Φταίω μόνο εγώ...

«Σαγά-σαγά», Νονέ... αυτό επαναλάμβανε στην πρώτη της τσάρκα με μηχανάκι... από τόσο δα μικρούλα αυτό το ανυπόμονο, βιαστικό, κάπως ριψοκίνδυνο κοριτσάκι όταν κάτι καινούργιο το ενθουσίαζε ήθελε αμέσως να το δοκιμάζει... ευτυχώς η μανούλα προλάβαινε τις μεγαλύτερες τρέλες της τότε, πριν φάει τα μούτρα της σε τέτοιο βαθμό που να μην μπορεί να ενθουσιαστεί πια με όλα όσα η ζωή της ετοιμάζε να της χαρίσει...και όταν ερχόταν η στιγμή να το γνωρίσει, να το καταλάβει, να το ανακαλύψει αυτό το καινούργιο, σταματούσε ‘κείνη την ορμή της και έλεγε άλλοτε μέσα της και άλλοτε φωναχτά «σαγά-σαγά»... μάλλον της άρεσε πολύ το φωνήεν «α» γιατί ήταν ο ήχος που συνόδευε τα χαχανητά της, την έκπληξή και χαρά της, το δέος μπροστά στην πρώτη επαφή... και «σαγά-σαγά» το εξοικείωνε αυτό, το έκανε δικό της και δεν το φοβόταν μ’εκείνη τη γλυκιά κατάπληξη πια... ήθελε «σαγά-σαγά» να το μάθει για να το απολαύσει όσο πιο ολοκληρωτικά γινόταν... Σήμερα πάλι την ίδια βιασύνη, την ίδια χαρά, τον ίδιο ενθουσιασμό... και ξεκινάμε όμως «σιγά-σιγά» (αν και βαθιά μέσα της είναι πεπεισμένη πως αυτής της λέξης της ταιριάζει μόνο το «α»)... και η μαμά ακόμα κοιτάζει μην πάθει τίποτα το κοριτσάκι της... αλλά από πιο μακριά... έμαθε και το κοριτσάκι να προσέχει τη μαμά... θαρρείς και το κορίτσι τη γέννησε... καταλαβαίνει αμέσως τι την απασχολεί... όπως και η μαμά το κοριτσάκι της... αλλά πλέον δε μπορεί να της απαγορέψει και πολλά πράγματα... μόνο ένα «πρόσεχε», ένα «πού πας;», μια συμβουλή όταν εκείνη τρέχει με δάκρυα, όταν φαίνεται νευριασμένη χωρίς κάποιο φανερό λόγο, όταν είναι σε υπερδιέργεση... τώρα όμως δε μπορεί να δώσει συμβουλή... το κοριτσάκι δεν πήγε να τη δει, δε θέλησε να της το δείξει... «Όποτε θέλεις εσύ θα φτάσουμε εκεί... θα το ζήσουμε αυτό μαζί... σε πηγαίνω εγώ αλλά εσύ ορίζεις το ρυθμό του ταξιδιού... μη φοβάσαι... ήδη πάμε αργά... κι άμα θες πιο αργά, ψιθύρισέ το μου...» ΗΔΗ; Κουράστηκε; Πόση σημασία θα έπρεπε να δώσει σ’αυτό το μικρούλι επίρρημα με τα τρία γράμματα... Αυτή τη φορά όμως εκείνη δε θέλει να πάει «σαγά-σαγά»... θέλει τώρα αμέσως να σταματήσει το ταξίδι... να κάνει μεταβολή... να επιστρέψει στο μέρος από εκεί που αποχώρισε και να πάει και πιο πίσω ακόμη... να ξαναρχίσει από την αρχή όλα... γιατί εκεί στην αρχή, τίποτα δεν έγινε «σαγά-σαγά»... βιάστηκε χωρίς λόγο, δεν ένιωσε, δεν σκέφτηκε, δεν έζησε... να ξανασυστηθούν... μια πραγματική γνωριμία... τώρα που βρίσκεται; Δεν το ξέρει ούτε η ίδια όσο κι αν κοιτάει γύρω της για να αναγνωρίσει τα μονοπάτια... και τώρα πονάει, γιατί δε της αρέσει να πληγώνει... θα πληγώσει, θα πληγωθεί, θα κατηγορηθεί από διάφορους αλλά κυρίως από τον εαυτό της... όχι ακόμη, αλλά θα το κάνει... για την ώρα συνεχίζει το δρόμο όμως... άλλο ένα βήμα που δεν ήθελε να κάνει... πόσα ακόμη θα διανύσει μέχρι να το πάρει απόφαση...; «σαγά-σαγά» θα το σκεφτεί...