απώλεια, χάσιμο, χασούρα...

Χάνω εύκολα πράγματα... τόσο εύκολα όσο δύσκολα αποχωρίζομαι κάτι... τα συρτάρια, τα ράφια, τα τραπέζια, κάποια ξεχασμένη τσέπη, παντού υπάρχει κάτι άχρηστο που το λατρεύω για κάποιο ιδιαίτερο χαζό προσωπικό λόγο και δε βρίσκω το θάρρος να το πετάξω. Η αφηρημάδα μου όμως μπορεί να με κάνει να ξεχνώ που βρίσκεται το κάθε τι που κρατώ χωρίς ξεχωριστή χρησιμότητα. Ίσως να φταίει η χρονιά στην οποία γεννήθηκα... τα ίδια και ο ξάδερφος μου... μάλιστα οι πιο μεγάλοι όταν βγαίναμε να παίξουμε ή να πάρουμε παγωτά λέγανε στους υπόλοιπους να μας προσέχουν μην μας χάσουν από την απροσεξιά μας ή μη τους χάσουμε, μια και το χάσιμο ήταν δικό μας προνόμοιο. Μοιάζαμε πολύ. Μας ξεχωρίζανε μονάχα από το φορμάκι όταν μας αφήναν στην κούνια να κοιμηθούμε. Και οι δυο είχαμε βιαστεί να αντικρίσουμε τούτο τον κόσμο. Ίσως οι κάποιοι μήνες απόλυτης ξενοιασιάς που μας μένανε μέσα στην κοιλίτσα της γυναίκας που θα μας έχει αγαπήσει περισσότερο σ'αυτή τη ζωή κι αφήσαμε πίσω μας να μας λείπουν κι έτσι με την απόσπαση από την πραγματικότητα να καταφέρνουμε για λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου να επιστρέφουμε εκεί. Το αποτέλεσμα μετράει όμως. Χάνουμε. Ο δικός μου απολογισμός χασούρας των τελευταίων τριών μηνών είναι ένα γάντι, κλειδιά, το κινητό, το κλιπ ενός αγαπημένου σκουλαρικιού... και ίσως κάτι που, πριν καλά μπορέσω να το γνωρίσω και κάνω κομμάτι του εαυτού μου, το είδα να φεύγει σκυφτό. Κάποιος μου είπε πως χάνουμε συνήθως όσα δεν σεβόμαστε ή δεν υπολογίζουμε. Αυτό το τελευταίο ίσως όμως να το υπερυπολόγιζα, να το λάτρευα ανεξήγητα, να το πρόσεχα υπέρ του δέοντος και τελικά να το κούρασα από την υπερβολική μου παρεξηγήσιμη λαχτάρα. Πριν το χάσω όμως, λέω να χαθώ εγώ από κοντά του. Συνήθως δε «με ψάχνει ότι έχασα». Δε θέλω να έχει την ίδια κατάληξη με το γάντι αλλά να μείνει κάπου που να μπορώ να το θαυμάζω όποτε θυμάμαι πού το άφησα ή όποτε εκείνο θέλει να βρεθεί μπροστά μου «τυχαία» όταν ψάχνω κάτι άλλο. Και βέβαια να χαμογελώ, αν και οι δυο θα έχουμε κλείσει τα μάτια στο όνειρο πριν καλά-καλά αυτό γεννηθεί.

Θα βρεθεί κάποιος που να μαζεύει ότι μου πέφτει, ότι μου φεύγει; Ή τουλάχιστον που να καλύπτει την απώλεια όσων η αφηρημάδα μου μου αφαιρεί;