"Πού να γύρω το κορμί μου όταν γυρνάω απ’ τα μπαρ..."

Μου είπες πως καλύτερα να φύγω... να κλείσω τα μάτια και να βρεθώ όσο πιο μακριά γίνεται. Τα σφράγισα αλλά μένω ακόμη εδώ. Και με ανοιχτά μάτια πάλι ονειρεύομαι... κακό σημάδι. Χθες σε είδα να χορεύεις μπροστά μου. Ίσως να έφταιγε εκείνο το κοκτέιλ με τη νότια γεύση... Όταν επέστρεψα σπίτι, σκέφτηκα να πετάξω ότι δικό σου έχω. Τι έχω όμως; Τίποτα... κάτι φωτογραφίες, άπιαστες κι αυτές, κάτι λέξεις. Και να πεταχτούν, είναι πράγματα που θυμάμαι.

Και μέσα σ'όλη αυτή την παράνοια θυμάμαι τι μου είπε ένα παιδί που γνώρισα χθες: «Το λευκό είναι κρύα απόχρωση κι ελπίζω να μην κρυώσει τόσο η καρδιά σου όσο αυτά που συνηθίζεις να φοράς.» Τόσο λοιπόν intimidating είμαι; Μια ετικέτα που σου βάζουν όλοι με το που λες τι αγαπάς και με τι ασχολείσαι... την επόμενη φορά ίσως απαντήσω «με τη ζωή μου» και να τελειώσει η κουβέντα εδώ.

Κοιτάζω το καταραμένο κινητό που έχει γίνει βαρύ φορτίο από τα Χριστούγεννα... «παντού και πάντα διαθέσιμη... απλά καλέστε το νούμερό μου... ένα γέλιο θα σας απαντήσει.» Κι όμως αυτή τη φορά το κοιτούσα να δω άμα μέσα σε όλη τη φασαρία δεν είχα αντιληφθεί δικό σου κάλεσμα. Όχι, δε με είχες θυμηθεί... δε με είχε θυμηθεί κανείς ενώ τράνταζε το πάτωμα από τα βιμπράτα των ηχείων. Μη με ξαναθυμηθείς, μη σε ξαναθυμηθώ... ίσως καλύτερα έτσι... τα λέω αυτά όμως χωρίς να το έχω πάρει απόφαση πως πρέπει να τα κάνω πράξη. Πάω να κλείσω τα μάτια να δω άμα μπορώ να φανταστώ τον κόσμο χωρίς εσένα. Εφικτό;