τι με συμφέρει;

«...εμένα με συμφέρει που νιώθουμε όλοι κάτι
τις Κυριακές μετά το μεσημέρι
που μένεις στο τραπέζει και παίζεις με το αλάτι
μα κάποια γεύση έχει χαθεί κι ο άνθρωπος το ξέρει...»

Δεν μπορώ καν να παίξω μαζί του. Εδώ και καιρό μου το έχουν απαγορέψει. Και για τα λαχταριστά κλεφτά γλειψίματα στα χείλη μετά από θαλάσσιο μακροβούτι έχω πληρώσει πανάκριβα προστίματα. Το εξαφάνισα από τη ζωή μου και το λησμόνησα... κατάφερα να το σιχαθώ γιατί μου ήταν άπιαστο. Δεν έχω συνηθίσει να δοκιμάζω... πάντα γεύομαι με μεγάλο κουτάλι. Μεγάλες δόσεις. Τις καινούργιες λιχουδιές, τις χαρές, τις λύπες, τις εμπειρίες. Ίσως φταίει που βρίσκομαι σε ήπειρο όπου όλα πουλιούνται σε διαστάσεις κινγκ σάιζ. Όταν αυτό έχει ύπουλα κρυφτεί στο πιάτο μου και φέρνω κοχλιάρια γεμάτα από δαύτο στο στόμα, αντί να χαρώ που η αλατιέρα κατάφερε να ελιχθεί και να γίνει συνεργός μου σ'αυτή την προσωπική απάτη και να γλυφίσει λίγο την ψυχή μου, αηδιάζω. Αρμυρίζουν τα μάγουλά μου γιατί νιώθω πως έχω αρχίσει ν' αγαπώ τη φυλακή κι ότι ανθίζει μέσα εκεί . Την επόμενη άνοιξη θέλω να λουλουδίσω έξω από τα σιδερένια κάγκελα της. Αντιθέτως, τους ανθρώπους δεν τους δοκιμάζω. Δοκιμάζω όμως να τους γνωρίσω και να γίνουν κάτι σημαντικό για μένα. Όλοι έχουν στην πρώτη συνάντηση όλες τις πόρτες ανοιχτές για να με κερδίσουν. Δίνω όλες τις ευκαιρίες για να δείξουν ότι καλό έχουν και μπορούν να μοιράσουν και με τη σειρά μου κάνω ακριβώς το ίδιο. Οπότε μην παρεξηγείς τη λέξη «δοκιμάζω». Εσένα ειδικά δε χρειάζεται και δεν πρόκειται να σε δοκιμάσω. Δε θα χρειαστώ κουτάλια... μόνο τις δυο μου παλάμες και τη δική σου συγκατάβαση για να σε φέρω στα χείλη... σαν νερό από πηγή. Με τη γεύση σου να μπλεχτεί η δική μου... αρκεί να ισχυει έως τότε η απειλή σου.