10 με τόνο

Δέκα σελίδες διάβασα... άλλες 5-6 ξεφύλλισα. Στοπ. Δεν αντέχω άλλο. Το συναίσθημα οικτρά ανυπόφορο. Νιώθω κάθε φορά που πηδάνε τα μάτια μου από τη μια αράδα στην άλλη πως το δωμάτιο μικραίνει και ζαρώνει πάνω μου, πως η θερμοκρασία του δωματίου χαμηλώνει κι από ένα βαθμό, πως το φως μαζεύεται και σιγοκαίει όσο η καύτρα... μόνο το μικρούλι τρωκτικό του Βιαν με τα ολοστρόγγυλα αφτιά που καταφέρνει να ξεφύγει από την σχεδόν σβησμένη πια πόρτα λείπει για να χλευαστεί την όλη κατάσταση. Τουλάχιστον ακόμη δεν έχω αρχίσει να ακούω χρώματα και να βλέπω ήχους ούτε να αισθάνομαι την ύπαρξη των σπλάχνων μου. Μόνο μια ελαφριά αναγούλα και νεύρωση του στομάχου. Μπαμπίκο, δε μου χτυπάς λίγη σόδα με λεμονάκι να καταπιώ ανθρακικές λευκές φυσαλίδες; Δε θα κάνω εμετό αυτή τη φορά, θα με προλάβεις σου λέω. Και το μυρμήγκι που πάτησα λίγο πιο πριν στο χωλ δεν ήταν παραίσθηση. Πώς ζάρωσε κι αυτό κάτω από το μη αμελητέο βάρος μου σε σχέση με το δικό του; Μάλλον κάπως έτσι θα διπλωθώ κι εγώ άμα επιτρέψω στο δωμάτιο να γίνει μια σταλιά. Οι αράχνες είναι καλά πλάσματα, είπες; Υποθέτω και τα μυρμήγκια... θα τα πειράζω πολύ λιγότερο από εδώ και στο εξής... ήδη έχω βελτιωθεί. Lucy in the Sky with Diamonds, κατατονία, παράνοια... όλα στο ίδιο μπλε τραγουδάκι. Τραγουδάκι γιατί θα πρέπει να το μάθω νερό. Ο Μπορις και ο αφρός του με είχαν καταφέρει και τότε στα 16 να κλείσω το βιβλίο. Πιο παλιά ακόμη, δεν είχα ποτέ καταφέρει να τελειώσω τους Δέκα Μικρούς Νέγρους και ούτε προσπάθησα ποτέ να τους ξαναπλησιάσω... κι εκεί ένα τραγουδάκι με είχε κάνει να μην το πάρω και με πολύ καλό μάτι το μυθιστόρημα της Αγκάθα. «Είχες πυρετό και δεν ήρθες να εγχειρήσεις; Τι γυναικουλίστικη δικαιολογία είναι αυτή; Τα αντιφλεγμονώδες γιατί υπάρχουν ρε; Δε θα ήσουν και πάλι αρκετά συγκεντρωμένος για να ανοίξεις σωστά τον ασθενή; Να μη διάλεγες αυτό το επάγγελμα, αγάπη μου!!!» Το ίδιο θα μου πει και η καθηγήτρια άμα της εξηγήσω γιατί δεν κατάφερα να τελειώσω το κεφάλαιο για το αυριανό μάθημα; Και να το πει, τι θα αλλάξει; Νομίζω πως το σημαντικότερο το έχω καταλάβει... υπάρχει πολλής πόνος, πολλή μοναξιά γύρω. Τους ακριβεις όρους ίσως να μην τους έχω μάθει φαρσί μέχρι το διαγώνισμα άμα το ταβάνι προφτάσει να με πλακώσει, ίσως να μείνω με τα αμέτρητα perhaps-may-might-hypothesis-not conclusive-maybe-maybe-not, αλλά θα έχω μάθει να αγκαλιάζω. Άμα το καταφέρω αυτό, μου φτάνει το δικό μου προσωπικό «άριστα»...