Τελικά κατάφερες να μπορείς να επικοινωνείς περίφημα με τρεις διαφορετικούς τρόπους ή και τέσσερεις (τα χέρια σου και το σώμα σου που κουνιούνται ακατάπαυστα και ζαλίζουν τον συνομιλιτή σου τα ξέχασες; ) και πειραματίζεσαι έναν άλλον... δεν τα πας κι άσχημα... άλλωστε πάντα σου άρεσε να επικοινωνείς... πολύ μάλιστα. Γι’αυτόν τον συγκεκριμμένο λόγο σου είχε τραβήξει αρκετές φορές την κοτσίδα η δασκάλα στο δημοτικό και δώσει κάτι αντιγραφές να κάνεις... την οργίαζε που μιλούσες τόσο αλλά σε αγαπούσε τρελά... σε είχε χαρακτηρίσει «πολυλογού πολυτελείας» μιας και ότι έλεγες το θεωρούσε σημαντικό κι έξυπνο κι ας ήταν άσχετο με το σκηνικό, τον τόπο και τον χρόνο... «κουτσομπόλα του εαυτού σου» μήπως θα ήταν καλύτερα να σε χαρακτήριζα; Και το στόμα να σου σφραγίσουν, θα βρεις να πεις κάτι γράφοντας... και τα χέρια να σου κόψουνε, θα τους πεις από μόνη σου «και τα πόδια που μπορώ να χρησιμοποιήσω τα ξεχνάτε;» Και θα σου κόψουν και τα πόδια... μόνη σου σου κάνεις κακό... αφού δεν κρατάς τίποτα για σένα αποκλειστικά. Λες και η λέξη επικοινωνία σημαίνει μοιρασιά. Μετά γίνεσαι ανοιχτό βιβλίο και μάλιστα με πολλές κομμένες σελίδες. Σκορπάς παντού αλλά δεν ξέρεις πού... δε θυμάσαι, δεν έδωσες σημασία σε ποιον έδωσες πρόσβαση και δικαίωμα να σου πάρει κομμάτια σου και να τα κάνει ότι θέλει, καλό ή κακό... πιο συχνά το δεύτερο. Ακρωτηριασμένη πια, θα μιλάς μόνο με το βλέμμα σου που απλανές σπανιώς το έχω νιώσει... άμα φτάσεις σε αυτό το βαθμό, πρόσεξε μη σου δέσουν τα μάτια... μετά όχι απλά δε θα μπορείς να επικοινωνείς με τους άλλους, αλλά ούτε οι άλλοι μαζί σου...
--------------------oOo--------------------
Ό, τι και να λες, η φαντασία μου δεν είναι και πολύ ανεπτυγμένη. Τα λόγια μου ήταν πολλά απόψε αλλά λέγανε λίγα... ρηχά όλα. Η δική σου πάλι είναι αστείρευτη.
Τα στρέμματα μου λιγοστά και σχεδόν απάτητα... το σεριάνι σου όσο πιάνει μια κάμαρα και το μπαλκόνι πίσω από τις συσκοτίζουσες κουρτίνες... άλλωστε το χαμόγελό σου -το φως- και η σφιχτή μου αγκαλιά -η λάμπα- θα φτάνουν για να ανάψουν το φυτίλι που θα μας φέγγει (εμείς δε θα το πουλήσουμε, ε; )... σ'εκείνους τους μικρούς αγρούς μου λοιπόν θα βρεις πού να φυτέψεις για να ριζώσει καλά εκείνο το δέντρο με τους καρπούς που φέρανε γλυκιά λήθη στους συντρόφους του Οδυσσέα... όσο θα περνάει ο καιρός θα μεγαλώνει και θα μας γεμίζει κι εμάς με φρούτα ώριμα κι απολαυστικά... όταν πια θα έχουν πέσει από τα κλαδιά τους, τότε θα τα γευτούμε... υπομονή γιατί, άμα βιαστούμε, θα μας μείνει μόνο η στυφάδα... λες να μου προκαλέσουν κι εμένα λησμονιά και να μην ξαναφύγω ποτέ πια για την νιφαδοντυμένη πατρίδα;
Να με φιλάς παντού εκτός από τα μάτια, όσα δάκρυα κι αν χύσουν από τέρψη... το έχω για κακό...
--------------------oOo--------------------
«Σαγά-σαγά», Νονέ... αυτό επαναλάμβανε στην πρώτη της τσάρκα με μηχανάκι... από τόσο δα μικρούλα αυτό το ανυπόμονο, βιαστικό, κάπως ριψοκίνδυνο κοριτσάκι όταν κάτι καινούργιο το ενθουσίαζε ήθελε αμέσως να το δοκιμάζει... ευτυχώς η μανούλα προλάβαινε τις μεγαλύτερες τρέλες της τότε, πριν φάει τα μούτρα της σε τέτοιο βαθμό που να μην μπορεί να ενθουσιαστεί πια με όλα όσα η ζωή της ετοιμάζε να της χαρίσει...και όταν ερχόταν η στιγμή να το γνωρίσει, να το καταλάβει, να το ανακαλύψει αυτό το καινούργιο, σταματούσε ‘κείνη την ορμή της και έλεγε άλλοτε μέσα της και άλλοτε φωναχτά «σαγά-σαγά»... μάλλον της άρεσε πολύ το φωνήεν «α» γιατί ήταν ο ήχος που συνόδευε τα χαχανητά της, την έκπληξή και χαρά της, το δέος μπροστά στην πρώτη επαφή... και «σαγά-σαγά» το εξοικείωνε αυτό, το έκανε δικό της και δεν το φοβόταν μ’εκείνη τη γλυκιά κατάπληξη πια... ήθελε «σαγά-σαγά» να το μάθει για να το απολαύσει όσο πιο ολοκληρωτικά γινόταν... Σήμερα πάλι την ίδια βιασύνη, την ίδια χαρά, τον ίδιο ενθουσιασμό... και ξεκινάμε όμως «σιγά-σιγά» (αν και βαθιά μέσα της είναι πεπεισμένη πως αυτής της λέξης της ταιριάζει μόνο το «α»)... και η μαμά ακόμα κοιτάζει μην πάθει τίποτα το κοριτσάκι της... αλλά από πιο μακριά... έμαθε και το κοριτσάκι να προσέχει τη μαμά... θαρρείς και το κορίτσι τη γέννησε... καταλαβαίνει αμέσως τι την απασχολεί... όπως και η μαμά το κοριτσάκι της... αλλά πλέον δε μπορεί να της απαγορέψει και πολλά πράγματα... μόνο ένα «πρόσεχε», ένα «πού πας;», μια συμβουλή όταν εκείνη τρέχει με δάκρυα, όταν φαίνεται νευριασμένη χωρίς κάποιο φανερό λόγο, όταν είναι σε υπερδιέργεση... τώρα όμως δε μπορεί να δώσει συμβουλή... το κοριτσάκι δεν πήγε να τη δει, δε θέλησε να της το δείξει... «Όποτε θέλεις εσύ θα φτάσουμε εκεί... θα το ζήσουμε αυτό μαζί... σε πηγαίνω εγώ αλλά εσύ ορίζεις το ρυθμό του ταξιδιού... μη φοβάσαι... ήδη πάμε αργά... κι άμα θες πιο αργά, ψιθύρισέ το μου...» ΗΔΗ; Κουράστηκε; Πόση σημασία θα έπρεπε να δώσει σ’αυτό το μικρούλι επίρρημα με τα τρία γράμματα... Αυτή τη φορά όμως εκείνη δε θέλει να πάει «σαγά-σαγά»... θέλει τώρα αμέσως να σταματήσει το ταξίδι... να κάνει μεταβολή... να επιστρέψει στο μέρος από εκεί που αποχώρισε και να πάει και πιο πίσω ακόμη... να ξαναρχίσει από την αρχή όλα... γιατί εκεί στην αρχή, τίποτα δεν έγινε «σαγά-σαγά»... βιάστηκε χωρίς λόγο, δεν ένιωσε, δεν σκέφτηκε, δεν έζησε... να ξανασυστηθούν... μια πραγματική γνωριμία... τώρα που βρίσκεται; Δεν το ξέρει ούτε η ίδια όσο κι αν κοιτάει γύρω της για να αναγνωρίσει τα μονοπάτια... και τώρα πονάει, γιατί δε της αρέσει να πληγώνει... θα πληγώσει, θα πληγωθεί, θα κατηγορηθεί από διάφορους αλλά κυρίως από τον εαυτό της... όχι ακόμη, αλλά θα το κάνει... για την ώρα συνεχίζει το δρόμο όμως... άλλο ένα βήμα που δεν ήθελε να κάνει... πόσα ακόμη θα διανύσει μέχρι να το πάρει απόφαση...; «σαγά-σαγά» θα το σκεφτεί...
--------------------oOo--------------------
Θέλω να τ'ακούω να το λες... το θέλω πολύ... πες το ανασφάλεια, πες το παράπονο, πες το παιδιάστικη συμπεριφορά, το αναζητώ όταν σε βλέπω, όταν σε ακούω, όταν θέλω να σε αγγίξω, όταν δε σ'έχω κοντά μου, όταν κοιτώ μια φωτογραφία σου, πάντα... μόνο μ'αυτό να ξέρεις πως πάντα θα χαμογελώ... δε ζητώ πολλά για τις μικρές μας ευτυχίες, ποτέ δεν ονειρεύτηκα πολύπλοκα πράγματα... είναι πολύ απλό αυτό το μικρό πραγματάκι... θέλω να το δείχνεις όμως... να το λες μόλις μου λείπει... να με κάνεις να το αισθάνομαι... μη με κάνεις να νιώθω πως το χάνω... μη με κάνεις να το ψάχνω... μη με κάνεις να παρακαλώ γι'αυτό... σου το χαρίζω χωρίς δισταγμούς, χωρίς μα, χωρίς ναι-όχι-ίσως, χωρίς θα δούμε... δώσε μου κι εσύ λίγο από αυτό, να το αισθάνομαι έστω πως υπάρχει... υπάρχει;
--------------------oOo--------------------
