Ποιος θα φτάσει πρώτος στις βάρκες;

"Μες στο γέλιο σου κάνω βαρκάδα..."

_____________________________________________________
Σ'ευχαριστώ Τάκη που με έκανες να νιώσω την μεσογειακή αύρα από μια τόσο μεγάλη απόσταση... το σπίτι μύρισε καλοκαίρι... :)

Υπάρχει το γονίδιο του εγωισμού;

Σας έρχομαι με μια προσωπική ιστοριούλα που έλαβε χώρα πριν από 20 χρόνια περίπου! Πρωταγωνίστρια εγώ ωσάν μπομπιράκι που δεν ήξερε ακόμα να μιλάει... απλά να περπατάει παντού τρέχοντας και να βάζει στο στόμα όποιο καινούριο αντικείμενο του γυάλιζε!!! Την ιστορία σας τη διηγούμαι με τα λεγώμενα των γονειών μου!

Είχαν αγοράσει τότε οι γονείς μου μια γλάστρα με πιπεριές πικάντικες... τις πολύ δυνατές... από αυτές που σε καίνε τόσο που σε κάνουν να τρέχεις να βρείς ποτήρια νερό, ψωμί ή ότι άλλο μπορεί να καταπραϋνει την αίσθηση καψίματος στα σωθικά!!! Οι πιπερίτσες όμως αυτές είναι φοβερά όμορφες, γυαλιστερές και φανταχτερές! Περπατούσα παίζοντας αμέριμνα στο σαλόνι και σταθηκα δίπλα στη γλάστρα κι άρχισα να την επεξεργάζομαι... με κοιτούσαν και οι γονείς μου και σκεφτόντουσαν πως μάλλον θα μου είχε κινήσει την περιέργεια αυτό το καινούριο φυτό και πως απλά το αγνάντευα επειδή το έβρισκα παράξενο. Και ξαφνικά, εκεί που το κοιτούσα, χραπ! Με μιας δαγκώνω τη μια από τις πιπεριές και την κάνω μια μπουκιά! Οι γονείς μου δεν πρόλαβαν να αντιδράσουν κι εγώ άρχισα τα κλαίω και να σκληρίζω βέβαια! Είχα πάρει φωτιά! Εκείνη τη στιγμή άρχισαν να γελάνε οι γονείς μου γιατί δεν περίμεναν να με δουν να ορμάω έτσι στην γλάστρα!!! Με το που τους πήρα χαμπάρι όμως πως γελούσαν εις βάρος μου, έπαψα τα κλάματα και τις στριγγλιές! Μαχαίρι! Τους καλοκοίταξα, με κοίταζαν κι εκείνοι και, επιδεικτικά γυρνάω πος τη γλάστρα και τρώω μια άλλη πιπεριά κι έφυγα χωρίς να τσιρίξω... δεν έβγαλα άχνα! Κοκκαλο οι γονείς μου!

Μέχρι που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος όμως για τον εγωισμό; Ενα μωράκι τα κάνει όλα σε μεγάλο βαθμό... κλαίει πολύ, γελάει πολύ, παίζει πολύ, θυμώνει πολύ, θυμάται πολλά, ξεχνάει άλλα τόσα... του συγχωρούμε τέτοιες ακραίες συμπεριφορές... μάλιστα μας αρέσουν και τις καμαρώνουμε! Τέτοιο γινάτι όμως όταν μεγαλώνεις μπορεί να φέρει ποτέ καλό;

Ακόμα μ'αρέσουν οι πιπερίτσες και τα πικάντικα φαγητά... "η πρώτη επαφή είναι η δύσκολη στιγμή" αλλά και "η αρχή είναι το ήμιση του παντός"!!!

Μικρό αλλά θαυματουργό...

Ο Jacques Prévert με τους Προδωμένους Εραστές του κατάφερε να αποδείξει πως δεν χρειάζεται ένα ποιημα να απαρτίζεται από πολλούς στίχους για να πει αποτελεσματικά ότι έχει να πει...

"Moi j'avais une lampe
et toi la lumière
Qui a vendu la mèche?"

("Εγώ είχα μια λάμπα
κι εσύ τη φλόγα
Ποιος πούλησε το φυτίλι;")

Από τη συλλογή "La pluie et le beau temps"

Demain, dès l'aube

Demain, dès l'aube, à l'heure où blanchit la campagne,
Je partirai. Vois-tu, je sais que tu m'attends.
J'irai par la foret, j'irai par la campagne.
Je ne peux démeurer loin de toi plus longtemps.

Je marcherai les yeux fixés sur mes pensées,
Sans rien voir au dehors, sans entendre aucun bruit.
Seul, inconnu, le dos courbé, les mains croisées,
Triste. Et le jour pour moi sera comme la nuit.

Je ne regarderai ni l'or du soir qui tombe,
Ni les voiles au loin descendant vers Harfleur.
Et, quand j'arriverai, je mettrai sur ta tombe
Un bouquet de houx vert et de bruyère en fleur.

Victor Hugo

(γραμμένο για την κόρη του όταν άφησε την τελευταία της πνοή... γραμμένο σαν να είναι αφιερωμένη σε μια αγάπη που βρήκε άδοξο τέλος ενώ υπάρχει ακόμη... σε έναν έρωτα μεγάλο...)

καλοκαιρινές μπόρες

Όταν έχεις γνωρίσει τα ζεστά καλοκαίρια της Μεσογείου ξέρεις πως είναι να βρίσκεσαι κάτω από τον ήλιο και να αισθάνεσαι μόνο τη ζέστη που εκπέμπουν οι αχτίδες του, να μην συμβάλλει καμμία άλλη παράμετρος στην κάψα αυτή, να σε καίνε τα ηλιοχάδια και η μόνη υγρασία που αισθάνεσαι να είναι εκείνη του ιδρώτα σου που δημιουργεί σύννεφο γύρω σου.

Εδώ τα καλοκαίρια είναι πολύ ζεστά όσο κρύοι είναι οι χειμώνες. Η διαφορά μεταξύ της πιο κρύας νύχτας και της πιο ζεστής μέρας μπορούν να ξεπεράσουν τους 80 βαθμούς Κελσίου... Ξυπνάς το πρωί και η νυχτερινή βροχή ξαναγίνεται ατμός και τη βλέπεις ομιχλώδη να σηκώνεται και να σου πνίγει τα στήθη κουβαλώντας τη μυρωδιά του χώματος... Και η φύση φαίνεται ακόμα πιο πράσινη από την προηγούμενη. Μια περίεργη δυσφορία, όπως εκείνη του νέφους στο κέντρο της Αθήνας τα πρωινά με το σμογκ που αναπολώ όμως γιατί είναι συνδεδεμένη με την περίοδο που έζησα εκεί... γλυκιά δυσφορία.

Τα σπίτια για να κρατούνται ζεστά δεν φτιάχνονται σε ύψος αλλά σε βάθος. Τα περισσότερα έχουν δυο ορόφους, το ισόγειο και το κάτω που είναι ημι-υπόγειο. Το δικό μου δωμάτιο βρίσκεται κάτω. Όταν χώνεσαι στη γη όχι απλά ζεσταίνεσαι πιο πολύ αλλά και κρύβεσαι από όσους ήχους θα μπορούσαν να σε φοβίσουν. Οι περισσότεροι κεραυνοί δεν ακούγονται. Αν πληκτρολογώ όμως αυτή τη στιγμή είναι που μια αστραπή έσκισε τη γη κοντά στο δωμάτιο μου και με ξύπνησε από την απογευματινή μου σιέστα. Βρόντηξε όλο το σπίτι. Κοίταξα έξω και είδα την σχεδον τροπική βροχή και τον κατακόκκινο ουρανό... σα να ηθελε να ανοίξει και να μας πάει εκεί που θέλουμε να βρεθούμε εκείνη τη στιγμή... μ'αρέσει φέτος το καλοκαίρι εδώ, αν και μάλλον γεννήθηκα σε λάθος ήπειρο ή απλά χρειάζομαι έναν άλλον τόπο.

Σε λίγο πάλι θα κοπάσει η βροχή, όπως και την Κυριακή που μας έκανε λούτσα μέσα σε 15 λεπτα μια απίστευτα δυνατή καταιγίδα λίγο πριν την χιουμοριστική παράσταση και το φουστάνι έγινε ένα με το σώμα μου... περίεργο να στεγνώνει πάνω σου και ο λαιμός σου να μένει καθαρός κι όσο βαρύς κι αν είσαι να θες να χορέψεις εκεί στη μέση του δρόμου με όποιο σκοπό κι αν ακούς να βγαίνει από τα γύρω μαγαζιά...

Εκείνη τη στιγμή δεν ήσουν εκεί να μου παίξεις το "Πάρε με"... όταν θα το κάνεις θα έχω έτοιμο ένα μπουκάλι pinot grigio μόνο για τους δυο.

"Η αγάπη θέλει μια αγκαλιά, λίγο κρασί κι ένα ζεστό κρεβάτι..."

Στάσου λίγο!

Τα σταφύλια με κουκούτσια δε μου αρέσουν. Η διαδικασία του φτυσήματος με ενοχλεί. Τόσο που όταν ήμουν μικρή τα δάγκωνα κι εκείνα και τα μασούσα όπως και τη σάρκα του καρπού που τα προστάτευε μέχρι να φτάσουν στο στόμα μου. Και βέβαια, όπως μπορείτε να φανταστείτε ή όπως πρέπει να έχετε κι εσείς γευτεί, το σταφύλι έχανε όλη του τη νοστιμιά κι έμενε η στυφάδα και η πίκρα. Τώρα πλέον απλά το αποφεύγω και αγοράζω όσα δεν έχουν κουκούτσι. Το καρπούζι με τα πολλά σπόρια πάλι το τρώω με εκνευρισμό. Όσο για τον σπάρο που είναι από τα πιο γλυκά ψάρια, ένας μου αρκεί μιας και τα κοκκαλάκια του είναι αμέτρητα, ψιλούτσικα, κρυμμένα καλά. Αν βιαστώ, μου κάθεται αγκαθάκι στο λαιμό. Αν αργά-αργά το ξεκοκκαλίσω, μου κόβεται η όρεξη.

Μάλλον ενδόμυχα νιώθω πως χάνω τον χρόνο μου, κουράζομαι. Είμαι ανυπόμονη. Και τώρα στα αρχεία όπου εργάζομαι σχεδόν τρέχω στους διαδρόμους, ανοιγοκλείνω ράφια γρήγορα, φέρνω και βάζω ντοσιέ στη θέση τους με τετοια ταχύτητα που ένας συνάδελφος μου είπε πως δεν χρειάζεται να βιάζομαι. Κι όμως, δε μπορώ, πρέπει να κινούμαι. Δεν μπορώ να πηγαίνω με τα ρέγουλα μου όπως λένε.

Αυτές τι μέρες διαβάζω την Πανούκλα του Αλμπερ Καμύ. Απ’τις πρώτες σελίδες όμως κάποια λόγια του συγγραφέα με έβαλαν σε σκέψεις για τα πιο πάνω. Μήπως να έκανα καμμιά απεργία κι εγώ και να αφήσω την βιασύνη μου στην άκρη για λίγο;

«Ερώτηση: τι πρέπει να κάνει κανείς για να μην χάνει τον καιρό του;

Απάντηση: να τον νιώθει σε όλη του τη διάρκεια.

Τρόποι: να περνάει τις μέρες του στο προθάλαμο ενός οδοντογιατρού καθισμένος σε μια άβολη καρέκλα, να μην ξεκολλάει από το μπαλκόνι του τα απογεύματα της Κυριακής, να ακούει διαλέξεις σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνει, να διαλέγει τα πιο μακρινά και τα λιγότερο εξυπηρετικά δρομολόγια του τραίνου και να ταξιδεύει όρθιος φυσικά, να περιμένει με τις ώρες στην ουρά έξω από τα ταμεία των θεαμάτων και τελικά να μην βρίσκει θέση...»