«I was hoping we could dance together, I was hoping we could be creamy together…»

Ό, τι και να λες, η φαντασία μου δεν είναι και πολύ ανεπτυγμένη. Τα λόγια μου ήταν πολλά απόψε αλλά λέγανε λίγα... ρηχά όλα. Η δική σου πάλι είναι αστείρευτη.

Τα στρέμματα μου λιγοστά και σχεδόν απάτητα... το σεριάνι σου όσο πιάνει μια κάμαρα και το μπαλκόνι πίσω από τις συσκοτίζουσες κουρτίνες... άλλωστε το χαμόγελό σου -το φως- και η σφιχτή μου αγκαλιά -η λάμπα- θα φτάνουν για να ανάψουν το φυτίλι που θα μας φέγγει (εμείς δε θα το πουλήσουμε, ε; )... σ'εκείνους τους μικρούς αγρούς μου λοιπόν θα βρεις πού να φυτέψεις για να ριζώσει καλά εκείνο το δέντρο με τους καρπούς που φέρανε γλυκιά λήθη στους συντρόφους του Οδυσσέα... όσο θα περνάει ο καιρός θα μεγαλώνει και θα μας γεμίζει κι εμάς με φρούτα ώριμα κι απολαυστικά... όταν πια θα έχουν πέσει από τα κλαδιά τους, τότε θα τα γευτούμε... υπομονή γιατί, άμα βιαστούμε, θα μας μείνει μόνο η στυφάδα... λες να μου προκαλέσουν κι εμένα λησμονιά και να μην ξαναφύγω ποτέ πια για την νιφαδοντυμένη πατρίδα;

Να με φιλάς παντού εκτός από τα μάτια, όσα δάκρυα κι αν χύσουν από τέρψη... το έχω για κακό...