κάποιο μοντρεαλίτικο πρωί

Πριν από λίγες μέρες είχα ξεμείνει από γάλα... πως ν'αρχίσω τη μέρα μου χωρίς το κρυο γαλατάκι που δροσίζοντας τα σωθικά μου με ξυπνάει μεμιάς; Έβαλα το λατρεμένο κασκόλ που μου έφτιαξε η μαμά, κόκκινο σαν το άλλο το θρυλοκασκόλ που συνηθίζω να φορώ, και το ζεστό μου κόκκινο παλτό και πήρα στα γρήγορα την τσαντούλα-πορτοφόλι μου την... κόκκινη... καλέ, πότε βρέθηκαν τόσα κόκκινα αξεσουάρ και ρούχα στην γκαρνταρόμπα μου; Εγώ απέφευγα το κόκκινο... μέσα σ'ένα τοπίο για τουλάχιστον 8-9 μήνες γκρίζο,μαύρο,άσπρο και καφέ, το κόκκινο ήταν το χρώμα που έκανε μπαμ με τη μια όταν προχωρούσε κανείς στο δρόμο... ενώ οι παστελ αποχρώσεις γινόντουσαν ένα με το σκηνικό και δεν τα παρατηρούσε κανείς... ήθελα γενικώς να μη ξεχωρίζω μόνο από τα υλικά πράγματα που με στόλιζαν... να κοντοστέκεται κάποιος να με προσέξει για κάτι που πίστεψε πως κρύβω και να το ανακαλύψει από μόνος του με το δικό του ψάξιμο...χμ... δεν είχα όμως χρόνο να καθήσω να σκεφτώ γιατί δε μου έμενε πολλή ώρα πριν αρχίσει το μάθημα... και τελικά το κόκκινο δεν κάνει και τόσο μπαμ... ο κόσμος έχει να ασχοληθεί με άλλα πράγματα στο δρόμο... Με το βήμα ταχύ και με το βλέμμα καρφωμένο προς την κατεύθυνση του πολυπόθητου γάλατος προχωρούσα σφιγμένη από το κρύο, τα μάτια προς τα κάτω, σχεδόν κλειστά για να μουσκευτούν όσο λιγότερο γινότανε από τον αέρα... κι αυτοί οι φακοί τσούζουν άμα στεγνώσουν! Τελικά τόσο σημαντικό ήταν το γάλα; Ολόκληρη είχα πουντιάσει, πιο ξύπνια δε μπορούσα να είμαι. Τι την ήθελα αυτή τη βόλτα πρωινιάτικα; Και τα καταραμένα τα αυτοκίνητα δε μου δίνουν προτεραιότητα να περάσω... σεβασμό στους πεζούς ρε! Κι εκεί που σιχτίριζα, άρχισα να ευλογώ την καθυστέρηση αυτή που μου επέβαλλαν με την οδική τους συμπεριφορά εκείνο το πρωί οι Μοντρεαλίτες... άμα δεν είχα αργήσει ίσως να μην είχα προσέξει το θέαμα που παρουσιάστηκε μπροστά μου από το πουθενά! Είδα μπαλόνια πολλά, μα πάρα πολλά, να ξεφεύγουν πίσω από ένα δέντρο που βρισκόταν 50 μέτρα μακριά μου και να πολεμάνε να φτάσουν το αεροπλάνο που πετούσε εκείνη τη στιγμή πάνω απο το κεφάλι μου... να του παραβγούν και να αγγίξουν τα αστέρια... ποιος τα αμόλησε άραγε; Ελεύθερα και όλα παρέα τρέχανε προς το πρώτο σύννεφο που θα συναντούσαν με τέτοια βια θαρρείς πως φοβόντουσαν πως θα τα ξαναφυλακίζανε! Και στάθηκα στη μέση του δρόμου και χαμογελούσα... και γρήγορα τα μεγάλα ποικιλόχρωμα μπαλόνια γίνανε κουκίδες μικροσκοπικές και όλες όμοιες, μονόχρωμες... άχρωμες... και ξαφνικά συνοφρυώθηκα... κι αν όλα αυτά τα μπαλόνια ήταν ενός παιδιού, αυτό δε θα έχει πλαντάξει τώρα στο κλάμα; Θυμάμαι τον φουσκωτό παπαγάλο που μου είχε χαρίσει ο νονός έξω από την ταβέρνα και μου τον είχε δέσει στον καρπό... όταν λύθηκε κι έφυγε, είχα ντέρτι μεγάλο... Κι όμως τα μπαλόνια δεν φαινόντουσαν και πολύ πρόθυμα να λυγίσουν μπρος τους λυγμούς του μικρού... οι νόμοι είναι νόμοι όποια κι αν είναι η φύση τους... η ελαστικότητα μικρή ή σχεδόν ανύπαρκτη... όσο κι αν νομίζουμε πως μπορούμε να τους πλάθουμε όπως θέλουμε... μπορώ να με αποκαλώ τελικά ελεύθερος άνθρωπος; Μπιιιιιιμπ-μπιιιιμπ-μπιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιμπ! Ποιος με λογοκρίνει πανάθεμα στις σκέψεις μου; Δε μου φτάνω η ίδια και η αυτολογοκρισία μου; Ωχ, λάθος... συγνώμη, πηγαίνω για το γάλα μου... ναι έχετε δίκιο, δε πρέπει να ρεμβάζω τον ουρανό στην άσφαλτο πάνω... όχι δεν έχω τάσεις αυτοκτονίας... μόνο τάσεις αυθορμητισμού... πατήστε το γκάζι κύριε και περάστε... δε σας καθυστερώ... περάστε! Εφυγα! Τι ώρα είναι; Πάει, το πρώτο τέταρτο του μαθήματος θα το χάσω! Την ετικέτα της αργοπορημένης δε θα καταφέρω να τη βγάλω από το κούτελό μου για άλλη μια φορά... δεν πειράζει, τουλάχιστον αυτή τη φορά έχω ένα καλό λογο για να με δικαιολογήσω σε μένα την ίδια...