Τα ξέρεις όλα αυτά... δυστυχώς ή ευτυχώς τα πήρες χαμπάρι!

Όλος ο κόσμος σου εύχεται τα χρόνια που θα έρθουν να είναι δημιουργικά. Ωραία ευχή. Εσύ όμως την έφτυσες και αποφάσισες να μείνεις με τις πιτζαμούλες να κάθεσαι να βλέπεις τον ήλιο στην δήθεν τροχιά του... παθητικό το ταξίδι. Επειδή δεν είχες άλλη επιλογή, χρειάστηκε κάποιες φορές να αποχωριστείς το νυχτικό σου και να σενιαριστείς κάπως, μη βγεις έξω στα κακά σου μαύρα χάλια. Τι σου έφταιγε άλλωστε ο κόσμος για να βλέπει τη μαυρίλα σου και να κάνεις σκιά στις ηλιαχτίδες που τους έλουζαν; Μόνο σε μερικούς βρήκες το κουράγιο ή την αυθάδεια να παρουσιαστείς έτσι ακριβώς όπως βγήκες από το κρεβάτι... αυτά τα γυαλιά θα τα πετάξω κάποια στιγμή, εκτός άμα προλάβει και τα πετάξει ο πατέρας σου! Κάποτε ο αγαπημένος σου καθηγητής σε είχε ρωτήσει αν όταν ήσουν μικρή είχες καταπίει καμμιά λάμπα κατά λάθος... τον είχες κοιτάξει περίεργα και σου είπε πως δε μπορούσε να εξηγήσει αλλιώς τη λάμψη και τη ζεστασιά που ένιωθε όταν περνούσε δίπλα σου. Μερικές φορές τύφλωνες τόσο τους γύρω, που τους πονούσες... γλυκός πόνος, πόνος που προκαλούσε ο εγωισμός σου ο καθαρός, ο μη κακόβουλος, ο αξιοπρεπής... εκείνος ο εγωισμός που σε έκανε να σηκώνεις βαλίτσες και θρανία, να πρήζονται τα μάτια γύρω από δάκρυα χαράς , να διεγείρεις ψυχές από συγκίνηση, να σκύψεις στο αφτί και να πείς «σ'αγαπώ» και μόνο με το άκουσμα να καταλάβει πως μιλούσες για την ίδια αγάπη με τη δική του... να φας πιπεριές από γινάτι...

Αδρεναλίνη... δύναμη υπερφυσική... πού αντλούσες τόση ενέργεια, δεν το έμαθα ποτέ. Κάπου μια κρυμμένη γεννήτρια σε τροφοδοτούσε μέχρι και όταν όλα γύρω ήταν θεοσκότεινα, χωρίς ελπίδα. Όλα τα έβλεπες σαν ένα παιχνίδι, λίγο κακόγουστο βέβαια, αλλά οι όροι της ζωής λέγανε πως υπήρχαν και χειρότερα. Οπότε δεν επαναστάτησες αλλά έγινες συγανωνιστής σε αυτό το ματς... κέρδισες γιατί έγινες εσύ αρχηγός της ομάδας και η στρατηγική που οριζόταν για την επόμενη κίνηση την είχες σχεδιάσει εσύ. Είχες πείσει τον κόσμο πως δε συνέβαινε τίποτα... μόνο όταν δεν αναγνώριζες τον αντικατοπτρισμό σου επέστρεφαν και οι υπόλοιποι λίγο στην πραγματικότητα. Εκείνο το φούσκωμα που έβλεπες δε σου άρεσε... μάλλον το φοβόσουν γιατί έτσι κι αλλιώς όταν φουσκώνει κάτι σα μπαλόνι, μπορεί να σκάσει απότομα.

Δεν έκανες αυτό το ξαφνικό μπαμ που σε ανησυχούσε... ξεφούσκωσες σιγά-σιγά... αλλά το ξεφούσκωμα σου έκλεψε την ενέργεια και έχασες κάθε ενδιαφέρον για όσα σε κρατούσαν ζωντανό άνθρωπο. Έφτασες τον στόχο που τόσο καιρό ονειρευόσουν και πια δεν καταφέρνεις ούτε να το δεις... δεν ξέρεις τι να κάνεις με δαύτο και με όλα τα σηναφή... έχεις μπερδευτεί.. έχεις χάσει τη γεύση και τη δίψα εκείνη που σε χαρακτήριζε...

«Γιατί δε βγαίνεις, κοκόνα;» Γιατί; Γιατί κάποια πράγματα σε απογοητεύσανε πολύ, κάποια πολύ δικά σου πράγματα... κάτι στο 5996 που πήγες δε σου άρεσε και αποφάσισες να αλλάξεις... να γιατί αποφάσισες αυτό το Σάββατο να βγεις... ίσως με λάθος άνθρωπο... τα βήματά σου πλέον είναι όλα αδέξια, αλλά πιστεύεις πως αυτή τη φορά ίσως πατήσεις πιο γερά... μην πονέσεις πάλι... άμα είσαι στο σωστό δρόμο ίσως να βρεις τον κατάλληλο φορτιστή για την μισογεμάτη μπαταρία σου... γιατί από τότε που ξεφούσκωσες, δε βρέθηκε κάτι να αντικαταστήσει την άδεια σου πλευρά... τουλάχιστον σου έχει μείνει όλο το πάθος που μπορείς να γεννήσεις... μόνο που αυτό το πάθος δεν αντέχεις να το μοιράζεις σε μικρά κομματάκια, δεν μπορείς... προτιμάς να ξεχειλίζει για λιγοστά πρόσωπα και ιδέες... έμμονες ιδέες που σε κατατρέχουν κάθε στιγμή...