"Με τα χέρια στον αέρα μόνη σου χορεύεις..."

Από το πρωί ένα ηλεκτρικό ρεύμα διαπερνάει το μπούτι μου από τη ρίζα... όσο κι αν τα βιβλία που τελευταία με περιτριγυρίζουν μιλάνε μόνο για τις απολήξεις που προκαλούν αυτή την αίσθηση και όλη την επεξεργασία αυτής της δυσάρεστης πληροφορίας, δεν καταλαβαίνω τι μπορεί να το προκαλεί... κάθομαι, πονάω... απλώνω το πόδι, το ρεύμα με χτυπάει μέχρι τα μάτια... είναι σαν εκείνο το ρεύμα που αισθάνθηκα όταν έφυγες το πρωί... δεν ήθελα να φύγεις... ποτέ δε θέλω να φεύγεις... θα ήθελα να σε έχω 24 ώρες το 24ωρο και να σε ζαλίζω με όσα μου κατεβαίνουν στο μυαλό... πράγματα που σε αφορούν, πράγματα που αφορούν μονάχα εμένα, πράγματα που δε μας αφορούν καθόλου αλλά που συνηρμικά με το άκουσμα μιας λέξης μου γεμίζουν σκέψεις το μυαλό...

Το πόδι δεν αντέχεται... άμα το κάνω να ξεχαστεί με ευχάριστα ερεθίσματα θα ηρεμήσω; Σηκώνομαι και λύνω τα μαλλία... η αίσθηση στους ώμους μου με κάνει και φανταζομαι το δικό σου χάδι, έτσι όπως θα ήθελα να κυλήσουν αργά αργά τα τα χείλη σου στην πλαγιά που στηρίζει το πρόσωπό μου... να λιώσει ο λαιμός όπως τα κεριά που ανάβω κάθε βράδυ. Βάζω τον δίσκο εκείνο που πάντα είναι πρόχειρος δίπλα στο κομοδίνο μου και περιμένω να φτάσει στο σημείο που από το πολύ παίξιμο έχει αρχίσει να γίνεται διαφανές το πλαστικό. Και στο άκουσμα της πρώτης νότας κάνω το πρώτο βήμα... κι άλλα τρια... και μετά πάλι πίσω σε κύκλο... « When people run in circles it’s a very very mad world» Δε μ’ενδιαφέρει όμως... τρέλα αναζητώ, τρελά νιώθω! Πιο ύστερα θα κάνω τον ίδιο κύκλο πάλι, με το ίδιο χαμόγελο, χαμόγελο στον τοίχο. Σφραγίζω τα μάτια και αισθάνομαι την κάθε κλωστούλα της μοκέτας να μου γαργαλάει την γυμνή πατούσα... η φούστα ανεμίζει τις γάμπες, το ένα χέρι χαϊδεύει το στομάχι και το άλλο διασχύζει το πρόσωπο κάτω από τα μάτια που ανοίγουν και κεντρίζουν τον τοίχο... πάλι εκείνον τον άδειο τοίχο. Και η μουσική τρέχει πάνω στο κορμί, γίνεται ένα με κάθε κύτταρο, κυματίζει κάθε τι μέσα μου και προκαλεί φουρτούνα... καυτή φορτούνα... και ο τοίχος θαρρείς πως βαθαίνει... και σε βλέπω εκεί να με κοιτάς με το ζεστό σου βλέμμα... εκείνο που σου ζήτησα. Και χτυπάνε τα κρουστά, ανεβαίνει η φωνή, επιταχύνεται η ανάσα και ηχεί όλο και πιο δυνατή, φουσκώνει το στήθος και κοκκινίζουν τα μάγουλα. Ένα στρώμα νερό πάνω στο σώμα και οι νότες παίρνουν μορφή οδηγώντας κάθε κίνησή μου... μιλάνε μέσω του σαρκίου μου στην ψυχή μου. Και όσο πιο απότομες είναι, τόσο τη γαληνεύουν.

Η τελευταία νότα έπεσε με το τίναγμα των μαλλιών πάλι στους ώμους... πάλι εκείνη η αίσθηση που έχει αργήσει να έρθει... εκείνο το ρίγος στο λαιμό... Το πόδι δεν πονάει πια... το ηλεκτρικό ρεύμα όμως ακόμα με διαπερνά... αυτή τη φορά παντού...