ούτε για τις υποχρεώσεις ούτε για το θάνατο. Ανακαλύπταμε τις αισθήσεις μας και τις δυνατότητες τους. Τα μυστικά τα λέγαμε στο αφτί για να τα ακούν όλοι.

Μετά μάθαμε τα χαρτάκια. Ραβασάκια με πρώτες αγάπες ζωγραφισμένες με κόκκινα μολύβια από πρόσωπα καθαρά και σώματα που αλλάζουν. Πειραματιζόμαστε το όρια: ηχεία που κλατάρουν, τσουλήθρες στις ράμπες, χορός πάνω σε ντραμς και νταούλι, τάσεις φυγής με αερόστατο ή με ένα σακίδιο για το γύρο του κόσμου. Δεν το ονειρεύτηκες ποτέ; Ο χειρότερος εφιάλτης σου: να μην καταφέρεις να βρεις το κλειδί του παραδείσου, εκείνο το κλειδάκι που θα σε κάνει να μπεις στην καρδιά σου και να την καταλάβεις. Αυτό είναι η εφηβία. Ψάξιμο κλειδιού. Μερικοί δεν βγαίνουν ποτέ από αυτή. Λες και δεν φτιάχτηκε κλειδί γι'αυτούς ή δεν τους μάθανε να ψάχνουν.

Τώρα που γράφω, ακούω γλυκανάλατες πανέμορφες καψουρομπαλάντες μαζί με ένα ποτήρι χυμό κράνα και γρεϊπφρουτ, που προτιμώ να το αποκαλώ φράπα. Στυφόγλυκο και ξινοπικρο. Το αποτέλεσμα δροσιστικότατο. Το έφτιαξα το πρωί γιατί τα χιόνια είχαν λιώσει και είχα πάρει μια γεύση καλοκαιριού στο δέρμα. Σήμερα διαλύθηκε ο μύθος: θα ρίξει 20 με 30 εκατοστά χιόνι. Το γρασίδι που μόλις είχε σκάσει μύτη θα ξανασιωπήσει το πράσινο φως του προς την άνοιξη. Πάλι θα φοβάμαι την εξωτερική σκάλα για να μη στραμπουλήξω το πόδι μου. Και στις 26 έχουμε εκλογές. Και οι ασθενείς μου χρειάζονται φωτοθεραπεία. Μάρτης είναι αυτός;


Το κείμενο γράφτηκε συνειρμικά από τις λέξεις που μου πρότειναν οι antigoni, hopkins kai isixiaa. Και οι 15 χώρεσαν εδώ. Ευκαιρία για να ξυπνήσουν οι νευρώνες του δεξιού μυαλού... Δεν καλώ στο παιχνίδι κανένα για να μην του τύχει να βρεθεί με πολλές λέξεις όπως κι εγώ...

"Εν δυο προσοχή, εμένα με λένε..."

Οι Areth, Αντιγόνη, Hopkins, Isixiaa, Merry, Moonshine, τέλσον μου ζήτησαν να ξαπλώσω στο ντιβάνι και να ξεμπροστιάσω οικειοθελώς και δημοσίως 5 πτυχές του εαυτού μου. Μου πετάνε το μπαλάκι, να μην το πιάσω; Παίζω λοιπόν:


1) Μερικοί με φωνάζουν πριγκιπέσσα, ένας καλός φίλος lady και οι υπόλοιποι φίλοι μου " the girl who's always on a coffee high without drinking coffee" ή "rayon de soleil". Ελάχιστοι με αποκαλούν Τασουλάκι και το επιτρέπω μόνο στους συγκεκριμμένους. Ζητώ σ'αυτόν που με λέει φατσούλα να μην το κόψει ποτέ.

2) Έχω φύση χειρούργου με προφίλ καλής νοικοκυράς. Είμαι Καρκίνος με ωροσκόπο Σκορπιό. Ισως έτσι να εξηγούνται όλα.

3) Θέλω σπρώξιμο. Λίγο. Λόγω αυτολογοκρισίας. Και δεν εννοώ στο γραπτό το λόγο.

4) Θέλω να ξαναμάθω τα ισπανικά που έχω ξεχάσει, να μάθω όλους τους χορούς που χορεύονται σε ζευγάρια και να παίζω μπιλιάρδο. Τρελαίνομαι να κάνω εκπλήξεις και επιμένω παραδοσιακά να γράφω επιστολές σε χαρτί και να χρησιμοποιω το ταχυδρομείο.

5) Αν με δείτε να περιφέρομαι στο σπίτι με πιτζάμες και να προσπαθώ να βρω κραγιονάκι για να βάψω τα χείλη μου σημαίνει πως δε νιώθω καλά και προσπαθώ να με ανεβάσω. Θεωρώ επίσης πως η σοκολάτα είναι μια ευτυχία της ζωής. Αν μου δείξεις με οποιοδήποτε τρόπο πως με σκέφτηκες, έστω και για ένα δευτερόλεπτο, γίνομαι χαλί.


Καλώ με τη σειρά μου να μας πουν το 5στιχο ποιματάκι τους οι:
Annelie
Exilio
Κομπογιαννίτης
Melenia
Οδοιπόρος

(δεν κάνω πλέον βόλτες στις μπλογκογειτονειές όσο συχνά θα ήθελα και συγνώμη που το καθυστέρησα τόσο... χαίρομαι ιδιαίτερα που έκατσα και έπαιξα... να παίζουμε πιο συχνά...)