Σπασμένα αυγά

Δεν έχουν μόνο τα μάτια το προνόμιο να κλαίνε... και η φωνή κλαίει, και το τέλι, και η χορδή της κιθάρας, και το δοξάρι που τρέχει πάνω στο βιολί, και οι λέξεις... όταν η ψυχή κλαίει, όλα θρηνούν... αυτή η ψυχή που όποιος τόλμησε και κατάφερε να τη θρυμματίσει δε θα κατορθώσει ποτέ να την ανασηκώσει ξανά, να της δώσει την πρώτη της άθικτη μορφή.

Κάποτε άκουσα πως η ψυχή είναι το κέλυφος του σαρκίου μας, κάτι σαν το τσόφλι ενός αυγού... μετά από πέσιμο, μπορείς να προσπαθήσεις να το ξανακολλήσεις με χιλιάδες τρόπους, κόλλα-σελοτέιπ-σάλιο... ετοιμόρροπο θα μείνει όμως. Το ίδιο συμβαίνει με τη ψυχή που πάντα θα είναι έτοιμη να σπάσει... και πάλι θα υποφέρει.

Πώς γίνεται να πονάει κάποιος τόσο πολύ ενώ το κερί του ακόμη δεν έχει ανάψει καλά-καλά; Να μην έχει όρεξη πια να γεύεται όσα αυτή η ζωή που «είναι ωραία» όπως όλοι κηρύττουν, να έχει την αίσθηση πως όσα είχε να ζήσει τα έχει ήδη ζήσει, να φοβάται τα χαμόγελα, να μην πιστεύει πλέον στον ήλιο; Μακάρι να έσβηνε τώρα κιόλας η μελαγχολία και η πικρία από όλα τα βλέμματα, όλα τα μάτια, όλες τις αγκαλιές...