ραφ'το το ρημαδιασμένο!!!

Τελικά κατάφερες να μπορείς να επικοινωνείς περίφημα με τρεις διαφορετικούς τρόπους ή και τέσσερεις (τα χέρια σου και το σώμα σου που κουνιούνται ακατάπαυστα και ζαλίζουν τον συνομιλιτή σου τα ξέχασες; ) και πειραματίζεσαι έναν άλλον... δεν τα πας κι άσχημα... άλλωστε πάντα σου άρεσε να επικοινωνείς... πολύ μάλιστα. Γι’αυτόν τον συγκεκριμμένο λόγο σου είχε τραβήξει αρκετές φορές την κοτσίδα η δασκάλα στο δημοτικό και δώσει κάτι αντιγραφές να κάνεις... την οργίαζε που μιλούσες τόσο αλλά σε αγαπούσε τρελά... σε είχε χαρακτηρίσει «πολυλογού πολυτελείας» μιας και ότι έλεγες το θεωρούσε σημαντικό κι έξυπνο κι ας ήταν άσχετο με το σκηνικό, τον τόπο και τον χρόνο... «κουτσομπόλα του εαυτού σου» μήπως θα ήταν καλύτερα να σε χαρακτήριζα; Και το στόμα να σου σφραγίσουν, θα βρεις να πεις κάτι γράφοντας... και τα χέρια να σου κόψουνε, θα τους πεις από μόνη σου «και τα πόδια που μπορώ να χρησιμοποιήσω τα ξεχνάτε;» Και θα σου κόψουν και τα πόδια... μόνη σου σου κάνεις κακό... αφού δεν κρατάς τίποτα για σένα αποκλειστικά. Λες και η λέξη επικοινωνία σημαίνει μοιρασιά. Μετά γίνεσαι ανοιχτό βιβλίο και μάλιστα με πολλές κομμένες σελίδες. Σκορπάς παντού αλλά δεν ξέρεις πού... δε θυμάσαι, δεν έδωσες σημασία σε ποιον έδωσες πρόσβαση και δικαίωμα να σου πάρει κομμάτια σου και να τα κάνει ότι θέλει, καλό ή κακό... πιο συχνά το δεύτερο. Ακρωτηριασμένη πια, θα μιλάς μόνο με το βλέμμα σου που απλανές σπανιώς το έχω νιώσει... άμα φτάσεις σε αυτό το βαθμό, πρόσεξε μη σου δέσουν τα μάτια... μετά όχι απλά δε θα μπορείς να επικοινωνείς με τους άλλους, αλλά ούτε οι άλλοι μαζί σου...