«...γκρίζα και θλιμμένη μια βροχή, έπεφτε και σου ‘μοιαζε πολύ...»

Κάτι μου λέει πως πάλι θα πω ναι... το όχι είναι της γλώσσας, το ναι είναι στα χέρια μου. Η καρδιά αγαπά, το μυαλό ακούει. Ακούει και θάβει ότι δεν το συμφέρει. Μην ανησυχείς, κι αυτή τη φορά θάβω χτύπους. Δεν ήρθε ώρα να ακουστούν. Θα τους ψάξεις να σιγουρευτείς και να ανέβεις όπως ψάχνεις σε όλα τα κοριτσίστικα στέρνα αλλά θα σε αφήσω εκεί χαμηλά. Σκαλοπάτι δε γίνομαι. Ήδη έγινα χαλί. Θα αφεθώ αλλά δε θα βγάλει πουθενά. Σίγουρα.

Πιόνια η ψυχή και τα πόδια μου που δεν κατάφεραν να γίνουν ρόδα και να κυλήσουν μακριά σου. Αυτό το «χαίρω πολύ» μαχαίρι που δεν έπρεπε να μπήξω στην παλάμη τότε. Και τώρα είναι αργά.

Δε μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα, δε μπορώ να ζήσω μαζί σου, μπορείς πολύ εύκολα και όμορφα να ζεις χωρίς εμένα. Την πάτησα.

Λιώσε για μένα μια στιγμή μονάχα. Περνά ο χρόνος, κλέψ’την.

Με μυαλό(;) πριγκήπισσας, πίστεψα στίχους για κάποιον γιαλό και δυο σταγόνες που διαλύθηκαν και γίνανε ατμός από την μεγάλη λαχτάρα. Βγάζω ποτήρι στο μπαλκόνι και περιμένω να βρέξει.

Το συννεφάκι αυτό δεν θα πέσει κάποια στιγμή;

Ας πέσει η βροχή του να στεγνώσει την πλυμμήρα μου. Ας πέσει στο ποτήρι να το πιώ, να κρυφτείς στο σώμα μου.

_______________________
Πήγα κι ήπια το νερό απ’την πηγή της λήθης
που σβήνει τα θυμήσματα κι όλους τους πόνους σβήνει
μα πιο βαθιά μου χάραξε της θύμησης τον πόνο
κι έμεινα πάντα να ζητώ ένα φιλί σου μόνο...