Εις την Πόλη = Istanbul

Έχω ανοίξει διάπλατα το παράθυρο του δωματίου μου και σκύβοντας λίγο να δω τον Βόσπορο και να αναπνεύσω την υγρασία και τους ήχους του. Και ξαφνικά απ'ολα τα μεγάφωνα της πόλης ακούγονται οι ιμάμηδες με τις προσευχές τους που μοιάζουν με τα ίσα των ψαλτών μας σαν δυο σταγόνες νερό. Πράσινο παντού, γκαλντερίμια στην παλιά πόλη που ακόμη ονομάζεται κωνσταντηνούπολη, τοποθεσία μαγική. Ένα θαύμα στρατηγικό αλλά και απέραντης ομορφιάς. Το μόνο που νιώθω διαφορετικό είναι η γλώσσα που ακούω γύρω αν και αυτή έχει ίδιους τόνους, ίδιο ρινισμό με την ελληνική, ίδια στάση, ίδιες παύσεις. Όσους Τούρκους συναντησα που μιλούσαν ελληνικά είχαν απταιστη προφορά.

Νομίζω πως δε μπορώ να γράψω αυτή τη στιγμή κείμενο με ροη, να συνδέσω όλα τα ερεθίσματα που παίρνω από παντού με όλες τις αισθήσεις μου. Βρίσκομαι δυο μέρες μόνο εδώ και ήδη ερωτεύτηκα την Πόλη. Αισθάνομαι τόσο οικεία.

Πήγαμε ήδη στο Spice Bazaar και το Grand Bazaar με τα χιλιάδες κοσμηματοπωλεία, χρυσάφια, πετράδια, γλυκίσματα, φουλάρια, πασμίνες, μεταξωτά και ταμπουρα. Μυρωδιές, καφές τούρκικος ή ελληνικός (όπως θες), τσάι, λεχματζουν, σετζουκ, λουκουμ, χαλβά, τσάι.

Πήγαμε στο Πατρειαρχείο και βρεθήκαμε εκεί ενώ είχε λειτουργεία... πολύ το χάρηκα. Είναι πολύ λιτά εκεί μέσα και δεν έχουν εμπορικοποιήσει τίποτα. Ησυχία. Γαλήνη. Θείο.

Την κρουαζιέρα στον Βόσπορο την λάτρεψα. Να βλέπεις την ευρωπαϊκή και την ασιατική όχθη της Πόλης με τις αμέτρητες ομορφιές και τα ψαροπωλεία στην παραλιακή και μαγαζάκια σαν στου Ψυρρή και στο Μοναστηράκι. Ολόφρεσκα ψάρια, μπαρμπουνάκι και λαυράκι.. και ζωντανή μουσική. Πώς να μην ζηλεψει το γατάκι που σήκωνε το ποδαράκι του πάνω μου να του δώσω κοκκαλάκι.

Φωτογραφίες έχω βγάλει, αλλά δεν έχω μπορέσει να τις περάσω... όταν επιστρέψω ίσως το κάνω. Για την ώρα πάω βόλτα στον υπέροχο ήλιο των 30 βαθμών. Πάντα προτιμούσα την ζέστη από το κρύο.