Γειά χαρά όπου κι αν είσαι...

Κάποιες άγνωστες νότες ήρθαν από μακριά και τις έκανα δικές μου γιατί μάλλον προοριζόντουσαν για την πάρτη μου αλλά δε ρώτησα κιόλας... μου αρκούσε που με έκαναν να χαμογελάσω και να ζεσταθώ και τις φαντάστηκα όπως ήθελα. Ναι, άγνωστες νότες και φωνές, τρεις, αλλά ακόμη τις ψάχνω για να μπορώ να τις βάζω να παίζουν όποτε νιώθω λίγο μόνη για να θυμάμαι πως κάποιοι, λιγοστοί βέβαια, με θυμούνται. Θα θελα να ξαναπαίξουν απόψε που θα επιστρέφω απο τη δουλειά, την ώρα που οι δρόμοι είναι άδειοι και με πιάνουν πράσινα κύματα, που δε βιάζομαι και που τρέχω με το όριο ταχύτητας που λέει η ταμπέλα, που τα φώτα της πόλης με κάνουν και νιώθω πως κάπου κοντά φτάνει και η δική μου πρεμιέρα, έτοιμη η σκηνή να με στηρήξει! Κακόμαθα με το τιμόνι και το φθινόπωρο που θα αποχωριστώ το κόκκινο καγιέν αλητάκι μου θα ξαναμάθω να περπατώ...

Σε όποιους μαγικούς βυθούς κι αν περνάς τις μέρες σου, να είσαι καλά. Μου έλειψαν οι τρίλιζές μας...