έχεις δοντάκια; δειξ'τα ντε!

...μ'ένα

χαμόγελο

μπορείς

τα

θαύματα

να

πεις...

*Νεράιδα - Σωκράτης Μάλαμας

«...γκρίζα και θλιμμένη μια βροχή, έπεφτε και σου ‘μοιαζε πολύ...»

Κάτι μου λέει πως πάλι θα πω ναι... το όχι είναι της γλώσσας, το ναι είναι στα χέρια μου. Η καρδιά αγαπά, το μυαλό ακούει. Ακούει και θάβει ότι δεν το συμφέρει. Μην ανησυχείς, κι αυτή τη φορά θάβω χτύπους. Δεν ήρθε ώρα να ακουστούν. Θα τους ψάξεις να σιγουρευτείς και να ανέβεις όπως ψάχνεις σε όλα τα κοριτσίστικα στέρνα αλλά θα σε αφήσω εκεί χαμηλά. Σκαλοπάτι δε γίνομαι. Ήδη έγινα χαλί. Θα αφεθώ αλλά δε θα βγάλει πουθενά. Σίγουρα.

Πιόνια η ψυχή και τα πόδια μου που δεν κατάφεραν να γίνουν ρόδα και να κυλήσουν μακριά σου. Αυτό το «χαίρω πολύ» μαχαίρι που δεν έπρεπε να μπήξω στην παλάμη τότε. Και τώρα είναι αργά.

Δε μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα, δε μπορώ να ζήσω μαζί σου, μπορείς πολύ εύκολα και όμορφα να ζεις χωρίς εμένα. Την πάτησα.

Λιώσε για μένα μια στιγμή μονάχα. Περνά ο χρόνος, κλέψ’την.

Με μυαλό(;) πριγκήπισσας, πίστεψα στίχους για κάποιον γιαλό και δυο σταγόνες που διαλύθηκαν και γίνανε ατμός από την μεγάλη λαχτάρα. Βγάζω ποτήρι στο μπαλκόνι και περιμένω να βρέξει.

Το συννεφάκι αυτό δεν θα πέσει κάποια στιγμή;

Ας πέσει η βροχή του να στεγνώσει την πλυμμήρα μου. Ας πέσει στο ποτήρι να το πιώ, να κρυφτείς στο σώμα μου.

_______________________
Πήγα κι ήπια το νερό απ’την πηγή της λήθης
που σβήνει τα θυμήσματα κι όλους τους πόνους σβήνει
μα πιο βαθιά μου χάραξε της θύμησης τον πόνο
κι έμεινα πάντα να ζητώ ένα φιλί σου μόνο...

OFF

Δεν ξέρω αν άξιζα να κάνω κάποιο μικρό διάλειμμα σήμερα (όχι ολοκληρωτικό, δεν με έπαιρνε... έχουμε και κάποιες υποχρεωτικές υποχρεώσεις)

Αυτή η βδομάδα μου φάνηκε αιώνας. Μια εργασία που έπρεπε να κάνω πάνω στο πένθος και μου έφαγε δυο μέρες και κάποια χρόνια από τη ζωή μου και μόνο που μου ερχόντουσαν στο νου κάποιες σκηνές από το έργο «Δύσκολοι αποχαρετισμοί: ο μπαμπάς μου», οι ατελείωτες πρόβες χορογραφιών και οι μικρολεπτομέρειες τους οι οποίες ειναι σημαντικές και χρονοβόρες, συνάντηση συλλόγων, πολλές ώρες μαθημάτων (περισσότερες από τις κανονικές βδομάδες), δύσκολο περιστατικό στο νοσοκομείο, project παιδιατρικής πρόληψης κατά της παχυσαρκίας που μου εξάντλησε κάθε ίχνος φαντασίας που μου είχε απομείνει κι ας με επέστρεψε στην ηλικία των 6 χρόνων... μην ξεχνώ και το σκουάς που το κάνω τουλάχιστον μια φορά την βδομάδα και με βγάζει νοκ άουτ μετά!

Μπορείτε βεβαίως-βεβαίως να φανταστείτε πως το διάβασμα πήγε πίσω με όλα αυτά και πως έγινε βουνό για το σαββατοκύριακο που αρχίζει σε λίγες ώρες.

Κάθε μέρα που πέρναγε όλο και η κουβέρτα βάραινε πιο πολύ κι όλο πιο ασήκωτη μου φαινόταν. Δεν μπορούσα να ξυπνήσω καλά.

Σήμερα ξυπνησα νωρίς αλλά έκανα κοπάνα. Στα APP κανονικά δεν πρέπει να γίνονται κοπάνες. APP είναι μέθοδος εκπαίδευσης της σχολής μας που χωριζει όλη την τάξη σε ομάδες 8-10 ατόμων που παίρνουν ένα πρόβλημα υγείας για θέμα με έναν καθηγητή-κηδεμόνα για το οποίο συζητάνε και βγάζουν υποθέσεις για τα αίτια και τις συνέπειες τους και ξανασυναντιούνται 3 μερες αργότερα για να μιλήσουν πάλι για το ίδιο θέμα αλλά έχοντας διαβάσει τα πάντα γι’αυτό. Δεν επιτρέπονται απουσίες σε τέτοιες συναντήσεις. Δεν μπορούσα να πάω όμως... δεν ήξερα τίποτα επειδή δεν είχα προλάβει να ανοίξω βιβλίο και ήμουν ένας ράκος. Κάθησα στο κρεβάτι μου και διάβασα δυο ωρίτσες αυτά που δεν είχα προλάβει! Πιο παραγωγικό μου φάνηκε αυτό!

Το απόγευμα ο ήλιος ήταν υπέροχος, το κρύο ακόμη πιο υπέροχα(;) τσουχτερό και η όλη ανεμελιά με έκανε να νιώσω υπέροχα άδεια. Το ραδιόφωνο μου έδωσε πνοή το βραδάκι αν και κάποια λαθάκια τα κάναμε (τεχνικά τα περισσότερα)... Ερασιτέχνες είμαστε, την επόμενη φορά θα βελτιωθούμε! Σημασία έχει πως ακούσαμε όμορφα τραγουδάκια και γελάσαμε!!!

Και σήμερα δεν άνοιξα βιβλίο. Πάω να πέσω γιατί αυριο πέφτω με τα μουτρα στο διάβασμα. Το καλό είναι πως τώρα νιώθω ενέργεια για να το κάνω ενώ σήμερα και να ήθελα δεν μπορούσα.

Μπορεί να μείνω με την απορία για το αν άξιζα τη μέρα Off ή όχι... αλλά ξέρω πως μου άρεσε και μου έκανε καλό.

Όνειρα υπέργλυκα ή καλό ξημέρωμα για όσους είναι στην πέρα όχθη του Ατλαντικού...

Radiocentreville

Απόψε συντονιστείτε στις 7:30 το βράδυ (2:30 το πρωί ώρα Ελλάδος) στα ερτζιανά του σταθμού Radiocentreville, 102,3 FM! Εκπέμπει σε όλο το Μόντρεαλ αλλά και μέσω διαδικτύου σε όλο τον κόσμο! Απλά χρειάζεται το πρόγραμμα Real Player! Η εκπομπή παίζει καθημερινά τις ίδιες ώρες από διαφορετικούς παραγωγούς!

www.radiocentreville.com και απλά πατήστε πάνω στην εικόνα που δειχνει ένα ηχειάκι-ντουντούκα!

Είναι μια προσπάθεια από φοιτητές που αγαπάνε την μουσική!

Απόψε θα είμαι βοηθός... στις επόμενες βδομάδες ίσως γίνω και παρουσιάστρια. Θα δείξει!

Καλή ακρόαση!

Πα, πα, πα...

Μια κασέτα βρήκα στο ντουλαπάκι... «Τασούλα» γράφει η σχεδόν σβησμένη μολυβοεπιγραφή... 19 χρόνια ξεχασμένη πρέπει να είναι... κάτι λιγότερα χρόνια έχω να ακούσω αυτό το χαϊδευτικό από τους γονείς μου. Από το μαγνητόφωνο ξεπετιέται μια παιδική φωνή, σχεδόν μωρουδίστικη... Τι ζαβολιάρικο που φαίνεται εκείνο το κουνελάκι που όλο τρύπες τρυπά! Χαρά και αθωότητα ακούγονται μόνο όμως στην απειλή για ξύλο... κανένα φόβο δε θα πρέπει να αισθάνεται το κουνελάκι, μα κανένα... μόνο αγάπη... αγάπη γιατί είναι αυτό το απλό πλάσμα που κρατάει συντροφιά στα παιχνίδια εκείνου του μικρού κοριτσιού... μακάρι όλα να παραμένανε τόσο αθώα... και η αγάπη... και ο έρωτας...

Τρύπες δεν είδα στον δικό μας κήπο ακόμη. Δεν μύρισε καλοκαίρι, δεν άνθισαν τα δέντρα στο απέναντι παρκάκι, δεν κελαηδούν τα πουλάκια που μάλλον λιάζονται εκεί που θα ήθελα να χρυσίζω κι εγώ. Αντίθετα, μπήκε ο Μάρτης με χιόνι και ήλιο και ξέχασα να βάλω την ασπροκόκκινη κλωστούλα στον καρπό και κάηκαν τα χέρια μου από τον αέρα. Αποκλείεται να φταίει που έχασα τα γάντια μου πάλι. Κρατώ με τα δυο χέρια την κούπα καφέ, να ζεσταθούν εκεί που ενώνουν τα δάχτυλα. Δείχνω τα δόντια μου στον ήλιο που τα έχει τα δικά για μόστρα από το πρωί σε κοινή θέα, όχι για να τον φοβερίσω αλλά επειδή χαμογέλασα πλατιά. Ένα ζευγάρι προσπαθούσε να κρυφτει σαν τις παλιές ταινίες πίσω από τις κουκούλες τους για να φιληθεί. Τα παλτά τους φανταζαν σαν ένα. Μπορεί και να μην φιλιόντουσαν... μπορεί να λέγανε μυστικό. Μα τι πονηρά μυαλά κουβαλάμε!

Τελικά να η άνοιξη μπροστά μου. Ξυπνώ κάθε μέρα και λίγο πιο νωρίς μιας και οι ηλιαχτίδες τρυπώνουν στο δωμάτιο όλο και πιο γρήγορα. Ξεχνώ να φάω, χλαπακιάζω σοκολάτες, χτυπώ βεντάλια στο πρόσωπο μπροστά, περπατώ με ανοιχτό τζάκετ, τα μάγουλα μου ροδιζουν χωρίς ρουζ, φοράω παπούτσια και όχι μπότες.

Δε μου μένει παρά να περιμένω να ανέβουν οι χυμοί από τις ρίζες των δέντρων για να μας χαρίσουν εκείνο το νέκταρ το θεϊκο! Να πάω κοντά και να ακουμπήσω το αφτί μου στον κορμό των σφενταμιών για να τα ακούσω να κυλούν γρήγορα, σαν «τη φλέβα της φωτιάς»

«Ψυχή μου, κύλα!»