Πα, πα, πα...
Μια κασέτα βρήκα στο ντουλαπάκι... «Τασούλα» γράφει η σχεδόν σβησμένη μολυβοεπιγραφή... 19 χρόνια ξεχασμένη πρέπει να είναι... κάτι λιγότερα χρόνια έχω να ακούσω αυτό το χαϊδευτικό από τους γονείς μου. Από το μαγνητόφωνο ξεπετιέται μια παιδική φωνή, σχεδόν μωρουδίστικη... Τι ζαβολιάρικο που φαίνεται εκείνο το κουνελάκι που όλο τρύπες τρυπά! Χαρά και αθωότητα ακούγονται μόνο όμως στην απειλή για ξύλο... κανένα φόβο δε θα πρέπει να αισθάνεται το κουνελάκι, μα κανένα... μόνο αγάπη... αγάπη γιατί είναι αυτό το απλό πλάσμα που κρατάει συντροφιά στα παιχνίδια εκείνου του μικρού κοριτσιού... μακάρι όλα να παραμένανε τόσο αθώα... και η αγάπη... και ο έρωτας...
Τρύπες δεν είδα στον δικό μας κήπο ακόμη. Δεν μύρισε καλοκαίρι, δεν άνθισαν τα δέντρα στο απέναντι παρκάκι, δεν κελαηδούν τα πουλάκια που μάλλον λιάζονται εκεί που θα ήθελα να χρυσίζω κι εγώ. Αντίθετα, μπήκε ο Μάρτης με χιόνι και ήλιο και ξέχασα να βάλω την ασπροκόκκινη κλωστούλα στον καρπό και κάηκαν τα χέρια μου από τον αέρα. Αποκλείεται να φταίει που έχασα τα γάντια μου πάλι. Κρατώ με τα δυο χέρια την κούπα καφέ, να ζεσταθούν εκεί που ενώνουν τα δάχτυλα. Δείχνω τα δόντια μου στον ήλιο που τα έχει τα δικά για μόστρα από το πρωί σε κοινή θέα, όχι για να τον φοβερίσω αλλά επειδή χαμογέλασα πλατιά. Ένα ζευγάρι προσπαθούσε να κρυφτει σαν τις παλιές ταινίες πίσω από τις κουκούλες τους για να φιληθεί. Τα παλτά τους φανταζαν σαν ένα. Μπορεί και να μην φιλιόντουσαν... μπορεί να λέγανε μυστικό. Μα τι πονηρά μυαλά κουβαλάμε!
Τελικά να η άνοιξη μπροστά μου. Ξυπνώ κάθε μέρα και λίγο πιο νωρίς μιας και οι ηλιαχτίδες τρυπώνουν στο δωμάτιο όλο και πιο γρήγορα. Ξεχνώ να φάω, χλαπακιάζω σοκολάτες, χτυπώ βεντάλια στο πρόσωπο μπροστά, περπατώ με ανοιχτό τζάκετ, τα μάγουλα μου ροδιζουν χωρίς ρουζ, φοράω παπούτσια και όχι μπότες.
Δε μου μένει παρά να περιμένω να ανέβουν οι χυμοί από τις ρίζες των δέντρων για να μας χαρίσουν εκείνο το νέκταρ το θεϊκο! Να πάω κοντά και να ακουμπήσω το αφτί μου στον κορμό των σφενταμιών για να τα ακούσω να κυλούν γρήγορα, σαν «τη φλέβα της φωτιάς»
«Ψυχή μου, κύλα!»
Τρύπες δεν είδα στον δικό μας κήπο ακόμη. Δεν μύρισε καλοκαίρι, δεν άνθισαν τα δέντρα στο απέναντι παρκάκι, δεν κελαηδούν τα πουλάκια που μάλλον λιάζονται εκεί που θα ήθελα να χρυσίζω κι εγώ. Αντίθετα, μπήκε ο Μάρτης με χιόνι και ήλιο και ξέχασα να βάλω την ασπροκόκκινη κλωστούλα στον καρπό και κάηκαν τα χέρια μου από τον αέρα. Αποκλείεται να φταίει που έχασα τα γάντια μου πάλι. Κρατώ με τα δυο χέρια την κούπα καφέ, να ζεσταθούν εκεί που ενώνουν τα δάχτυλα. Δείχνω τα δόντια μου στον ήλιο που τα έχει τα δικά για μόστρα από το πρωί σε κοινή θέα, όχι για να τον φοβερίσω αλλά επειδή χαμογέλασα πλατιά. Ένα ζευγάρι προσπαθούσε να κρυφτει σαν τις παλιές ταινίες πίσω από τις κουκούλες τους για να φιληθεί. Τα παλτά τους φανταζαν σαν ένα. Μπορεί και να μην φιλιόντουσαν... μπορεί να λέγανε μυστικό. Μα τι πονηρά μυαλά κουβαλάμε!
Τελικά να η άνοιξη μπροστά μου. Ξυπνώ κάθε μέρα και λίγο πιο νωρίς μιας και οι ηλιαχτίδες τρυπώνουν στο δωμάτιο όλο και πιο γρήγορα. Ξεχνώ να φάω, χλαπακιάζω σοκολάτες, χτυπώ βεντάλια στο πρόσωπο μπροστά, περπατώ με ανοιχτό τζάκετ, τα μάγουλα μου ροδιζουν χωρίς ρουζ, φοράω παπούτσια και όχι μπότες.
Δε μου μένει παρά να περιμένω να ανέβουν οι χυμοί από τις ρίζες των δέντρων για να μας χαρίσουν εκείνο το νέκταρ το θεϊκο! Να πάω κοντά και να ακουμπήσω το αφτί μου στον κορμό των σφενταμιών για να τα ακούσω να κυλούν γρήγορα, σαν «τη φλέβα της φωτιάς»
«Ψυχή μου, κύλα!»
Posted by Pegasus at 7:44 μ.μ.::
--------------------oOo--------------------
14 Comments:
Γεμάτο νόημα κείμενο... ζεστή φωνή... εξαιρετική ερμηνεία...
Καλή άνοιξη....
Μπορεί να μας γδέρνει ο Μάρτης, αλλά κουβαλάει αυτή τη τρυφερή υπόσχεση της επικείμενης άνοιξης και κάνει την αναμονή για αναγέννηση τόσο γλυκιά!
Can't wait!
"τα μάγουλα μου ροδιζουν χωρίς ρουζ"
Αν σου πω οτι και μένα ροδίζουν και στο τέλος κοκκινίζουν γιατί το καταλαβαίνω και ντρέπομαι, θα με παρεξηγήσεις; Ίσως να είμαι υπερβολικά ευαίσθητος, αλλά έτσι μ' έκανε η μάνα μου, τι να κάνω!!! Συμβάλλει λίγο ο συνδυασμός της πρωϊνής δροσιάς και του λαμπερού ήλιου και έτσι χάνω όσο μυαλό μου απέμεινε... και μιλάω και κάνω πράξεις μόνο απο καρδιάς.
@hopkins: Να 'σαι καλά! :)))
@νταρθίιρ: Καλό τριήμερο! Ψηλά τους χαρταετούς ε; ;)
@δέσποινα: Εδώ έρχεται απότομα η άνοιξη, μέσα σε μια βδομάδα όλα ανθίζουν, αλλά πολλά είναι τα σημάδια πριν αυτή την έκρηξη χρωμάτων και ζωής!
@μαύρο μαργαριτάρι: Μόνο κακό δεν είναι να κοκκινίζουν τα μάγουλα... δείχνουν ζωή!!! :) Φαντάσου να ήσουν συνεχώς χλωμός!!!
Αχ, κουνελάκι, κουνελάκι
ξύλο που θα το φας!
Μέσα σε ξένο περιβολάκι
τρύπα γιατί τρυπάς;
Τι μου σουφρώνεις τη μυτίτσα;
Τι μου κουνάς τ' αυτιά;
Τι μου κλείνεις το ματάκι
Είσαι μια ζωγραφιά :)
πολύ ωραίο πόστ!! μ'αρέσει:))))
@αλομπαρ:
Το πιο τρομερό είναι να βλέπεις το παιδάκι να κάνει και τις κινήσεις μαζί (ζουλάει με όλη τη δύναμη τη μυτούλα, νομίζεις πως θα βγάλει το μάτι του ενώ πάει να το κλείσει και πάει η ψυχή σου στην κούλουρη, τραβάει το παντελονάκι ή την φουστίτσα του επειδή ντρέπεται, κ.ο.κ.... τέλειοοο) ;)
@alienlover:
:)
Και να μην ανησυχείς... όσο χιόνι κι αν μας απειλεί, η άνοιξη δεν αργεί!!!
πραγματικά πολυ όμορφο ποστ..γεμάτο εικόνες γλυκές και τρυφερές σαν την ψυχούλα σου...
υγ:έχω και εγώ ένα κουνελάκι που όλο μου κουνάει τα αυτιά..
το λατρεύω..είναι το μόνο ζωάκι που μπορεί να έχω σαν φοιτήτρια....
αλλα σιγα-σιγα ας φεύγω να πάω να το τα'ι'σω την μικρή μου Νίμη...
(πολυ πολυ τρυφερή ερμηνεία ειλικρινά..)
Hive been fed
Fill my soul
One way in
Fill my soul, fill my soul
I been high
Still can't see
Devastated
Come find
Pleasuring arm
Tempted to bleed
Hollowing
Dares my soul
I been high
Still can't see
Devastated
Come find
Our inventions split their cocoon
And the whir of wings was deafening
Rain down and bring
A gentle time
Kαλη ανοιξη να εχουμε και με λιγοτερες πληγες.Ωραιο post.
@moonshine: Εμένα μια φίλη μου όταν έφυγα να πάω στο Μοντρεαλ για σπουδές μου αγόρασε ένα ψαράκι... ήταν το μόνο που μπορούσα να έχω τότε.
Φεγγαρόφωτη μου, να φιλήσεις τη Νίμη από μένα!
:*(αυτό εδώ είναι δικό σου)
@rickochet: Λιτό και υπέροχο. Ω γλυκή μου έαρ! :)
@drugstv: ...και λιγότερα γκρίζα σύννεφα. ;)
Καλημέρα !
Μοσχομύρισε άνοιξη . Σου εύχομαι να την απολαύσεις στο έπακρο !
Από χθες έχουμε τα πρωτοβρόχια... βροχές που προμηνύουν πως όλα τα λευκά θα λιώσουν και τα χρώματα θα επιστρέψουν στις θέσεις τους: το καφέ στο χώμα, το πράσινο στα χορτάρια και τα δέντρα, το κόκκινο στα λουλούδια, το μπλε στα νερά που κυλούν γύρω...
Καλώς ήρθες Ελληνίδα! :)
Δημοσίευση σχολίου
<< Home