ώρα για νάνι

Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται ή καλύτερα από τι σόι ύπνο θα έχει καταφέρει να σου προσφέρει ο Μορφέας... εξαρτάται από το πόσο θα έχει ανοίξει την αγκαλιά του... προσοχή μπορεί να βρεθείς και κάτω από το κρεβάτι χωρίς να το πάρεις χαμπάρι.

Μάλλον εμένα χθες δε με γούσταρε και πολύ κι έτσι με πέταξε σε λάσπες, τρικυμίες και πνιγμούς που έβλεπα σαν ταινία χωρίς τέλος με κάτι θορύβους που μου άνοιγαν το μάτι κάθε ώρα. Τελικά κατάλαβα πως την ίδια ώρα στο σπίτι κάποιος έκανε ντούζ και κάποιος άλλος έβαζε στεγνωτήριο στις 5 το πρωι δίπλα στο δωμάτιο μου!!!

Περίμενα έναν χτύπο κατά τις έξι για να δω μετά από καιρό την ανατολή του ηλίου και μάλιστα με φωνητική παρέα... κι ας σηκώνομαι πολύ νωρίς, ξεχνώ να βγω να κοιτάξω τις ροζαλιές ηλιαχτιδες που προσπαθούν να σκαρφαλώσουν τον ορίζοντα. Ευκαιρία λοιπόν να δω ένα καλοκαιρινό ξύπνημα της Γης. Χτύπο άκουσα και τινάχτηκα να σηκώσω το ακουστικό και να κοιτάξω γρήγορα από το παράθυρο πού θα ‘ταν καλύτερα να σταθώ για να το δω... κάποιος άγνωστος ήταν που ήθελε να μιλήσει σε άλλον άγνωστο! Συγνώμη λάθος!

Κουρνιάστηκα μεσα στην κουβερτούλα μου μπας και με πάρει ο ύπνος κανά ταξίδι μακριά αλλά μπααα! Ήθελα να το παίξω σβούρα και στριφογυρνούσα ασταμάτητα μέχρι τον άλλο χτύπο κι ένα allô που βγήκε από το στόμα μου σα να έλεγε «έλα να με πάρεις τώρα» ή «εεεε...αααα....ιιιιιι...πού βρίσκομαι;»! Οχι δεν είχα γρίπη ούτε φαριγγίτιδα αλλά το λαρύγγι ήταν κλειστό!!! Ήταν τηλεφώνημα για την ανατολή που σας έλεγα... ο ήλιος δε φαινόταν όμως γιατί αποφάσισε να κάνει κωλόκαιρο και να τον καλύψουν τα σύννεφα.

Ο βροχόλουστος καιρός δεν αρκέστηκε σε κάτι ομηχλώδη φτυσήματα. Εριξε κουβάδες, καρεκλοπόδαρα ή σχοινιά όπως λένε και οι γαλλόφωνοι. Ο γυαλοκαθαριστήρας μα γρήγορα πήγαινε μα αργά, το ίδιο θαρρείς καθάριζε το παρμπριζ. Οδηγούσα με το στυλ της κοπέλας που ψάχνει τους φακούς της κι ας τους φορούσα!

Παρκάρω, ανοίγω την ομπρέλλα μου, πατάω σε λακούβα νερό, βρέχεται όλο το πόδι γιατί είχα τη λαμπρή ιδέα να φορέσω παντοφλέ παπούτσι, κάνω μερικά βήματα, βρέχεται και το λάστιχο κάποιου αυτοκινήτου του οποίου ο σοφέρ μάλλον λάτρευε να τσαλαβουτάει σε λακούβες όταν ήταν μικρούλης με λαστιχένιες μπότες και να κάνει λούτσα τους φίλους του και κάνει παπί εμένα. Βγήκε το όνειρο! Όχι που θα ΄ταν για καλό!

Μόνο για να φτάσω στο νοσοκομείο κουράστηκα πολύ. Εμεινα όρθια και 7 ώρες εκεί για να βάλω στη θέση τους διάφορα χαρτιά στα αρχεία και με πόνεσε η μέση μου! Φοβάμαι μην έχω κάνει λάθος σε κανένα ντοσιέ... Προς το τέλος χασμουριόμουνα! Αύριο πάω γυμναστήριο ε; Ωχ, ακόμη πονάω από τα χτες!

Το αστείο της υπόθεσης είναι πως εκει μέσα είμαι το πιο μικρούλι και οι «μεγάλες» βάλθηκαν να με προξενέψουν ακόμη δεν πάτησα εκεί μέσα! Ένας Mathieu που είναι θεός κι έχει πάει διακοπές και θα έρθει σύντομα! Έ ρε γλέντια! Δε μου φτάνουν οι γιαγιαδες μου που κάθε λίγο και λιγάκι μου λενε «άντε και με μια καλή τύχη» έχω και τους συνεργούς τους για να μου την στρώσουν την τύχη αυτή με κόκκινο χαλί!

Τώρα που επέστρεφα δεν έβρεξε και πολύ... σε μεριές μάλιστα δεν έριχνε καμμια σταγόνα! Το φεγγάρι όμως έπαιζε κρυφτό πίσω από τα σύννεφα που τρέχανε βολιδα μπροστά του σαν να ήταν καπνοι, σαν να καιγόταν κάποιος και να έφτανε η φωτιά του μέχρι εκεί. «Ποιος άραγε καίγεται απόψε και μύρισε η πόλη αγάπη;» Δυστυχώς δεν ήμουν εγώ.

Μπορεί να είναι αργά αλλά αύριο θα ξανασηκωθώ νωρίς, από γινάτι. Πόσο καιρό ακόμη θα κρατήσει η συννεφιά; Δεν θα τραβήξει πολύ αυτή η ιστορία, την ανατολή θα την πετύχω...