για μια "βόλτα στα βαθιά μαζί σου" μόνο

Σπάσανε τα πρωτα δεσμά... έφυγε. Κρίμα. Κρίμα για τα δάκρυα που έχυσε τότε, κρίμα για τη γεύση που δεν κέρδισα, κρίμα για το τρόπαιο που δεν πήραμε. Δεν ήταν για μας. Η Σοφία μας έλειπε τότε. Τώρα μπήκε στη ζωή μας και τον έκανε χαρούμενο, γέμισε πεταλούδες τρελές τις μέρες του, με ηρέμησε. Αισθάνομαι μια ανακούφιση και μια ζήλεια. Περιμένω όλα να στρώσουν γύρω μου για όσους παιδεύω και να πάρω μετά τον δικό μου δρόμο. Ίσως αργήσει εκείνη η μέρα. Εκείνος τράβηξε βόρεια, αλλά όχι αρκετά και δε με έφτασε. Εγώ παραμένω σταθερά στο πόλο μου όμως.

Εσύ θα ερωτευτείς; Σε ικετεύω να το κάνεις όπως μου το ζήτησες κι εσύ. Όλη μου τη ζωή πίστευα σε ουτοπίες και όσο κι αν τρώω τα μούτρα μου δεν καταλαβαίνω και ξαναπέφτω πιο πέρα πάλι στη λήθη του άπιαστου. Γύρνα μου την πλάτη να καταλάβω πως η ζωή μου είναι εδώ, ανάμεσα στα λευκά τα κρίνα όπου μεταμορφώνομαι αργά και γίνομαι ότι εγώ φοβόμουν . Το γαλάζιο που με περιτριγυρίζει μου ταιριάζει περισσότερο από το κόκκινο που μου προσφέρεις... κρυώνει ότι ανάβει εντός μου, γλυκαίνει κάθε τυραννία.

Στα είπα όλα... φίλα με τώρα...

Η ευτυχία δίνεται σε δόσεις στιγμών

Τι όμορφο συναίσθημα να κάθεσαι μπροστά στην οθώνη σου και να μην έχεις «παράπονα» αλλά ούτε και «έλλειψεις» να γράψεις... να σε κυριεύει μια γαλήνη μαζί με μια γλυκιά κόπωση, όση χρειάζεσαι για να κοιμηθείς βαθιά τη νύχτα δίχως όνειρα και την ανάπαυση αυτή να την αισθανθεί και η παραμικρή αισθητηριακή απόληξη σου. Το πρωί να κάθεσαι με την κούπα του καφέ στον καναπέ και παρέα με ένα χαμηλό φως να περιμένεις να ζεσταθεί το χρώμα τ'ουρανού. Και να χαμογελάς επειδή η μυρωδιά του θερμαντικού ροφήματος σου σ'ευχαριστεί, επειδή τα πουλιά σου ερεθίζουν τα αφτιά με εαρινούς ύμνους, επειδή το μολύβι στέκεται στη σελίδα που σου άρεσε περισσότερο για το μάθημα που θα έχεις αργότερα και καταλαβαίνεις πως οι θυσίες αυτές σου ταιριάζουν, επειδή ένα τηλεφώνημα σε ξύπνησε στις μιαμιση το πρωί για κάποιο διάλειμμα γέλιου και λαχτάρας μεταξύ δυο όνειρων, επειδή έμαθες τα καλύτερα νέα για τον αγαπημένο σου μικρό πρόεδρο που θα τον θεωρείς πάντα μικρό όσα μεγάλα πράγματα κι αν κάνει και θα τον θαυμάζεις καμαρώνοντας σαν γύφτικο σκεπάρνι χωρίς να έχεις άδικο που το κάνεις... επειδή όλα γύρω είναι όμορφα και θες να τα ζεις... επειδή αγαπάς...

Μη μου στεναχωριέσαι, μάνα δε μου αξίζει...»

Μια λέξη κι όλα γίνανε πούλβερη. Πολλές λέξεις που μου βγαίνουν απο το στόμα εδώ και κάμποσο καιρό προκαλούν εκρήξεις άλλοτε ολέθριες κι άλλοτε τρακατρουκοδόρικες, ίσα-ίσα για να ακουστεί κάτι. Ησυχία δεν υπάρχει, αυτή η λέξη έχει διαγραφεί από το λεξιλόγιο των όσων με περιτριγυρίζουν από τη στιγμή που άρχισα να λέω «Μαμά, Μαμάς, Γιατί;» και να γράφω το γράμμα γ. Σαν ανάποδο ψαράκι μοιάζει, έτσι; Μάλλον γι'αυτό με τράβηξε και έγινε το πρώτο γράμμα που έμαθα να γράφω. «Είδε ο γύφτος τη γενιά του κι αναγάλλιασε η καρδιά του» ένα πράμα. Αμφιβολιά, ενδοιασμός, δειλία, ίσως και λιγοψυχιά... αδυναμία που από φυσιολογικές συνέπειες έφερε ψυχολογικές και οι τελευταίες δε λένε να φύγουν. Ενα ενοχλητικό υπόλειμμα πικρό σαν κατακάθι του καφέ που μεταβαλλει κάθε βήμα προς τα μπροστά σε στάσιμο τζόκινγκ. Τίποτα δεν αλλάζει ένω η ανάσα όλο και πιο κοφτή γίνεται, όλο και πιο γρήγορη μέχρι το στάδιο της δυσπνοιας. Υπερπροστασία από τη μία, παρακίνηση από την άλλη. Σφαλιάρα πότε θα πέσει; Πάντως και διχως κοκκίνισμα σημαδεμένο από δάχτυλα στο μάγουλο τα δάκρυα ξέρουν και κυλούν από μόνα τους. Χωρίς χαστούκι όμως, τα κλάματα δεν ανακουφίζουν δυστυχώς. Και ο κόσμος έχει γίνει πολύ ατομιστής για να σταθεί και να χάσει τον χρόνο του για να σου δώσει μια γερή μπας και συνέλθεις. Το μόνο που σκέφτεται είναι που θα βρει το δικό του ζητούμενο σκαμπίλι. Αγκαλιά και κράξιμο συχρόνως... αυτό δεν χρειαζόμαστε όλοι όταν ο ουρανός μας είναι γκρίζος ενώ η άνοιξη έχει φτάσει;