Η ευτυχία δίνεται σε δόσεις στιγμών

Τι όμορφο συναίσθημα να κάθεσαι μπροστά στην οθώνη σου και να μην έχεις «παράπονα» αλλά ούτε και «έλλειψεις» να γράψεις... να σε κυριεύει μια γαλήνη μαζί με μια γλυκιά κόπωση, όση χρειάζεσαι για να κοιμηθείς βαθιά τη νύχτα δίχως όνειρα και την ανάπαυση αυτή να την αισθανθεί και η παραμικρή αισθητηριακή απόληξη σου. Το πρωί να κάθεσαι με την κούπα του καφέ στον καναπέ και παρέα με ένα χαμηλό φως να περιμένεις να ζεσταθεί το χρώμα τ'ουρανού. Και να χαμογελάς επειδή η μυρωδιά του θερμαντικού ροφήματος σου σ'ευχαριστεί, επειδή τα πουλιά σου ερεθίζουν τα αφτιά με εαρινούς ύμνους, επειδή το μολύβι στέκεται στη σελίδα που σου άρεσε περισσότερο για το μάθημα που θα έχεις αργότερα και καταλαβαίνεις πως οι θυσίες αυτές σου ταιριάζουν, επειδή ένα τηλεφώνημα σε ξύπνησε στις μιαμιση το πρωί για κάποιο διάλειμμα γέλιου και λαχτάρας μεταξύ δυο όνειρων, επειδή έμαθες τα καλύτερα νέα για τον αγαπημένο σου μικρό πρόεδρο που θα τον θεωρείς πάντα μικρό όσα μεγάλα πράγματα κι αν κάνει και θα τον θαυμάζεις καμαρώνοντας σαν γύφτικο σκεπάρνι χωρίς να έχεις άδικο που το κάνεις... επειδή όλα γύρω είναι όμορφα και θες να τα ζεις... επειδή αγαπάς...