γελάσαμε!

Σκέφτομαι κοιτάζοντας το μόνο μέρος του σώματος μου που κόπηκε χωρίς την συγκατάβασή μου κάποιο απόγευμα ζεστό του Αλωνιστή πριν περίπου είκοσι χρόνια να το λαβωματώσω κι εγώ με αμέθυστους ή οπαλίνες. Έτσι κι αλλιώς τατουάζ δε χρειάζομαι, κάποιο ψάρι είναι καθαρά ζωγραφισμένο στο μέτωπο κι ας είδα το φως κάτω από τη συντροφιά άλλου υδάτινου αστερισμού. Φοβάμαι όμως να το πάρω απόφαση όπως φοβάμαι τον εαυτό μου, τις σκέψεις μου τον τελευταίο καιρό, το ταξίδι που προσμένω, τον τίτλο που σιγά-σιγά αγγίζω, το κορμί που δεν άγγιξα ποτέ.

Χόρεψα με τα φεγγάρια και τα άστρα μου να κυματίζουν στα πόδια όμως η ψυχή δεν σάλευε και καθόταν να με βλέπει να παριστάνω την έννοια της ελευθερίας με τα πόδια μεθυσμένα και τα χέρια στον αέρα. Εκείνη δεν το έχαψε το παραμύθι γιατί τα μάτια μου είχαν μικρύνει το βλέμμα τους και τα χείλη δεν χαμογελούσαν. Γι'αυτό και βρέθηκε σε διάσταση από το σαρκίο μου. Πότε θα ξανασμίξουν;

Μέχρι τότε, θα περιμένω την επόμενη πλάκα που θα μου κάνουν για να πιστοποιήσω πόση αφέλεια μπορεί να κρύβει ο σάκος μου ακόμη. Ισως όμως την επόμενη φορά που θα ξανακούσω την προειδοποιηση «Λύκος! Λύκος!» να πιστέψω πως είναι φάρσα και τελικά να βγει αληθινός και να με φάει.