"...τα μαύρα κρίματα σου να πετάξουν σαν πουλιά γρήγορα μακριά..."

Όταν αγοράσαμε το σπιτάκι μας είχε να βρέξει σχεδόν δυο βδομάδες, φαινόμενο ασυνήθιστο για αρχές Ιουλίου εδώ. Το χόρτο και όλη η χλωρίδα είχε πλαγιάσει και πανιάσει. Η αυλή έμοιαζε με ένα μάτσο άχυρο και το δέντρο μπροστά στην εξώπορτα είχε κατσαρά φύλλα, σαφρακιασμένα από την ξηρασία. Όσο κι αν το κοιτούσα, δεν αναγνώριζα το είδος του... μια άχρηστη λεύκα που μπορούσε να κάνει ζημιά στα υδραυλικά μας είπε ένας φίλος πως ήταν και μάλιστα μας συμβούλεψε να τη ξεριζώσουμε όσο πιο γρήγορα γινόταν.

Το σπίτι, γυμνό εκτός και εντός όταν φτάσαμε, άρχισε να ντύνεται με την πρώτη βροχή κιόλας. Δεν ήταν απλή βροχή, καταιγίδα κυκλώνας-like όπως είπαν και στις ειδήσεις, όπως είδαμε κι εμείς να πέφτει ένα πλατάνι μας από την αστραπιαία φωτιά ενός κεραυνού. Ρεύμα γιοκ μιας και το δέντρο είχε πέσει στα καλώδια μας... Ευτυχώς δεν είχε πέσει στο σπίτι επάνω όπως σε άλλους γείτονες.

Κι όμως, αυτό το ξέσπασμα της υγρής εδώ και μέρες ατμόσφαιρας σε κλάματα έδωσε ζωή στον κήπο και το αγνώστου ταυτότητας δέντρο άρχισε να σηκώνεται. Και σε λίγες μέρες έβγαλε κάτι πράσινα μπουμπουκάκια, χιλιάδες. Και σαν να ετοιμαζόταν ανάσταση άνοιξαν όλα μαζί για να δείξουν το λευκό τους αγνό χρώμα...παρθένα ομορφιά είχε και έχει η πασχαλιά μας!!!

Φέτος όμως δεν έγιναν ακριβώς έτσι τα πραγματα. Έκανε πολύ ζεστή ανοιξη και η πασχαλιά δεν άργησε να ανθήσει. Η βροχή δυνατή ήρθε με το που έβαλε τα καλά της και ούτε τη μοσχοβολιά της δεν προλάβαμε. Βγήκα να πάω στη δουλειά και είδα ριγμένα χάμω από την ορμή του νερού μυριάδες πέταλα. Στεκόταν λυπημένη σαν να της είχε σκίστει το φόρεμα πριν καν φτάσει στο χορό.

Ίσως οι παραπάνω περιγραφές να φαντάζουν πιο θλιβερές απ’ότι είναι στην πραγματικότητα... ίσως και απο μόνη μου να βάζω πινελιές γκρίζες σε ότι με περιτριγυρίζει γιατί η παλέτα μου έχει μόνο αυτό το χρώμα από την Παρασκευή. Σήμερα είναι η γιορτή του πατέρα και μίλησα στο λιοντάρι μου που μου είπε πως θα παλέψει και πως θα χορέψει πρώτος στο γάμο μου.

Χρόνια πολλά, Παππού, και περαστικά... θα δεις, περαστικά θα είναι. Και ρούμπα θα χορέψουμε. Χρόνια πολλά, Μπαμπά, και να μην ανησυχείς... θα δεις, περαστικά θα είναι. Πιστεύω στα θετικά κύματα ενέργειας, πίστεψε κι εσύ όπως πάντα τα πίστευες... εκείνος τα λαμβάνει, τα αισθάνεται. Άμα πιστέψουμε, μεθαύριο θα περπατάει κιόλας.

Η απόσταση είναι μια κόλαση σε μικρές δόσεις. Δεν τη θυμάσαι πάντα κι έτσι η πικρία της έρχεται μαζί με την αγωνία σε κάθε περιστατικό που ξαναφέρνει στο νου την αδυνατότητα σου να κρατήσεις το χέρι του προσώπου που σου λείπει, που σου χάρισε μια καλημέρα, που κινδυνεύει.

Φοβάμαι και συχαίνομαι το ελληνικό «ε, τώρα πια πάει, τελειωμένος είμαι... δεν οφελεί... το τέρμα μου είναι σ’αυτή τη στάση... δεν έχω γυρισμό...» που το πιστεύουν και όλοι όσοι ακούνε αυτόν που το λέει. Αυτοκαταστροφή σκετή.

Σε σκέφτομαι... και μην τα παρατήσεις για να σε βρω καλά όταν έρθω.