Στάσου λίγο!

Τα σταφύλια με κουκούτσια δε μου αρέσουν. Η διαδικασία του φτυσήματος με ενοχλεί. Τόσο που όταν ήμουν μικρή τα δάγκωνα κι εκείνα και τα μασούσα όπως και τη σάρκα του καρπού που τα προστάτευε μέχρι να φτάσουν στο στόμα μου. Και βέβαια, όπως μπορείτε να φανταστείτε ή όπως πρέπει να έχετε κι εσείς γευτεί, το σταφύλι έχανε όλη του τη νοστιμιά κι έμενε η στυφάδα και η πίκρα. Τώρα πλέον απλά το αποφεύγω και αγοράζω όσα δεν έχουν κουκούτσι. Το καρπούζι με τα πολλά σπόρια πάλι το τρώω με εκνευρισμό. Όσο για τον σπάρο που είναι από τα πιο γλυκά ψάρια, ένας μου αρκεί μιας και τα κοκκαλάκια του είναι αμέτρητα, ψιλούτσικα, κρυμμένα καλά. Αν βιαστώ, μου κάθεται αγκαθάκι στο λαιμό. Αν αργά-αργά το ξεκοκκαλίσω, μου κόβεται η όρεξη.

Μάλλον ενδόμυχα νιώθω πως χάνω τον χρόνο μου, κουράζομαι. Είμαι ανυπόμονη. Και τώρα στα αρχεία όπου εργάζομαι σχεδόν τρέχω στους διαδρόμους, ανοιγοκλείνω ράφια γρήγορα, φέρνω και βάζω ντοσιέ στη θέση τους με τετοια ταχύτητα που ένας συνάδελφος μου είπε πως δεν χρειάζεται να βιάζομαι. Κι όμως, δε μπορώ, πρέπει να κινούμαι. Δεν μπορώ να πηγαίνω με τα ρέγουλα μου όπως λένε.

Αυτές τι μέρες διαβάζω την Πανούκλα του Αλμπερ Καμύ. Απ’τις πρώτες σελίδες όμως κάποια λόγια του συγγραφέα με έβαλαν σε σκέψεις για τα πιο πάνω. Μήπως να έκανα καμμιά απεργία κι εγώ και να αφήσω την βιασύνη μου στην άκρη για λίγο;

«Ερώτηση: τι πρέπει να κάνει κανείς για να μην χάνει τον καιρό του;

Απάντηση: να τον νιώθει σε όλη του τη διάρκεια.

Τρόποι: να περνάει τις μέρες του στο προθάλαμο ενός οδοντογιατρού καθισμένος σε μια άβολη καρέκλα, να μην ξεκολλάει από το μπαλκόνι του τα απογεύματα της Κυριακής, να ακούει διαλέξεις σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνει, να διαλέγει τα πιο μακρινά και τα λιγότερο εξυπηρετικά δρομολόγια του τραίνου και να ταξιδεύει όρθιος φυσικά, να περιμένει με τις ώρες στην ουρά έξω από τα ταμεία των θεαμάτων και τελικά να μην βρίσκει θέση...»