"Μάρτη μου, καλέ μου μήνα"

Από πού ν'αρχισω... ναι ξέρω, έχω καιρό να αφήσω κάτι εδώ.

Πιστεύω είναι πως περνώ καλύτερα απ'οτι χειρότερα, όλα έχουν ροή ευθεία στη ζωή μου και δεν χρειάζεται να κάνω συχνές στάσεις. Και έπειτα το μπλογκ το είχα ανοίξει όχι για να γράφω έτσι όπως γράφω σήμερα αλλά για να γράφω αν έχω κάτι να πω, κάτι που θα αγγίξει τον κόσμο κι όχι που θα αγγίζει μονάχα εμένα.

Είμαι πολύ χαρούμενη. Όχι, δεν έχω τα πάντα στη ζωή μου αλλά έχω πολλά. Πολλά και μαζεμένα. Και νιώθω ευλογημένη. Μπαίνοντας αυτός ο μήνας μου έφερε μόνο συγκινήσεις. Είδα ποιοι είναι οι πραγματικοί μου φίλοι, στρέωασαν οι σχέσεις, ξέρω ποιους δε θα χάσω και αν τους χάσω πως θα είναι μέσα μου για πάντα και πως θα είμαι μέσα τους κι εγώ. Είδα τους γονείς μου ερωτευμένους, τον αδερφό μου να διαπρέπει σε αυτά που διάλεξε να κάνει και να μεγαλώνει διασκεδάζοντας, είδα εμένα να με διαλέγουν στην ειδικότητα που ήθελα. Είδα τους γεράκους ασθενείς μου να μου φιλούν τα χέρια και να με φωνάζουν δεσποινίς ή πριγκηπέσσα και όχι με το μικρό μου όνομα όπως είχα συστηθεί, είδα ανθρώπους δικούς μου να χαίρονται να μοιράζονται δικές μου δραστηριότητες μαζί μου, αυτές που αγαπώ. Είδα φίλους μου να μπαίνουν στην ειδικότητα που ήθελαν επίσης και να μην φεύγουν πολύ μακριά. Είδα χιόνια και βόλτες με πεσίματα και χιονοπόλεμους και κρασιά και σαμπάνιες και γέλια όλα μαζί. Και σπρώξιμο αυτοκινήτων κολλημένων. Βραδιές με πιάνο, βιολί, σοκολατάκια και οίνο. Και αγκαλιές, και χαμόγελα. Είδα να σχεδιάζουμε ταξίδια, να κλείνουμε εισητήρια. Είδα να λαμβάνω λουλούδια. Δυο φορές μέσα σε τρεις μήνες. Για μένα είναι ήδη πολύ. Είδα λύσεις παρεξηγήσεων, εξομολόγηση συναισθημάτων, υποσχέσεις για αντάμωση. Είδα να λαμβάνω αλληλογραφία. Και εκπλήξεις. Να με σκέφτονται ανθρωποι σε ανυποπτες στιγμές.

Και όλα αυτά δεν τα είδα μόνο, τα έζησα.

Μπορώ να χάνω χρόνο για να γράφω εδώ; Μπορώ. Δε θέλω όμως.

Εξω όλα γίναν πάλι λευκά. Ο χειμώνας καλά κρατεί αλλά εγώ θα φορέσει μάρτη στον καρπό. Ετσι για το γαμώ το αλλά και γιατί θέλω να με δω να κάνω και αυτό.