το μιμί

Χθες, στην δερματολογική κλινική του παιδιατρικού νοσοκομείου, είχε έρθε ένα παιδάκι που δε καθόταν καθόλου: πηδούσε από το κρεβάτι του θαλάμου στη καρέκλα, από την καρέκλα κάτω, χτυπούσε τα πόδια του γρήγορα γρήγορα, φώναζε, γελούσε πολύ... κατσικάκι άγριο! Εμένα δε με πείραζε καθόλου όλο αυτό. Το μόνο που φοβόμουν ήταν μήπως χτυπούσε πουθενά! Κοντεψε να πέσει από το κρεβάτι με το κεφάλι πρώτο κάτω καμμιά δεκαριά φορές.

Τέλος πάντων, με τα χίλια ζόρια καταφέρνω να μιλήσω με τους γονείς για να κάνω το ιστορικό και να εξετάσω τον 3χρονο φίλο μας και αφήνω τους γονείς για λίγο να πάω να φέρω την καθηγήτρια μου.

Όταν επιστρέφω με τη δερματολόγο, εκείνο είχε ξαπλώσει και ήταν ακίνητο! Απίστευτο! Δεν άργησε όμως να ξεθαρρέψει και να κάνει τα ίδια!

Κάποια στιγμή, εκεί που πηδούσε, δίνει μια με το κεφάλι του σε μια σανίδα που είναι καρφωμένη στον τοίχο για να μπαίνουν ιατρικά εργαλεία. Σταματάει το γέλιο, αλλάζει το προσωπάκι του και πάει να αρχίσει τα κλάμματα.

Τότε, η ευρηματικότατη δερματολόγος του λέει:

"Κοίτα εκεί, εξω από το παράθυρο, κοίτα που φεύγει το μιμί μακριά... κοίτα τρέχει τρέχει!"

Αυτό, αφαιρέθηκε για λίγο και έψαχνε το μιμί έξω... και μετά γυρνάει, την κοιτάει, πιάνει το κεφάλι του και λέει : " ΌΟΟοοχι, ακόμη εδώ είναι!"

ΤΑ ΓΕΛΙΑ! Τουλάχιστον ξέχασε τον αρχικό πόνο και δεν έκλαψε!