Η κούραση μπορεί να καλυφτεί πίσω από ένα όμορφο φρεσκοβουρτσισμένο χαμόγελο, ένα ρουζάκι, κι ένα γυαλιστερό λιποζαν που να ροζίζει λίγο τα μελανά χάρτινα χείλη. Να δίνει ζωή σε ότι έχει κρυώσει από την εξουθένωση και τη μοναξιά ή τουλάχιστον να κρύβει τη νέκρα των συναισθημάτων σου που κι αυτά πήραν τη ρουτίνα της καθημερινότητας σου. Σε πιάνει κότσο ο ένας, σε κάνει πτώμα ο άλλος, σε κάνουν σκουπίδι οι άκαρπες προσπάθειες σου. Σου πίνουν την ενέργεια που σε κρατάει ακόμη αρκετά δυνατό για να μην πιστέψεις πως στη σέντρα που σου προοριζότανε έμεινες με τα χέρια ανοιχτά. Κάθε φορά που αλλάζεις σκηνικό χρειάζεσαι πάνω από 6 μήνες τουλάχιστον για να αρχίσεις να παίρνεις λίγο από το χρώμα του... αποτυχημένος χαμαιλέοντας. «Όταν άλλαζες σχολεία υπέφερες, όταν θα αρχίσεις να δουλεύεις για τα καλά θα χάσεις τα μισά σου κιλά τον πρώτο καιρό, όταν παντρευτείς οι πρώτοι μήνες με την απόλυτη αγάπη σου δε θα είναι καθόλου μελιά... κι όμως πάντα ζητάς και λατρεύεις την αλλαγή και τις εκπλήξεις γιατι μετά από τόσο πόνο καταφέρνεις να κρατήσεις τα κομμάτια όλα μαζί... σου εύχομαι να καταφέρεις και τα δυο τελευταία.» Προειδοποίηση; Σκέφτεσαι τα πιο πάνω και όσα έχουν συσσωρευτεί από υποχρεώσεις και πιάνεις πάτο. Τότε τα δάκρυα χύνονται από μόνα τους. Χωρίς λόγο συγκινείσαι και μέσα στα κλάματα γελάς... και σου κρεμάζουν την ταμπέλα του κυκλοθυμικού. Κλαις γιατί κάποιο κακό προαίσθημα σου φωνάζει μέσα στα ταραγμένα όνειρα σου πως όσο κι αν δώσεις δε θα καταφέρεις να εκμεταλλευτείς όλο σου το δυναμικό. Η κούραση παραμονεύει. Κλαις πιο ύστερα επειδή πίστεψες στον εφιάλτη σου αντί να πετάξεις πέρα τον ενδόμυχο ονειροκρίτη που πάντα προοιωνίζεται την καταστροφή και να εξαντλήσεις ότι σου μένει, να δώσεις ως εκεί που μπορείς, για να φτάσεις στο ποθητό αποτέλεσμα. Γελάς γιατί βρίσκεις πως είναι φαιδρό να κλαις για πράγματα που θεωρούν όλοι γύρω ασήμαντα. «Πάψε να κλαις... δεν αξίζει να χαραμίζονται τα δάκρυα σου για τέτοιες καταστάσεις» Ποιος ορίζει δηλαδή ποια περίπτωση είναι πιο κατάλληλη για δάκρυα και ποια όχι; Γιατί να μην είναι ουσιώδες το κλάμα κάθε φορά που αυτό εκφράζεται; Από μόνα τους δε βρέχονται τα μάτια; Για να μη ρωτάνε την άδεια για το πότε θα ανοίξουν τις βρύσες τους μάλλον θα πρόκειται για ένα μέσο άμυνας... αφήστε τα λοιπόν, να κάνουν τη δουλειά τους. Μέσα σε μια βδομάδα, βγήκε τούτο το συμπέρασμα : η ανώφελη και υπέρμετρη κούραση μπορεί να προκαλέσει σοβαρές βλάβες στην υγεία... προσοχή!
--------------------oOo--------------------
Δέκα σελίδες διάβασα... άλλες 5-6 ξεφύλλισα. Στοπ. Δεν αντέχω άλλο. Το συναίσθημα οικτρά ανυπόφορο. Νιώθω κάθε φορά που πηδάνε τα μάτια μου από τη μια αράδα στην άλλη πως το δωμάτιο μικραίνει και ζαρώνει πάνω μου, πως η θερμοκρασία του δωματίου χαμηλώνει κι από ένα βαθμό, πως το φως μαζεύεται και σιγοκαίει όσο η καύτρα... μόνο το μικρούλι τρωκτικό του Βιαν με τα ολοστρόγγυλα αφτιά που καταφέρνει να ξεφύγει από την σχεδόν σβησμένη πια πόρτα λείπει για να χλευαστεί την όλη κατάσταση. Τουλάχιστον ακόμη δεν έχω αρχίσει να ακούω χρώματα και να βλέπω ήχους ούτε να αισθάνομαι την ύπαρξη των σπλάχνων μου. Μόνο μια ελαφριά αναγούλα και νεύρωση του στομάχου. Μπαμπίκο, δε μου χτυπάς λίγη σόδα με λεμονάκι να καταπιώ ανθρακικές λευκές φυσαλίδες; Δε θα κάνω εμετό αυτή τη φορά, θα με προλάβεις σου λέω. Και το μυρμήγκι που πάτησα λίγο πιο πριν στο χωλ δεν ήταν παραίσθηση. Πώς ζάρωσε κι αυτό κάτω από το μη αμελητέο βάρος μου σε σχέση με το δικό του; Μάλλον κάπως έτσι θα διπλωθώ κι εγώ άμα επιτρέψω στο δωμάτιο να γίνει μια σταλιά. Οι αράχνες είναι καλά πλάσματα, είπες; Υποθέτω και τα μυρμήγκια... θα τα πειράζω πολύ λιγότερο από εδώ και στο εξής... ήδη έχω βελτιωθεί. Lucy in the Sky with Diamonds, κατατονία, παράνοια... όλα στο ίδιο μπλε τραγουδάκι. Τραγουδάκι γιατί θα πρέπει να το μάθω νερό. Ο Μπορις και ο αφρός του με είχαν καταφέρει και τότε στα 16 να κλείσω το βιβλίο. Πιο παλιά ακόμη, δεν είχα ποτέ καταφέρει να τελειώσω τους Δέκα Μικρούς Νέγρους και ούτε προσπάθησα ποτέ να τους ξαναπλησιάσω... κι εκεί ένα τραγουδάκι με είχε κάνει να μην το πάρω και με πολύ καλό μάτι το μυθιστόρημα της Αγκάθα. «Είχες πυρετό και δεν ήρθες να εγχειρήσεις; Τι γυναικουλίστικη δικαιολογία είναι αυτή; Τα αντιφλεγμονώδες γιατί υπάρχουν ρε; Δε θα ήσουν και πάλι αρκετά συγκεντρωμένος για να ανοίξεις σωστά τον ασθενή; Να μη διάλεγες αυτό το επάγγελμα, αγάπη μου!!!» Το ίδιο θα μου πει και η καθηγήτρια άμα της εξηγήσω γιατί δεν κατάφερα να τελειώσω το κεφάλαιο για το αυριανό μάθημα; Και να το πει, τι θα αλλάξει; Νομίζω πως το σημαντικότερο το έχω καταλάβει... υπάρχει πολλής πόνος, πολλή μοναξιά γύρω. Τους ακριβεις όρους ίσως να μην τους έχω μάθει φαρσί μέχρι το διαγώνισμα άμα το ταβάνι προφτάσει να με πλακώσει, ίσως να μείνω με τα αμέτρητα perhaps-may-might-hypothesis-not conclusive-maybe-maybe-not, αλλά θα έχω μάθει να αγκαλιάζω. Άμα το καταφέρω αυτό, μου φτάνει το δικό μου προσωπικό «άριστα»...
--------------------oOo--------------------
«...εμένα με συμφέρει που νιώθουμε όλοι κάτι
τις Κυριακές μετά το μεσημέρι
που μένεις στο τραπέζει και παίζεις με το αλάτι
μα κάποια γεύση έχει χαθεί κι ο άνθρωπος το ξέρει...»
Δεν μπορώ καν να παίξω μαζί του. Εδώ και καιρό μου το έχουν απαγορέψει. Και για τα λαχταριστά κλεφτά γλειψίματα στα χείλη μετά από θαλάσσιο μακροβούτι έχω πληρώσει πανάκριβα προστίματα. Το εξαφάνισα από τη ζωή μου και το λησμόνησα... κατάφερα να το σιχαθώ γιατί μου ήταν άπιαστο. Δεν έχω συνηθίσει να δοκιμάζω... πάντα γεύομαι με μεγάλο κουτάλι. Μεγάλες δόσεις. Τις καινούργιες λιχουδιές, τις χαρές, τις λύπες, τις εμπειρίες. Ίσως φταίει που βρίσκομαι σε ήπειρο όπου όλα πουλιούνται σε διαστάσεις κινγκ σάιζ. Όταν αυτό έχει ύπουλα κρυφτεί στο πιάτο μου και φέρνω κοχλιάρια γεμάτα από δαύτο στο στόμα, αντί να χαρώ που η αλατιέρα κατάφερε να ελιχθεί και να γίνει συνεργός μου σ'αυτή την προσωπική απάτη και να γλυφίσει λίγο την ψυχή μου, αηδιάζω. Αρμυρίζουν τα μάγουλά μου γιατί νιώθω πως έχω αρχίσει ν' αγαπώ τη φυλακή κι ότι ανθίζει μέσα εκεί . Την επόμενη άνοιξη θέλω να λουλουδίσω έξω από τα σιδερένια κάγκελα της. Αντιθέτως, τους ανθρώπους δεν τους δοκιμάζω. Δοκιμάζω όμως να τους γνωρίσω και να γίνουν κάτι σημαντικό για μένα. Όλοι έχουν στην πρώτη συνάντηση όλες τις πόρτες ανοιχτές για να με κερδίσουν. Δίνω όλες τις ευκαιρίες για να δείξουν ότι καλό έχουν και μπορούν να μοιράσουν και με τη σειρά μου κάνω ακριβώς το ίδιο. Οπότε μην παρεξηγείς τη λέξη «δοκιμάζω». Εσένα ειδικά δε χρειάζεται και δεν πρόκειται να σε δοκιμάσω. Δε θα χρειαστώ κουτάλια... μόνο τις δυο μου παλάμες και τη δική σου συγκατάβαση για να σε φέρω στα χείλη... σαν νερό από πηγή. Με τη γεύση σου να μπλεχτεί η δική μου... αρκεί να ισχυει έως τότε η απειλή σου.
--------------------oOo--------------------
