το μιμί

Χθες, στην δερματολογική κλινική του παιδιατρικού νοσοκομείου, είχε έρθε ένα παιδάκι που δε καθόταν καθόλου: πηδούσε από το κρεβάτι του θαλάμου στη καρέκλα, από την καρέκλα κάτω, χτυπούσε τα πόδια του γρήγορα γρήγορα, φώναζε, γελούσε πολύ... κατσικάκι άγριο! Εμένα δε με πείραζε καθόλου όλο αυτό. Το μόνο που φοβόμουν ήταν μήπως χτυπούσε πουθενά! Κοντεψε να πέσει από το κρεβάτι με το κεφάλι πρώτο κάτω καμμιά δεκαριά φορές.

Τέλος πάντων, με τα χίλια ζόρια καταφέρνω να μιλήσω με τους γονείς για να κάνω το ιστορικό και να εξετάσω τον 3χρονο φίλο μας και αφήνω τους γονείς για λίγο να πάω να φέρω την καθηγήτρια μου.

Όταν επιστρέφω με τη δερματολόγο, εκείνο είχε ξαπλώσει και ήταν ακίνητο! Απίστευτο! Δεν άργησε όμως να ξεθαρρέψει και να κάνει τα ίδια!

Κάποια στιγμή, εκεί που πηδούσε, δίνει μια με το κεφάλι του σε μια σανίδα που είναι καρφωμένη στον τοίχο για να μπαίνουν ιατρικά εργαλεία. Σταματάει το γέλιο, αλλάζει το προσωπάκι του και πάει να αρχίσει τα κλάμματα.

Τότε, η ευρηματικότατη δερματολόγος του λέει:

"Κοίτα εκεί, εξω από το παράθυρο, κοίτα που φεύγει το μιμί μακριά... κοίτα τρέχει τρέχει!"

Αυτό, αφαιρέθηκε για λίγο και έψαχνε το μιμί έξω... και μετά γυρνάει, την κοιτάει, πιάνει το κεφάλι του και λέει : " ΌΟΟοοχι, ακόμη εδώ είναι!"

ΤΑ ΓΕΛΙΑ! Τουλάχιστον ξέχασε τον αρχικό πόνο και δεν έκλαψε!

Λουλουδιασμένες αμυγδαλίτιδες

Είμαι σε φάση παλιμπαιδισμού και έχω πρήξει όλους τους γύρω μου με την τρέλα μου. Δεν περίμενα ποτέ πως θα είμαι τόσο ευτυχισμένη μέσα σε τόση κούραση. Και δεν έχω δει ακόμη τίποτα!

Μόλις έκλεισα ένα μήνα στο μεγαλύτερο παιδιατρικό νοσοκομείο του Κεμπέκ, το Hôpital Ste-Justine. Κάνω την υποχρεωτική κλινική πρακτική μου εκεί και δούλεψα με δυο καθηγητές και δυο ειδικευόμενες. Είχα ασθενείς από 3 έως 17 ετών. Έβλεπα 7 τη μέρα κατά μέσο όρο (που είναι αρκετά καλός για το επίπεδο μου). Φοβόμουν μήπως και δεν καταφέρω να ανταποκριθώ στην πίεση που σου επιβάλλουν οι γονείς μιας και η στενοχώρια που μπορεί να σου προκαλέσει κάποια ασθένεια σε ένα παιδί. Κι όμως αυτό αγάπησα. Μου άρεσε να κάθομαι και να εξηγώ όσο πιο απλά και λεπτομερώς μπορούσα στους γονείς τι τρέχει με το παιδί τους και πώς θέλουμε να κάνουμε τις εξετάσεις και τη θεραπεία και να τους καθησυχασω πως κάνουμε τα πάντα. Και η στενοχώρια ναι μεν μερικές φορές με έπιανε αλλά ο σκοπός που γίνεται να κάνεις να νιώσει ο ασθενής καλά σε κάνει και ξεχνάς αυτό που σε κάνει να πας πίσω. Βλέπεις τι μπορείς να κάνεις, δε μένεις σε αυτό που είναι και τον κάνει να υποφέρει. Τι μπορώ να κάνω πλέον δηλαδή για να μην υποφέρει.

Και το όμορφο με τα παιδιά είναι πως οι συζητήσεις μαζί τους είναι ποιήμα, είτε είναι μικρούλια είτε είναι έφηβοι. Οι πρώτοι έχουν φανταστική ομιλία, οι άλλοι μαγική και ουτοπική. Κι όταν συναναστρέφεσαι μαζί τους και οι δικές σου σκέψεις παίρνουν λίγο από αυτό το χρώμα.

Και γέλιο, πολύ γέλιο! Διάλογοι απίστευτοι! Να κάποια περιστατικά:

Ένα τετράχρονο αγοράκι, όταν τον ρώτησα τι θέλει να γίνει σαν μεγαλώσει, μου απάντησε πεταλούδα. Εσκασα στα γέλια! Του απάντησα πως θα είναι πολύ όμορφος και περηφανευόταν!

Ένα άλλο κοριτσάκι, 7χρονο με αμυγδαλίτιδα που σήκωνε επέμβαση, εφτιαχνε με χαρτονάκια λουλούδια με τη θεία της. Της είπε η θεία της πως θα μπορούσε να χαρίσει το λουλούδι στον άνθρωπο που αγαπούσε το περισσότερο στο νοσοκομείο και διάλεξε εμένα. Μόνο που δε δάκρυσα. Να φαναστείτε, είχε βάλει γυναικείο άρωμα στο λουλούδι για να μοιάζει με αληθινό και σχοινάκι για να το κρεμάσω πάνω μου. Το ίδιο παιδάκι, όταν πήγα να του πω πως μπορεί να πάει σπίτι του, άρχισε να χορεύει τη χαβανέζα!

Ένα 11χρονο αγόρι, που χρειαζόταν ενδοφλέβια αντιβίωση, επειδή ένιωθε καλά με ρωτούσε συνέχεια πότε θα φύγει. Του λέω σε 24-48 ώρες. Κοιτάζει το ρολόι του και λέει: "Δηλαδή μεθαύριο στις 9 και 17 το πρωί θα φεύγω; Γιούπιιιιιιι!!!". Πώς να του εξηγήσεις πως οι 48 ώρες μπορεί να είναι 49μιση;

Ένα άλλο παιδάκι, 4χρονο, ενώ είχε μπει για λαρυγγίτιδα, πριν το αφήσω να πάει σπίτι του ήθελα να σιγουρευτώ πως είναι καλά. Οπότε το ρώτησα αν πονάει πουθενά και δεν απαντούσε. Αρχισα να του δείχνω διάφορα μέρη του σώματος και να τον ρωτάω αν πονάει κι έλεγε ναι σε όλα! Του λέω λοιπόν "πωπωωω είσαι πολύ άρρωστο, θα σε κρατήσω εδώ κανα μήνα να σε γιάνω". Η μαμά του από πίσω να χαμογελάει πλατιά ενώ εκείνο με κοίταξε αμέσως με γουρλωμένα μάτια. Γυρίζει και μου λέει "΄Οχι θέλω να πάω σπίτι, το μόνο που πονάει είναι ο λαιμός μου"!!!! Αλλο να σας το λέω κι άλλο να το βλέπατε!

Με τους έφηβους παλι, θέλει λεπτότητα και διακριτικότητα. Θέλουν χρόνο μόνο με σένα, οι γονείς να λείπουν. Να μιλήσεις για αν καταναλώνουν τσιγάρα, ποτά, ναρκωτικά. Αν δουν πως τους ρωτάς αυθόρμητα χωρίς να τους κρίνεις και όχι μπροστά στους γονείς τους, να περιμένεις να σου απαντήσουν ειλικρινά 80% τουλάχιστον. Έχουν ανησυχίες, φοβούνται για την εικόνα τους, δε θέλουν να τη χαλάσει η ασθένεια. Έχουν αγόρι ή κοπέλα, έχουν ή δεν έχουν γνωρίσει την πράξη του έρωτα. Σου μιλάνε για τα όνειρά τους, τους φίλους τους, τους φόβους τους, κλαίνε για άλλους λόγους, περισσότερο για ψυχικούς κι όχι σωματικούς. Θέλουν να τους συμβουλέψεις, όχι να τους πεις τι να κάνουν, να τους πεις μονάχα τι θα προτιμούσες να κάνουν. Τεσταρουν την εχεμύθειά σου με διάφορους τρόπους. Ολόκληρη πρόκληση! Πολύ ενδιαφέρουσα!

Είμαι σίγουρη πως υπάρχουν και αρνητικά σ'αυτό το επάγγελμα και κάποια τα ξέρω ήδη. Με γεμίζουν τόσο όμως τα θετικά, ειδικά όταν βλέπω καθηγητές στα 40-50 να είναι υπέροχοι σε αυτό που κάνουν και να δίνουν σημασία στον άνθρωπο κι θέλω τόσο να τους μοιάσω, που τελικά κάθε μέρα διαπιστώνω πως έκανα καλά και μπήκα σε αυτόν τον κλάδο. Μου δίνει κουράγιο να συνεχίσω.

Τελικά, δεν φτάνει που πρήζω τους δικούς μου, πρήζω και την μπλογκόσφαιρα όλη και ησύχασα! Η διάθεσή μου είναι άψογη και το οφείλω κατά ένα μεγάλο μέρος στο ότι λατρεύω αυτό που κάνω.

Το άλλο μέρος δεν το λέω, είναι μυστικό... ;)